Dlaczego warto? REJESTRACJA

Bohumil Hrabal - cytaty

kiedy tak, mając kaca, człowiek uprzytomni sobie, kogo wczorajszego wieczora i w nocy obraził, jak narozrabiał...
Autor: Bohumil Hrabal
0
Kiedy już coś pisałem, to zawsze starałem się brać za punkt wyjścia to, jak jest, a nie jak być powinno. Nie miałem nigdy żadnego gotowego programu, choćby takiego jak humanizm. Jest to wprawdzie piękna sprawa, ale ja przeciwstawiam jej hominizm: opowiadam o tym, co przydarza się zwykłym ludziom, nie oglądając się na humanizm, na jakąś wielką idee, na bohatera, który by działał w imieniu jakiejś wyższej racji i wiedział wszystko z góry... (s.49).
Autor: Bohumil Hrabal
0
Przy tej muzyce, tak zwanej głębokiej, muzyce losu - jak symfonia "Patetyczna" pana Czajkowskiego, jak symfonia "Tragiczna"Mahlera - człowiek czuje się jak krowa, której odbierają cielątko. (s.112).
Autor: Bohumil Hrabal
0
Brakuje nam dystansu, nie stać nas na ocenę. Co więcej,daliśmy się ogłupić rewolucyjnymi teoriami o postępie, wolności, nowatorstwie. Lecz cóż się nam właściwie udało prócz rozbicia sfery wartości i tradycji?
Autor: Bohumil Hrabal
0
Dużo czytam, więc dużo cytuję, a skoro dużo cytuję, to zapominam powiedzieć, skąd i od kogo pochodzą cytaty. Właściwie okradam trupy i włamuję się do sarkofagów. Taki jest właśnie mój charakter, w którym jestem nowatorem i eksperymentatorem, że ciągle coś kradnę, że tylko patrzę, od którego z żywych czy martwych pisarzy i malarzy warto coś ukraść, by potem, niczym lis zamiatający ogonem, zatrzeć za sobą ślady mogące prowadzić do miejsca przestępstwa. Doszczętnie ograbiłem grób pana Louisa Ferdinanda Celine'a, Ungarettiego, Camus
Autor: Bohumil Hrabal
0
nie da się człowieka odwszyć z wolności
Autor: Bohumil Hrabal
0
znów wychodzi ze mnie oświatowiec! A to dlatego, że przez trzy kwartały byłem członkiem partii komunistycznej i już mi to zostało...
Autor: Bohumil Hrabal
0
Każdy młody człowiek jest genialny, każdy jest otoczony szczelnym dzwonem nieświadomości; najpiękniejsza w młodym człowieku jest buntownicza pewność siebie, a zarazem poczucie, że nie jest na świecie sam, że obok niego są inni ludzie, że należy do ludzkiej społeczności. Nie do każdej, ale do tej, która chce, aby świat był lepszy... I to powinno dotyczyć również małżeństwa. (s.105).
Autor: Bohumil Hrabal
0
zwinąłem się tak w kłębuszek i skuliłem niczym
Autor: Bohumil Hrabal
0
(...) kiedy boję się własnego tekstu, to znaczy, że jest on co najmniej dobry. (s.109).
Autor: Bohumil Hrabal
0
tą pisaniną jakby się leczę, jak katolicy leczyli się spowiedzią, a koniec końców tak samo leczyli się pacjenci Freuda, którzy uspokajali się, opowiadając, co im ślina na język przyniosła
Autor: Bohumil Hrabal
0
rzeczywistość wyprzedza mnie... Jeszcze dziś spróbuję ją dogonić
Autor: Bohumil Hrabal
0
Czego też ludzie nie sypią do tych pięknych kiedyś rzeczułek...Ale dlaczego to robią i czemu kiedyś tego nie robili, to zagadka, której nie rozwikła socjolog, to przypadek psychoanalityczny, nie jednostek, ale całych grup. (s.75).
Autor: Bohumil Hrabal
0
Taka ze mnie kochanica,pomocnik kata
Autor: Bohumil Hrabal
0
otóż ja jak Seneka, jak Sokrates, ja w mojej prasie, w mej piwnicy wybieram swój upadek, który jest wyniesieniem...
Autor: Bohumil Hrabal
0
←pierwsza poprzednia 21 22 23 24 następna ostatnia→
Dodaj nowy cytat
Najpopularniejsze tagi
Reklamy