Błogosławieństwo Niebios. Tom 3

„Błogosławieństwo niebios 3” czyli kronika upadku, która pali jak kadzidło i koi jak szept. Trzecia część to jak otwarcie starego, lakierowanego pudełka, które zawsze pachnie dymem, wspomnieniami i czymś niepokojąco słodkim. W środku znajdujemy historię, która od dawna prosiła się o opowiedzenie, historię Xie Liana sprzed jego niezliczonych degradacji, zanim bóstwa przestały wymieniać go w rozmowach, a ludzie przestali mieszać jego imię z modlitwami. I właśnie ta część, w mojej opinii, najmroczniejsza i zarazem najbardziej liryczna, w końcu uchyla drzwi do przeszłości księcia Xianle. Wydawałoby się, że od uratowania jednego chłopca naród nie powinien się zawalić. A jednak Xie Lian dokonuje czynu, który w mitologii mógłby zostać zapisany jako „bohaterski”, lecz w Xianle zostaje odczytany jak omen. Od jednego krzyku wszystko zaczyna się sypać: ziemia parzy, ludzie głodują, a choroba, która odbiera twarze i myśli, przesuwa się przez kraj jak cień człowieka, który zatracił ciało dawno temu. Te sceny czyta się jak kronikę upadku cywilizacji, ale napisaną poetycko, niby lekko, a jednak z ciężarem ołowiu. I przyznaję, że to właśnie ten fragment, powolny niczym rozsypywanie się popiołu, wciągnął mnie najmocniej. Nie dla akcji, lecz dla emocjonalnej precyzji. To nie jest tragedia krzycząca, to tragedia, która mówi szeptem. A potem wraca Hua Cheng. I wszystkie struny w czytelniku zaczynają drżeć. Po tej pełnej cierni

...
(czytaj dalej)