- Liść ma w sobie coś wspaniałego - powiedział. - Mówi człowiekowi, żeby żył jak najlepiej i jak najdłużej, do czasu, gdy trzeba będzie odpuścić i pozwolić sobie na to, by odfrunąć z gracją.
"[...] nagle przestała być żywym człowiekiem i uwielbianą gwiazdą. Była już tylko newsem."
To, że jako istoty ludzkie jesteśmy wyjątkowi i jedyni w swoim rodzaju, wyróżnia nas spośród innych, nadając sens naszej egzystencji i wpływając w jednakowy sposób na naszą pracę twórczą, jak i na naszą zdolność do miłości. Kiedy uświadomimy sobie, że nie da się zastąpić jednego człowieka drugim, rola odpowiedzialności, jaką ponosimy za własne życie i jego podtrzymywanie, ukaże nam się w całej swej wielkości. Człowiek, który zda sobie sprawę z odpowiedzialności, jaką ma wobec innej ludzkiej istoty, która go kocha i z niecierpliwością wyczekuje jego powrotu, albo wobec jakiejś nieukończonej pracy, nigdy nie będzie zdolny odebrać sobie życia. Wie już, dlaczego żyje, a to pozwoli mu znieść to, jak żyje.
Zerknęła na róg, który trzymałem, i na mnie. Wyobrażałem sobie, że zaraz powie: Zabiłeś Minotaura! Albo: Jesteś niesamowity! Albo coś w tym rodzaju. Ona jednak powiedziała co innego: - Ślinisz się przez sen.
W oddali łąki, wejdziesz do łóżka, Czeka tam na Ciebie z trawy poduszka. Skłoń na niej główkę, oczęta zmruż, Rankiem Cię zbudzi słońce, twój stróż. Tu jest bezpiecznie, ciepło jest tu, Stokrotki polne zaradzą złu. Najsłodsza mara tu ziszcza się, Tutaj jest miejsce, gdzie kocham Cię. Poblask miesiąca spłynie w mrok łąk, Okryj się liśćmi, weź je do rąk. W niepamięć odpuść kłopotów moc, Znikną na zawsze, gdy minie noc. Tu jest bezpiecznie, ciepło jest tu, Stokrotki polne zaradzą złu. Najsłodsza mara tu ziszcza się, Tutaj jest miejsce, gdzie kocham Cię. Tutaj jest miejsce gdzie kocham Cię.
"Kicz jest stacją tranzytową pomiędzy bytem a zapomnieniem".
Chodzenie na dwóch nogach i mówienie to dwie umiejętności, które małpę uczyniły człowiekiem – ja tracę obie. Pozostają: niepotrzebny nikomu przeciwstawny kciuk i nieznośna samoświadomość.
Nie po to wycierpiałam to wszystko, żeby tak skończyć!- Ale właśnie w tym tkwi sens życia: w gruncie rzeczy robimy wszystko co robimy, nie na wiele się to zdaje. W końcu i tak zdechniemy!
Jeśli nie służysz, szkodzisz innym.Jeśli służysz, szkodzisz sobie.Nieznajomość tego dylematu to śmierć duszy,Wyzwolenie od tego dylematu to życie wieczne.
(...) tu nawet powietrze ma zapach - głęboką, ziemną, skomplikowaną woń tego, co żyje, tego, co umiera, i tego, co umarło dawno temu. Zapach świata, w którym wszystko jest w ruchu i wszystko się zmienia.
Ale zanim umrę, chcę walczyć o życie. Dopóki mogę iść o własnych siłach, pójdę tam, gdzie zechcę.
Zaniosą mnie na polePrzez kłęby mgły,Rosa pokryje mi twarz,A jagnię przystanie,Żeby na mnie spojrzećRozumnymi oczami.Żołnierze - oni przyjdą,Złożą mnie w ciemnej, zimnej ziemiI zepchnął mi grudy na twarz.
- Nie chcę go sama złapać, musiałabym go zabić. Nie chcę, by poszło w obieg, że jestem samozwańczą egzekutorką wampirów. Nie marzę o takim piarze dla naszej agencji, Roman. Możesz sobie tylko wyobrazić, jacy klienci przychodziliby ze zleceniami. Poza tym… Wiesz, że moja technika zabijania wampirów jest dość paskudna i wolałabym uniknąć powtórki… – Uśmiechnęłam się szeroko, by go choć trochę rozchmurzyć.
- Nie musiałabyś przecież nurzać się po łokcie w jego klatce piersiowej i wyrywać serca gołymi rękoma… Wystarczyłby kołek, dekapitacja, strzał w serce, ogień, słońce… Masz szereg opcji. – Złośliwie uniósł brew.
Śmierć nie jest przeciwieństwem życia, a jego częścią.
Kocham cię. Będę cię kochał do dnia, w którym umrę. A jeśli po tym jest jakieś życie, to wtedy też będę cię kochał.
- Liść ma w sobie coś wspaniałego - powiedział. - Mówi człowiekowi, żeby żył jak najlepiej i jak najdłużej, do czasu, gdy trzeba będzie odpuścić i pozwolić sobie na to, by odfrunąć z gracją.
Książka: Z każdym oddechem
Tagi: liść, życie, śmierć