Enrico Galiano - cytaty

Co jakiś czas ktoś próbował, chłopcy, którzy słyszeli, że jest wariatką, albo
jacyś supernapaleni, którzy wymyślili sobie, że skoro jest kujonką, to musi
być łatwa, ale uciekali w połowie jej zdania, jak tylko usłyszeli, co ma do
powiedzenia czy jakiś jej żart. Albo jej w ogóle nie rozumieli, albo, jeśli
rozumieli, myśleli sobie: „Z taką wredotą... po moim trupie”, i już ich nie
było.

Gdy ktoś wydawał jej się trochę inny, wtedy myślała, że może ten tutaj.
Potem jednak podchodziła do niego i wszystko przepadało, zawsze tak było.

To miejsce jest idealne. Szukała, sprawdzała i w końcu znalazła. Ławeczka
stojąca z boku, pomiędzy dwoma dużymi sosnami. Nikt tu nigdy nie siada, bo
znajduje się zbyt blisko drzew i często spadają z nich szyszki wielkości piłek
tenisowych.

"Może to właśnie ją w nim przeraża, to, że wydaje się
osobą grzeczną i zrównoważoną, a w rzeczywistości jest zupełnie inny”.

Tak, miejsce jest po prostu idealne: widzi stąd wszystkich, a prawie nikt
nie widzi jej.

„Nie ma szans, że to wypali”.

Przychodzi tutaj najczęściej, ponieważ czekając na zrobienie zdjęcia, może
poczytać lub posłuchać muzyki, lub obserwować ludzi idących,
rozmawiających, całujących się, biegnących, śmiejących się.

Powiedzeń lub przysłów, które nijak się mają do rzeczywistości. Tych,
które, jak je słyszysz po raz pierwszy, myślisz: no tak, zgadza się.

Oczywiście na ławce jest jej ciało, torebka, jej rzeczy, ale głowa przebywa
na tarasie baru A. Jakby co chwilę dostrzegała nowe szczegóły, zapach
wilgotnych ścian, czerwoną rzutkę, dźwięk śmiechu Lo, jakby ciężarówka
ciągle dowoziła jej tonę nowych wspomnień, zdjęć z wczorajszego wieczoru
zrobionych polaroidem, szczególnie tego momentu, gdy dotknęli się dłońmi.

„kto pracuje za siebie, pracuje za trzech”.

Nie wydaje mi się. Raczej nie istnieją inne psychopatki, które po tym, jak
dwa palce dotykają się przez pół nanosekundy, następnego dnia nie są
w stanie myśleć o niczym innym!

Kto pracuje za siebie, musi się bardzo starać, a i tak dobrze, jeśli zrobi
to, co ma zaplanowane, taka jest prawda.

„Pożyjemy, zobaczymy” to nie tylko błędne
powiedzenie, ale też typowa, złudna reklama.

Tłumacz włącza się wtedy, gdy masz w głowie to, co chcesz powiedzieć,
ale wiesz, że jak to zwerbalizujesz w ten sposób, to cię nie zrozumieją. I to
nie dlatego, że mówisz niewyraźnie lub uważasz, że rozmówca jest mało
inteligentny – czasami to też, ale teraz to nieważne – po prostu dlatego, że
gdy wypowiada się poprawnie, bez tłumacza, najczęstszymi reakcjami
rozmówców są dziwne spojrzenia albo krępująca cisza, albo miny mówiące:
„Naćpałaś się czy co?”.

Kto pożyje, być może, jeśli ma
otwarte oczy i trochę szczęścia, może coś zobaczy, jakąś małą szczelinę
światła, jeśli mu się uda. Taka jest prawda.