ptasior

Obuchem stłumiona miłość

ostrze nie tknęło krwi

dusza wisiała na sznurze

dość już nierównej gry

głowa z siwą poświatą

Głupio jest wracać 

i poprawiać błędy

głupio jest słuchać 

gdy kogoś coś boli

zgubić się w życiu

nie wiedzieć którędy

Myślałem że tylko ja

mogłem się wtulić w ramiona

dotykać być w Twoich snach

bo byłaś moja wyśniona

że tylko mi oddawałaś

Polubiłem usta

krwawiące szkarłatem

promieniem słonecznym

wbiłem się głęboko

nasyciłem dłonie

gładkością atłasu

Gdzie jesteś

moje kochanie

moje miłości

na całe życie

cudze ramiona

nerwy zszarpane

po co spijałem

nektar o świcie

Czy gorszy jestem od tych

Nie ma już fabryk

tętniących życiem

nie ma miłości

w kątach Tivoli

brak też odważnych

co pójdą z tłumem

Dojrzałem

lecz nadal słyszę hałas fajerek

i stukot końskich kopyt

zbiegam po ogromnych schodach

żeby znaleźć przyjaciół