Ciemność nocy...

ny dreszczyk podniecenia.
- Mój kochany braciszek, teraz będzie, nie do zniesienia... No, bo nie powstrzyma się, zobaczycie, przed ciągłym przypominania nam o swych wyczynach -odezwała się młoda dama, która wcześniej podeszła do grupy młodych ludzi gratujących Flawiu celnych strzałów.
Trochę przymulony bólem Toriell, nie zwracał uwagi na innych, nawet kiedy mówili o nim,ponieważ jego cała uwaga była zwrócona na opatuloną wilczym futrem istotę. Była ona niezwykle doskonała pod względem urody. Długie, proste i białe włosy były rozpuszczone na ramionach. A na jasnym obliczu, duże wodniste oczy spoglądały na świat z urokiem. Wysoko postawione kości policzkowe, prosty nosek, symetryczna twarz i lekko zarysowane, blade usta stanowiły dla jej powabu ładny dodatek.
Nagle Flawio spostrzegł przytomnego Toriella i zwrócił się niego:
-Ha ha ha... O! Nasz ranny przyjaciel, już się obudził. Moja siostra właśnie zwracała mi uwagę, że się zbytnio przechwalam. A powinna być szczęśliwa, że ma takiego brata, który ratuję ludzi od śmierci z kłów wilka. Prawda Toriell?
Kiedy Matlin w reszcie zauważyła jego obecność i dowiedziała się o niebezpiecznym incydencie, zadrżała, ale ukryła to pod powłoką milczenia, i spuszczając trwożliwe oczy.
Ignorując dziewczynę, spojrzał mrożącym wzrokiem na jej brata.
- Uniżenie dziękuję Ci. O wielki! - mówiąc, Toriell lekko ukłonił się. Ale jego twarz nie wyrażała pokory lub dziękczynienia.
Słysząc drwinę w jego słowach, Flawio z irytacją odezwał się:
-Trza było jechać z nami! A nie stroić fochy! Oddzieliłeś się od nas, i przez to musiałeś sam sobie radzić. I to z miernym skutkiem. I gdyby niebiosa nie ulitowały się nad dobą, to wilki z pewnością, pożarłyby cię.
-  Ale to ja miałem racje. I gdybyście mnie posłuchali, a nie Ardina. Szybciej odnaleźlibyśmy legowisko.
-Tylko że to, nie był powód do nie słuchania rozkazów. Żołnierz zawsze słucha dowódczy, nawet kiedy się z nim nie zgadza. - Stwierdził Flawio.
Toriell skończywszy rozmowę, odszedł chwiejnym krokiem od nich.Ktoś chciał mu pomóc, ale on odepchnął go. Na koniec jeszcze usłyszał szepty, i śmiech Matlin, który wydawał mu się wyśmiewać z niego niemiłosiernie.
    Schował się gdzieś, tak żeby nikt go nie znalazł. Promieniujący ból ciała i duszy, nie pozwalał mu istnieć.Jedynym ratunkiem od niego, było narkotyczne ziele. Po zażyciu go,odszedł do świata halucynacyjnych majaków.

 Gwieździsta noc bardzo szybko opanowała powierzchnie nieba. Ale dla naszej małej społeczności, panowanie królestwa nocy, nie było żadnym powodem przygnębienia. To jasny dzień, stanowił dla ludzi - czas wytężonej pracy, by zdążyć że wszystkim do mroku. A widok świetlistych gwiazd, był stwierdzeniem, że są w ramionach swoich partnerów przy tańcu.      
     Wielki ogień w ognisku rozjaśniał pomieszczenie, gdzie rytmiczna i skoczna muzyka głośno zachęcała do zabawy. Właśnie na takie igraszki Matlin założyła piękną, białą suknię,nie zakrywającą jej jasnych ramion, które zlewały się z ubiorem. Na końcu rękawów, płótno zamiast owijać przedramiona, zwisało prawie dotykając ziemi. Muzyka poruszała jej serce, prosiła do tańca. Ale żaden gorący młodzieniec, nie odważył się zaprosić ją w tango. Przecież to córka wielkiego rodu! Jedynie mogła siedzieć przy ogniu, którego światło rozjaśniało jej twarz. Może by miała jakieś szanse do zabaw,ale Nana - przybrana matka i opiekunka Matlin, pilnowała ją swym surowym wzrokiem, który dla niej miał wiele ciepła i łagodności, ale dla wiejskich chłopców, przybierał wyraz odstraszający.
- Ach -westchnęła. Tylko jej brat, dobrze się bawił w ramionach jakieś dziewki. A poza tym, był jeszcze oblegany przez inne młode dziewczęta. I wlewał w siebie litry wina oraz wznosił toasty za siebie. - Za mnie! Proszę wypijcie... Za mnie! - krzyczał do każdego.
-Twój brat, to niezłe ziółko. Zbałamuci mi wszystkie panny z wioski - mówiła Nana, która była tak jakby szamanką. Ale nie zajmowa