dawidgladysz
Dawid Gładysz

Matowe slonce rzuca promienie, niby sytosci tej wiosny, ktora istniala kiedys

Gdy z Toba na gorzystej lace w ojczyznie beztrosko kochala sie natura

Świecie z ołówkiem

Stworzyłeś mechanizm, tak niechcąco

Godło zarodka automatycznych ran

Dobijający rytm zalewanych instynktów

Jeszcze Zima szeptem pisze

Co na trawie stęchłe pada

Gdy ją Wiosna batem gani

Wiatr północny się spowiada

Lecę życiem, tkwię zwątpieniem

Kac znudzenia ociera się o sztukę

Pragnieniem emitująca tabula rasa

Genialnego kodu chemicznych zasad

Wdzianko luźne sztywnych kości

Wargi Twe ociekają, jak plaster miodu,

Podniebienie gładsze niż oliwa, 

Lecz pozostałość, gorzka jak piołun,

Ostra jak obosieczny miecz, 

Wychodzisz z łona dumnym spojrzeniem,

by po znakach nierozczytanych drogami błądzić,

a cel na horyzoncie podnieceniem dosięgając,

Die Ritter zogen leis' durch's Tal

Beschwerten nie, daß schwer der Stahl

Słowa, kwiaty i prezenty

To ślę Tobie w twój dzień święty