Pchełka przynosi na serwetce tabletki. Raz, dwa, trzy – podopieczna toczy tabletki po serwetce. Toczy, liczy, liczy, toczy… Patrzy na Pchełkę i mówi, że wczoraj nie miała ich tyle. Ruchliwa Pchełka biega, toczy, liczy, liczy, toczy, biega i mówi po swojemu, że wczoraj też dostała takie same. Ja, jako że kobieta o imieniu Demencja była mi wtedy jeszcze obca, a Pchełka sprawiała wrażenie nieco chaotycznej, z przerażeniem patrzyłam na wszystko. Sytuacja jeszcze nieraz się powtórzyła. Miałam wrażenie, że opiekunka jest nierozgarnięta i niechcący truje podopieczną, wydając złe tabletki.
Ucieka, biegnie. Szybciej niż kiedykolwiek była w stanie. Powietrze wypełniajej płuca, serce wali, nawet nie wie, dokąd biegnie ani jak długo chce byćdaleko. Wie tylko, że pragnie się znaleźć jak najdalej od domu. I udaje jej sięto.
Ujmuje jej twarz w dłonie, przybliża się do niej i obdarza ją długimpocałunkiem, bardzo długim, takim, który sprawia, że Gioia zapominao mijającym nieubłaganie czasie.