Cześć, co słychać?
Magdalena Witkiewicz

 "Dopiero teraz zrozumiałam, jak stabilnie było z Wojtkiem. Może mniej romantycznie, ale za każdym razem, gdy działo się cokolwiek złego, albo gdy potrzebowałam jego pomocy - był. Stał przy mnie niczym skała. I bronił zawsze swojej rodziny jak lew. Czy skały są z natury romantyczne? Nie. Są zimne. Ale lepiej w czasie ulewy czy niebezpieczeństwa schronić się w jaskini niż na łące pełnej pachnących kwiatów.
(...) Czasem dostajesz zaproszenie do szałasu zrobionego z ukwieconych gałęzi. Jest cudnie, pięknie pierwszej nocy, kolejnej, a przy pierwszym deszczu wszystko spływa. Zostajesz sama ze zwiędniętym kwiatem we włosach." 

"Cześć, co słychać?"

Wydawnictwo: Filia

Ilość stron: 350

Kategoria: Literatura obyczajowa, romans 

Zuzanna nigdy nie wpadłaby na to, że tak banalne pytanie może stać się jednocześnie tak niebezpieczne. Niebezpieczne dla niej, jej małżeństwa i tak naprawdę całego życia. 
No, tak serio, ktoś z Was by na to wpadł? 

Zuzanna, to poukładana "prawie czterdziestolatka", matka dwójki dzieci oraz już od piętnastu lat - żona Wojtka. Jej życie nie wyróżnia się niczym szczególnym, można powiedzieć, że jest szczęśliwa, oprócz małego szczególiku. 
Szczególik ten nazywa się Paweł i jest to były chłopak Zuzy. Co prawda od dwudziestu lat się nie widzieli, ale sentyment wciąż jest. 
Myśli o nim nie dają jej spokoju, tuż po tym jak odnawia licealne znajomości z trzema dawnymi przyjaciółkami. Oczywiście na takich spotkaniach trzeba powspominać stare, dobre czasy, obgadać każdego znajomego i każdą miłość. Tak też się dzieje, ale nikt nie podejrzewa jaką lawinę mogą wywołać wspomnienia...

Zuzanna marzy o tym, by na jedną chwilę móc wyłączyć codzienność - tak po prostu. Nie być mamą ani żoną. Zapomniała, jednak o tym, że należy uważać czego się pragnie, bo może się to spełnić. Niekoniecznie na takich warunkach na jakich byśmy chcieli. 

Rok. Z jednej strony tak dużo, a z drugiej tak niewiele. Ile czasu potrzeba by zniszczyć coś co jest dla nas najważniejsze? 

Czy warto dążyć do swojego szczęścia kosztem innych? Ilu ludzi trzeba zranić, by zrozumieć, że to wszystko nie ma sensu? 

____ 

Piękna powieść o zakazanym. 

"Kiedyś znałem każdy zakamarek twojego ciała. I czuję się teraz bardzo niezręcznie, wiedząc, że nie mogę cię dotknąć, nie mogę przytulić, nie mogę pocałować. To dla mnie jest wręcz absurdalnie śmieszne! Przecież robiłem to już tyle razy i nagle po prostu nie mogę! Byłaś cała moja, a teraz nie jesteś. To jest jak zły sen!" 

Każdy z nas ma swoje "demony przeszłości", które wracają do nas raz na jakiś czas. Zuzy demonem był Paweł, lub raczej Pablo - jak na niego mówiła. Wspomnienia pięknej, młodzieńczej miłości wracają do niej zbyt często, a minęło już dwadzieścia lat odkąd ostatni raz się widzieli... Czy to możliwe, aby dalej go kochała? Po tylu latach? 
Przecież na pewno się zmienił, nie jest już tym samym człowiekiem, może ma żonę i dzieci, a może nie? 
Dlaczego podświadomie zawsze wyrzucamy z głowy złe chwile, a zostawiamy tylko te dobre, pozwalając, aby nasz mózg idealizował ludzi, za którymi tęsknimy? 
Niestety, a może "stety", w prawdziwym świecie, nie da się zniknąć na chwilę, tak bez konsekwencji. Bo te, zawsze o sobie przypomną, prędzej czy później. Możemy myśleć, że jesteśmy cwani, że nas nie dosięgną, ale to głupota. 

Wielu z nas narzeka na rutynę w związku, nic się nie dzieje, jest nudno, codziennie to samo. Chciałoby się znów poczuć motylki w brzuchu, te emocje co wcześniej, jednak czy warto igrać z ogniem? Ludziom brakuje adrenaliny, emocji, a kiedy już dostaną to za czym tak gonili, okazuje się, że jedyne czego tak naprawdę chcą to spokój, bezpieczeństwo i ktoś kto będzie naszą bezpieczną przystanią. 
Jesteśmy niesamowitymi istotami, wiecznie nam mało i wiecznie coś nam nie odpowiada. Jak nie w związku, to w pracy, jak nie w pracy, to w przyjaźni i tak dalej.. 
Tylko czy to za czym gonimy, to coś czego pragniemy tak naprawdę? Może czasem lepiej żałować, że się czegoś nie zrobiło niż że się zrobiło?
A może potrzebujemy takich wstrząsów, aby móc w końcu spojrzeć trzeźwo na to co robimy sobie i swoim bliskim? 

Książka, mimo iż pomysł nie jest zbyt oryginalny, daje do myślenia. 
Czytając ją miałam mieszane uczucia. Raz trzymałam stronę Pabla, innym razem Wojtka. Mówią, że "stara miłość nie rdzewieje", ale czy na pewno? Moim zdaniem to nie do końca prawdziwe. Ok, w jednym momencie może nam się tak wydawać, z początku, ale później? Każdy z nas się zmienia, jedni bardziej drudzy mniej drastycznie, ale nie jesteśmy tymi samymi ludźmi, którymi byliśmy parę lat temu. Czy wyidealizowane wspomnienia o kimś możemy nazywać miłością? Nie wydaję mi się. Choćbyśmy bardzo chcieli, czasu nigdy nie cofniemy i nie wrócimy do tych chwil, które jawią nam się teraz jako najpiękniejsze. Nie warto żyć wspomnieniami. 

Polecam, lekka literatura kobieca, w sam raz na wieczór, zwłaszcza gdy mamy podobne problemy jak bohaterka. To już moja czwarta przeczytana powieść tej autorki i mam zamiar poznać wszystkie. Wybrałam tą, bo zaintrygował mnie tytuł, nie spodziewałam się czegoś takiego. Teraz widzę, jak przypadkowo rzucone po paru latach "Cześć, co słychać?", do niewłaściwej osoby, może być niebezpieczne. 

"Wspomnienia to ogień." 
Zastanów się porządnie czy chcesz z nim igrać. 

Informacje dodatkowe o Cześć, co słychać?:

Wydawnictwo: Filia
Data wydania: 2016-04-27
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 978-83-8075-092-0
Liczba stron: 420
Dodał/a opinię: Monika Czaplińska