Dlaczego warto? REJESTRACJA

Roland Barthes - cytaty

Istnieje scenografia oczekiwania: organizuję ją, manipuluję ją, odkrawam kawałek czasu, w którym będę odgrywał utratę obiektu miłości i wywoływał wszystkie skutki swojej małej żałoby. Inscenizuję ją niczym sztukę teatralną. Dekoracja przedstawia wnętrze kawiarni; tu się umówiliśmy, czekam. W Prologu jako jedyny (nie bez powodu) aktor sztuki stwierdzam, odnotowuję spóźnienie drugiej osoby; spóźnienie to jest jeszcze zwykłą jednostką matematyczną, obliczalną (spoglądam wielokrotnie na zegarek); prolog kończy się nagłym pomysłem: p
Autor: Roland Barthes
0
Wobec błyskotliwej oryginalności innego nigdy nie czuję się atopos, czuję się raczej poukładany (niczym zbyt dobrze znane akta). Niekiedy udaje mi się wszak powstrzymać grę nierównych sobie obrazów (Że też nie mogę być równie oryginalny, równie silny jak on!); domyślam się, że prawdziwym miejscem oryginalności nie jest ani ten inny, ani nie jestem ja, lecz nasz związek. I to do oryginalności tego związku należy dotrzeć. Większość moich ran pochodzi ze stereotypu: muszę być zakochany w taki sam sposób jak wszyscy: być zazdrosny,
Autor: Roland Barthes
0
Historycznie rzecz ujmując, dyskurs nieobecności należy do Kobiety: Kobieta jest osiadła, Mężczyzna jest myśliwym, podróżnikiem; Kobieta jest wierna (czeka), Mężczyzna się ugania (żegluje od do, podrywa). To Kobieta nadaje nieobecności formę, czyni z niej opowieść, gdyż ma na to czas; tka i śpiewa; Tkaczki, Pieśni o Tkaniu, mówią o znieruchomieniu (terkotem szpuli) i zarazem o nieobecności (w oddali rytmy podróży, morskie fale, konne eskapady). Wynika stąd, że w każdym mężczyźnie, który mówi o nieobecności drugiej osoby, ujawnia
Autor: Roland Barthes
0
W swoim mieście spotykam miliony ciał; z tych milionów mógłbym pragnąć kilkuset; ale z tych setek kocham tylko jedno. Inny, w którym jestem zakochany, określa dla mnie niezwykłość mojego pragnienia. Ten wybór, tak dalece rygorystyczny, że wskazuje tylko na Jednego, tworzy podobno różnicę między przeniesieniem psychoanalitycznym a przeniesieniem miłosnym; pierwsze jest uniwersalne, drugie nacechowane. Potrzeba było wielu przypadków, wielu zadziwiających zbiegów okoliczności (i być może wielu poszukiwań), abym znalazł Obraz, który
Autor: Roland Barthes
0
Zostałem schwytany w podwójny dyskurs, z którego nie mogę się wydostać. Z jednej strony mówię sobie: a jeśli inny, ze względu na jakąś skłonność we własnej strukturze, potrzebuje moich pytań? Czy nie jestem zatem usprawiedliwiony, kiedy oddaję się dosłownej ekspresji, lirycznej mowie mojej ,,namiętności"? Czy eksces, szaleństwo nie są moja prawdą, moją siłą? A jeśli ta prawda, ta siła, wywrą wreszcie wrażenie? Ale z drugiej strony, mówię sobie: istnieje groźba, że oznaki namiętności go przytłoczą. Czy nie należy wówczas, dlatego
Autor: Roland Barthes
0
Za mieniącymi się, niestałymi osądami trwa uciążliwe wrażenie: widzę, że inny obstaje przy sobie, jest całym sobą tym obstawaniem, na które ja się nadziewam. Z uporem stwierdzam, że nie mogę go przesunąć; cokolwiek uczynię, jakikolwiek wydatek dla niego poniosę, on nigdy nie zrezygnuje z własnego systemu. Sprzecznie odczuwam innego jako kapryśne bóstwo, któremu nieustannie zmienia się nastawienie do mnie, i jako ciężką rzecz, rzecz zestarzałą (ta rzecz zestarzeje się taka, jaka jest, i z tego powodu cierpię). Albo też widzę inne
Autor: Roland Barthes
0
Niekiedy, dotkliwie oświecony przez jakąś błahą okoliczność i porwany przez pogłos, który ona we mnie wywołuje, widzę siebie nagle w pułapce, unieruchomionego w sytuacji (w miejscu) niemożliwej: istnieją dwa tylko wyjścia (albo...albo) i oba są w równej mierze zakleszczone: z obu stron mogę jedynie milczeć. Wówczas ratunek przynosi mi myśl o samobójstwie, gdyż mogę ją wypowiedzieć (i nie omieszkam tego zrobić): odradzam się i zabarwiam tę myśl kolorami życia, kierując ją agresywnie przeciw obiektowi miłości (dobrze znany szantaż
Autor: Roland Barthes
0
Prezentu miłosnego szuka się, wybiera go i kupuje w najwyższym podnieceniu - takim, że zdaje się ono należeć do prządku rozkoszy. Z ożywieniem oceniam, czy przedmiot sprawi przyjemność, czy nie rozczaruje, lub przeciwnie, czy nie wyda się zbyt ważny, nie ujawni mojego obłędu - albo złudzenia, które mnie zniewoliło. Miłosny prezent jest uroczysty; przenoszę się w niego cały, wciągnięty w pożerającą metonimię rządzącą życiem wyobraźni. Tym przedmiotem daję ci moje Wszystko, dotykam cię moim fallusem; to dlatego szaleję z pożądania
Autor: Roland Barthes
0
Niczym dawny mistyk, nietolerowany przez kościelne społeczeństwo, w którym żył, jako podmiot zakochany nie staję naprzeciw niczego ani niczego nie podważam: po prostu ja nie prowadzę dialogu z aparatem władzy, myśli, nauki, zarządzania, itd.: nie odwracam się koniecznie od polityki: moim zboczeniem jest to, że nic mnie ,,rusza". W zamian społeczeństwo poddaje mnie dziwnej, publicznej represji - żadnej cenzury, żadnego zakazu: jestem jedynie zawieszony a humanis, odsunięty od rzeczy ludzkich niemym zadekretowaniem mojej nieistotno
Autor: Roland Barthes
0
Kocham cię nie ma jednego zastosowania. Słowa tego, podobnie jak słów dziecka, nie obejmuje żaden przymus społeczny; może być to słowo wzniosłe, uroczyste, lekkie, może być erotyczne, pornograficzne. Jest to słowo społecznie wędrujące. Kocham-cię jest bez niuansów. Likwiduje wyjaśnienia, uzgodnienia, stopnie, skrupuły. Powiedzieć kocham-cię to - zadziwiający paradoks języka - zachować się wręcz tak, jakby nie istniał żaden teatr słowa i słowo to było zawsze prawdziwe (nie ma ono innego odniesienia poza wypowiedzeniem siebie: to
Autor: Roland Barthes
0
W spotkaniu zachwyca mnie, że znalazłem kogoś, kto kolejnymi i zawsze udanymi, bezbłędnymi pociągnięciami domalowuje obraz mojego fantazmatu; jestem jak gracz, którego szczęście nie opuszcza, wkładając mu w dłoń fragmencik od razu uzupełniający puzzle jego pragnienia. Jest to stopniowe odkrywanie (i jakby weryfikacja) powinowactw, porozumień, bliskości, które będę mógł wiecznie (tak sobie myślę) mieć z kimś innym, stającym się właśnie teraz ,,moim innym": jestem tak bardzo wychylony ku temu odkryciu (aż drżę od niego), że cała we
Autor: Roland Barthes
0
Istnieją dwie  afirmacje miłości. Kiedy zakochany spotyka innego, jest to najpierw afirmacja bezpośrednia (psychologicznie: olśnienie, zachwyt, uniesienia, szalona projekcja spełnionej przyszłości: zżera mnie pragnienie, pęd do szczęścia): wszystkiemu mówię tak (oślepiając siebie). Następnie otwiera się długi tunel: moim pierwszym ,,tak" targają wątpliwości, miłosnej wartości nieustannie zagraża deprecjacja: jest to chwila namiętności smutnej, wzrostu resentymentu, własnej ofiary. Z tego tunelu mogę jednakże się wydostać; mogę ,,s
Autor: Roland Barthes
0
Zatem dostępuję (przelotnie) języka bez przymiotników. Kocham innego nie wedle jego zalet (wyliczonych), lecz wedle jego istnienia; kocham go poruszeniem, które moglibyście z powodzeniem nazwać mistycznym, kocham nie to, czym jest, lecz: że jest. Język, którym podmiot zakochany wówczas protestuje (przeciw wszystkim rozgadanym językom świata), jest językiem przytępionym: wszelki osąd ulega zawieszeniu, a terror sensu - zniesieniu. W swoim poruszeniu unicestwiam samą kategorię zasługi: podobnie jak mistyk obojętniejący na świętość
Autor: Roland Barthes
0
Świat pełen jest niedyskretnych sąsiadów, z którymi muszę się dzielić innym. Tym właśnie jest świat: przymusem podziału. Świat (światowiec) jest moim rywalem. Nieustannie przeszkadzają mi Natręci: przelotna znajomość, ktoś spotkany przypadkiem i bez skrupułów dosiadający się do naszego stolika; sąsiedzi w restauracji, których wulgarność zdaje się tak bardzo fascynować innego, że nie słyszy, co do niego mówię; przedmiot, nawet książka, w której na przykład inny jest pogrążony (jestem zazdrosny o książkę). Natrętne jest wszystko,
Autor: Roland Barthes
0
Kiedy dwa podmioty kłócą się wedle uregulowanej wymiany replik, tak aby mieć ,,ostatnie słowo", oba już są małżonkami: scena jest dla nich spełnianiem prawa, praktykowaniem języka, którego są współwłaścicielami; każdy po kolei, mówi scena, co oznacza: ty nigdy beze mnie, i na odwrót. Taki jest sens tego, co eufemistycznie nazywamy dialogiem: nie słuchać siebie nawzajem, lecz wspólnie podporządkowywać się egalitarnej zasadzie podziału dóbr języka. Partnerzy wiedzą, że konfrontacja której się oddają i która ich nie rozdzieli, jest
Autor: Roland Barthes
0
1 2 3 4 następna ostatnia→
Dodaj nowy cytat
Najpopularniejsze tagi
Reklamy