Dlaczego warto? REJESTRACJA

Roland Barthes - cytaty

Zawsze rozpoznawałem ją tylko w kawałkach, to znaczy niedostępne mi było jej istnienie, a tym samym cała była mi niedostępna. To nie była ona, a przecież nie był to nikt inny. Rozpoznałbym ją pośród tysiąca innych kobiet, a jednak nie mogłem jej "odnaleźć".
Autor: Roland Barthes
0
Roję sobie coś empirycznie niemożliwego: że swoje dwa okrzyki wydamy jednocześnie: że jeden nie nastąpi po drugim, jakby od niego zależał. Te okrzyki nie powinny być podwójne (rozdwojone): przystoi im tylko jednej błyskawicy lśnienie, w którym połączą się dwie siły (gdyby były rozłączone, niejednoczesne, nie wyszłyby poza zwykły akord). Albowiem jednej błyskawicy lśnienie spełnia rzecz niesłychaną: znosi wszelkie obrachunki. Wymiana, dar, kradzież (jedyne znane postacie ekonomii) dotyczą - każde w inny sposób - przedmiotów różno
Autor: Roland Barthes
0
27 października
Autor: Roland Barthes
0
Pragnienie jest wszędzie, ale w stanie miłosnym staje się czymś bardzo szczególnym: tęsknotą.
Autor: Roland Barthes
0
Albo też: taki, czyż nie jest to przyjaciel? Ten, kto może na chwilę odejść i kogo obraz wówczas się nie rozpada? ,,Byliśmy przyjaciółmi i staliśmy się sobie obcy. Lecz to słuszne i nie chcemy przed sobą tego ukrywać i zaciemniać, jak gdybyśmy się tego wstydzić mieli. Jesteśmy dwa okręty, z których każdy ma swój cel i swą drogę; możemy się skrzyżować i razem dzień święty święcić, jak to uczyniliśmy - i wówczas spoczywały dzielnie okręty w jednej przystani i w jednym słońcu, iż mogło się zdawać, jakby już były u celu i jakby miały
Autor: Roland Barthes
0
Karma jest łańcuchem (katastrofalnym) działań (ich przyczyn i ich skutków). Buddysta chce się wycofać z karmy, chce zawiesić grę przyczynowości; chce odejść od znaków, zignorować praktyczne pytanie: co robić? Ja nieustannie je sobie stawiam i tęsknię do zawieszenia karmy, jakim jest nirwana. Przeto sytuacje, które szczęśliwie nie wymagają ode mnie odpowiedzialnego zachowania, są przyjmowane przeze mnie, jakkolwiek byłyby bolesne, ze swoistym spokojem; cierpię, lecz nie muszę przynajmniej o niczym decydować; maszyna miłosna (wyob
Autor: Roland Barthes
0
Demon jest mnogi. Kiedy odpycham od siebie jednego demona, gdy wreszcie skłaniam go (przypadkiem lub w walce) do milczenia, obok podnosi już głowę następny i zaczyna mówić. Demoniczne życie zakochanego przypomina powierzchnię solfatary, wielkie pęcherzyki (wrzące i zamulone) pękają jeden po drugim; gdy jeden opada i się uspokaja, powraca do masy, już nowy odrywa się od niej i pęcznieje. Pęcherzyki ,,Rozpacz", ,,Zazdrość", ,,Odepchnięcie", ,,Pragnienie", ,,Niepewność zachowania", ,,Strach przed utratą twarzy" (najzłośliwszy z demonów)
Autor: Roland Barthes
0
Ciasnota umysłu: w istocie nie zakładam nic o innym, nic nie rozumiem. To wszystko, co w nim mnie nie dotyczy, wydaje mi się obce, wrogie; odczuwam wówczas wobec niego mieszaninę przerażenia i srogości: obawiam się kochanej osoby i ją potępiam, kiedy już nie ,,pasuje" do swego obrazu. Jestem tylko ,,liberałem": zbolałym dogmatykiem pewnego rodzaju. Pracowita, niestrudzona maszyna do języka, która we mnie huczy - bo dobrze funkcjonuje - wytwarza łańcuch przymiotników: przykrywam innego przymiotnikami, wyliczam jego zalety.
Autor: Roland Barthes
0
Niekiedy nachodzi mnie ta myśl: zaczynam długo wpatrywać się w ukochane ciało. Wpatrywać się znaczy grzebać: grzebię w tym ciele, tak jakbym chciał zobaczyć, co jest w środku, tak jakby mechaniczna przyczyna mojego pożądania tkwiła w ciele naprzeciw (podobny jestem do dzieci, które rozkładają na części budzik, by zobaczyć, czym jest czas). Przeprowadzam tę operację w sposób zimny i pełen zadziwienia: jestem spokojny, uważny, tak jakbym znajdował się przed osobliwym insektem, którego nagle przestałem się bać. Niektóre części ciał
Autor: Roland Barthes
0
Raz świat jest nierealny (wypowiadam go inaczej), innym razem odrzeczywistniony (wypowiadam go z trudem). Nie chodzi tu o to, że (jak mówią) w obu przypadkach rzeczywistość wycofuje się tak samo. W pierwszym przypadku opór, który rzeczywistości stawiam, wyraża się przez fantazję: wszystko wokół mnie zmienia wartość wobec funkcji, jaką jest Imaginarium; zakochany rozstaje się wówczas ze światem, czyni go nierealnym, gdyż po swej stronie fantazjuje na temat perypetii czy utopii swej miłości, oddaje się Obrazowi, przy którym wszelk
Autor: Roland Barthes
0
Poza fetyszami żadnych innych przedmiotów w zakochanym świecie. Jest to świat zmysłowo ubogi, abstrakcyjny, wytarty, wycofany; moje spojrzenie przechodzi przez rzeczy i nie dostrzega ich uroku; jestem głuchy na wszelką zmysłowość - poza zmysłowością ,,ciała wdzięcznego". Jedyną rzeczą świata zewnętrznego, którą mogę skojarzyć z moim stanem, jest kolor dnia, tak jakby ,,pogoda" była jednym z wymiarów Imaginarium. (Obraz nie jest kolorowy ani głęboki, lecz bogaty we wszelkie odcienie światła i ciepła, kontaktujących się z zakochanym
Autor: Roland Barthes
0
Oznajmić, co się daje, to przywoływać model rodzinny: zobacz, jak się dla ciebie poświęcam albo daliśmy ci życie (- A po cholerę mi to życie! itd.). Mówić o darze to umieszczać go w ekonomii wymiany (poświęcenia, licytacji itd.), po przeciwległej stronie jest wydatek milczący.
Autor: Roland Barthes
0
Koan buddyjski mówi: ,,Mistrz trzyma głowę ucznia pod wodą, długo, bardzo długo; pęcherzyków powietrza jest coraz mniej, w ostatniej chwili mistrz wyciąga ucznia, przywraca do życia: kiedy zapragniesz prawdy, tak jak pragnąłeś powietrza, dowiesz się, czym ona jest". Nieobecność innego trzyma mi głowę pod wodą; powoli zaczynam się dusić, powietrze rzednie; to w tej duszności odtwarzam swoją ,,prawdę" i wyszykowuję Nieustępliwość miłości.
Autor: Roland Barthes
0
21 listopada
Autor: Roland Barthes
0
Cudowny jest ulotnym śladem zmęczenia będącego zmęczeniem języka. Od słowa do słowa tracę siły na inne wypowiadanie z mojego Obrazu wciąż tego samego, na niewłaściwe wypowiadanie właściwości mego pragnienia: podróż, u której kresu moja ostatnia filozofia może jedynie uznać - i stosować - tautologię. Cudowne jest to, co jest cudowne. Albo też: uwielbiam cię, ponieważ jesteś cudowny, kocham się, bo cię kocham. Tym więc, co wieńczy język miłosny, jest to, co go ustanowiło: urzeczenie. Albowiem opis urzeczenia nie może w ostatecznym
Autor: Roland Barthes
0
←pierwsza poprzednia 8 9 10 11 następna ostatnia→
Dodaj nowy cytat
Najpopularniejsze tagi
Reklamy