Silence
Natasha Preston

Czy wyobrażasz sobie, że nie mówisz od jedenastu lat tylko dlatego, że sama tak zdecydowałaś? Czy wyobrażasz sobie, że w tym samym czasie dorastasz, chodzisz do szkoły, poznajesz osoby, na których Ci zależy, a jednak ciągle milczysz?
Po lekturze Uwięzionych Natashy Preston nabrałam ochoty na więcej jej książek, wiec gdy pojawiła się okazja nie wahałam się ani chwili. Czy było warto? Preston zainteresowała mnie swoją debiutancką powieścią. W związku z tym miałam pewne oczekiwania i sądziłam, że po tak dobrym początku kolejna książka okaże się przynajmniej tak samo interesująca. Przykro mi stwierdzić, że jestem naprawdę rozczarowana. Silence w niczym nie przypomina Uwięzionych. A szkoda.

Oakley, główna bohaterka Silence nie mówi. Nie byłoby w tym nic dziwnego, ale dziewczyna nie mówi z wyboru. Na pewno nasuwa się wam pytanie, które (niestety krótko) mnie nurtowało – dlaczego zdrowa dziewczynka zamilkła? Tego się ode mnie nie dowiecie, gdyż zepsułabym wam „przyjemność” z czytania. Cudzysłów zastosowałam celowo, gdyż nie uważam, żeby lektura Silence była przyjemnością. Prawdę mówiąc wynudziłam się jak mops. Przez prawie całą książkę nic się nie dzieje. Wymęczyła mnie ta opowieść i ciągle wyczekiwałam momentu kiedy coś drgnie. I doczekałam się, ale dopiero pod koniec tej historii. Zdecydowanie za późno.
Większość ludzi zna powiedzenie „Milczenie jest złotem” – i wielu się z nim zgadza, a szczególnie rodzice rozwrzeszczanych dzieci, biegających w amoku po domu, czy pracownicy hałaśliwych biur. Dla mnie jednak znaczenie tego przysłowia jest zupełnie inne. Milczenie pochłonęło całe moje życie. Zdławiło to, czego nigdy nie będę mogła wyrazić. Od mojego milczenia zależało szczęście mojej rodziny. Milczenie mnie uwięziło.
Oakley zamilkła mając cztery lata. Teraz ma piętnaście, więc jasne jest, że nie mówi od lat jedenastu. Przez kolegów i koleżanki w szkole postrzegana jest jako dziwadło. Ma jednego naprawdę szczerego i oddanego przyjaciela, Cole’a. Z biegiem lat jednak przyjaźń zaczyna zmieniać się w fascynację i głębsze uczucie. Ale nawet Cole nie jest w stanie dowiedzieć się prawdy o tym co zdarzyło się w jej życiu.
Cole nie dbał o to, że przestałam mówić. Troszczył się o mnie, a ja przez lata zaczęłam czuć do niego o wiele więcej, niż powinnam. Niewykluczone, że tak właśnie musiało się to skończyć: wychowywaliśmy się razem i przyjaźniliśmy się, odkąd sięgałam pamięcią. To naturalne, że z upływem czasu to uczucia się rozwinęły.
Według mnie najnowsza powieść Natashy Preston jest o niczym. O nie, przepraszam – jest to typowa historia miłosna dla nastolatek. Niestety sprawa niemoty Oakley schodzi na dalszy plan, a z rozważań i myśli dziewczyny można bardzo szybko dojść do wniosku o co chodzi. Jestem zawiedziona i przyznam się, że byłam bardzo bliska ciśnięcia książką w kąt, ale nie lubię spraw niezałatwionych.

Uważam, że Silence posiada potencjał, ale nie został od wykorzystany. Powiedziałabym, że Preston go po prostu zmarnowała. Szkoda, bo to mogła być naprawdę bardzo ciekawa historia. Nie mam pojęcia czego się spodziewać po kontynuacji (bo to pierwsza część) i czy w ogóle po nią sięgnę. Gdy pomyślę, że miałabym czytać kolejną książkę, która została napisana w tym samym stylu, robi mi się słabo.

Teraz stoję przed najgorszym momentem. Powinnam jasno wyrazić, czy polecam tę książkę czy nie. Nie mogę tego zrobić, bo uważam, że opowieść brytyjskiej pisarki może spodobać się młodym dziewczętom. Nie ma w tym nic dziwnego, bo to właśnie do nich jest kierowana. Sądzę, że każda czytelniczka (bo chyba będą to głównie dziewczyny) sama podejmie decyzję czy dać szansę tej powieści.

Informacje dodatkowe o Silence:

Wydawnictwo: Feeria
Data wydania: 2018 (data przybliżona)
Kategoria: Dla młodzieży
Kategoria wiekowa: 15-18 lat
ISBN: 9788372296986
Liczba stron: 363
Tytuł oryginału: Silence
Język oryginału: angielski
Tłumaczenie: Karolina Pawlik
Dodał/a opinię: Monika Piotrowska-Wegner

Tagi: bóg