miniatura

Bez cienia nadziei, bez nadziei na cień,

wychodzę na zewnątrz i słońce spala mnie.

Piękny to czas, już wiosna wybucha,

popełniłam miłość

w obawie przed osamotnieniem szczoteczki do zębów

na oczach tłumu

z sercem na gardle

mężczyźni patrzyli

szklanka przestała się bać że ubrudzę ją szminką

a rękawiczki nie zacierają już rąk

bo wiedzą że zostaną w domu

a gdy już będziesz do mnie szedł

to załóż ciężkie buty

niech odgłos twoich kroków

na znak

płoszy ptaki w moim kierunku

ludzie lubią się próbować

wkładają palce w słowa

żeby upewnić się

że są ciepłe i dobre

ty rzuciłeś we mnie kamieniem

jesień tamtego roku była chłodniejsza

miałeś ją w oczach

a potem przelałeś ją na mnie

w wietrzny dzień żebym szybciej zamarzła

układam cię do snu

z poduszki robię głowę

a jej kant to twój nos

zoplatam się nogami

 o zwiniętą wzdłuż pościel