Piękna Helena

            Milczał.

            - A jej mąż?

            Brak odpowiedzi zirytował mnie.

            - No a pan? Ile pan ma lat? – ciągnąłem bezczelnie.

            - Czterdzieści sześć - powiedział z wyrzutem.

            - A Piękna Helena? – Nie dawałem za wygraną.

            - Sześćdziesiąt pięć – wypowiedział cicho, z nutą protestu.

            Wiedziałem, że nie powinien mi odpowiadać. Poczułem jak coś otwiera się przede mną… Pokusa jednak podniecała i drażniła.

            - Niech mi pan powie… ile lat ma jej mąż?

            - Siedemdziesiąt – w jego głosie wyczułem pewną życzliwość.

            - Dał się pan pobić staruszkowi – stwierdziłem z wyrzutem.

            Nie odpowiadał. Przez chwilę poczułem się sam. Wydało mi się, że śnię.

            - Nigdy pan nie kochał? – przerwał milczenie.

            Udałem, że nie słyszę.

            Coś ciężkiego przemieszczało się we mnie. Nie patrzyłem na niego.

            - Kim pan jest?... – zapytałem ponuro. – To znaczy, gdzie pan pracuje?

            - Jestem palaczem. Nie… ginekologiem…

            - A może artystą?

            - Tak… jestem malarzem.

            - Chyba pokojowym – drwiłem.

             - Nie… Maluję obrazy.

            - Hm…

            - Zrobię pana sławnym – powiedział.

            Miałem ochotę roześmiać się.

            - A jak mnie pan uwieńczy?

            - Namaluję portret… Miałem wystawę… Pana twarz jest interesująca.

            - Jest pan artystą. Ciekawe… Ja również.

            Spojrzał pytająco. A potem się ucieszył.

            - Naprawdę? – Oczy mu rozbłysły, czegoś szukał w mojej twarzy.

            - Jestem pisarzem – ciągnąłem – a pan jest wymarzonym tematem. Jesteśmy więc kolegami. I pan będzie sławny. Napiszę o panu.

            Chciałem jeszcze się zgrywać, ale ogarnęło mnie przygnębienie.

            - Jest pan żonaty? – zapytałem.