lit

łąki zielone  pachnące majem
świergot skowronka nad polami
słońce  wschodzące nad horyzontem 
niebo błękitne  nad lasami

Starość

jak stół trzeszczący bez nogi

rozklekotana pokryta kurzem

rama na ścianie

zawsze przychodzi
nikt jej przecież 
nie zaprasza

Szukam patetycznych fraz
chucherkowatego  poety
w słomkowym kapeluszu
niestety
zgasł płomień świecy
ogrzewający duszę
z tlącego knota
po zgrzybiałych kątach
włóczy się dymek
ochota
szukająca wzruszeń
by się tulić
jedynie

śpiewem ptaków obudzę poranek

obejmę wstające słońce
dzieląc się szczęściem

razem z wiatrem wesoło zatańczę

wypijając filiżankę zaparzonej kawy

światu oznajmię
że kocham życie...

pod moim oknem kwitnie bez
kanarek śpiące oczka mruży
zegar w pokoju zakłóca ciszę
nigdy chodzeniem się nie nuży

Pod moim oknem zapach bzu
rozbudza zmysły i wspomnienia
myślami jestem tam i tu
idąc z zegarem wiele się zmienia

żelazko sprasowane
frak jak psu z gardła wyjęty
bez guzików i wymięty
pan Fredzio na igle siedzi
z naparstka bimberek popija
ale będzie chryja

nici z szycia
fraka nie będzie
kołomyja

Co pocznę bez ciebie

sam jak palec na dłoni stolarza,

chodzi co rano w chałacie

wałkach na głowie i gdera

czy nadal mnie kochasz?
wytartą płytę powtarza

No jasne że kocham cię!
nie wiedziałaś?
spotkaliśmy się
pięćdziesiąt lat temu,
mnie na męża wybrałaś

człowiek znikomą cząsteczką tego świata

wpisany w jego historię urodził się  unikatowy

wieść proste życie z dala od hałasu wiedzieć jak zacząć każdy dzień

zaprawiać chwile szczyptą humoru podziwiać kształty chmur i gwiazdy