Franz Kafka: Koszmar rozumu

Biografia zupełnie inna niż wszystkie, biorąc pod uwagę te o życiu Franza Kafki – dokładnie tak bym opisała książkę jednym zdaniem. To postać, której życie obrosło wieloma mitami, a autor ukazuje jego życie w zupełnie innej odsłonie. Poznajemy jego życie dość dokładnie, również to, co działo się w jego dzieciństwie.
Jaki był naprawdę? Co wpłynęło na jego zachowanie? Jak wyglądało jego życie? - na te i wiele innych pytań znajdziemy odpowiedzi w książce. Czytało się ją przyjemnie i dość szybko. Historia była ciekawa i spójna. Znalazłam w niej nie tylko samo życie Franza, ale również tło historyczne, a wszystko tworzy spójną całość. Podczas czytania towarzyszyło mi wiele emocji, a niektóre z nich pozostały ze mną jeszcze po jej skończeniu. Napisana jest na tyle ciekawie, że ponad 500 stron „pokonałam” w dwa wieczory. Uważam, że to wynik bardzo zadowalający. W książce naprawdę dużo się dzieje, co zdecydowanie wpływa pozytywnie na jej odbiór.

Wizualnie jest dość ładna. Znajdziemy w niej zdjęcia, które mnie się podobały.

„Franz Kafka: koszmar rozumu” to książka, która jest dla każdego, kto pragnie poznać bliżej Franza Kafkę. Ze swojej strony polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

,,Franz Kafka: koszmar rozumu" to nie tylko biografia, ale studium rozkładu ludzkiej psychiki pod ciężarem przemocy i upokorzenia. Autor ukazuje, jak doświadczenia szkolne - systematyczny terror nauczycieli, publiczne poniżanie i całkowity brak wsparcia emocjonalnego - ukształtowały w Kafce poczucie bezsilności i nieustannego lęku przed oceną. Szkoła, zamiast rozwijać jego intelekt i wrażliwość, stała się laboratorium wstydu i strachu, którego echo towarzyszyło mu do końca życia.

Te doświadczenia znalazły odbicie w jego dorosłości - w chronicznym poczuciu winy, w niezdolności do budowania relacji, w obsesyjnej potrzebie bycia zauważonym i pochwalonym. Kafka - genialny obserwator absurdu świata - sam stał się ofiarą systemu, który uczył podporządkowania, a nie myślenia. ,,Koszmar rozumu" to więc nie tylko opowieść o jednym z największych pisarzy XX wieku, ale także przestroga, jak zbyt wczesne okrucieństwo potrafi na zawsze odebrać człowiekowi wiarę w siebie.

Uwielbiam Kafkę. To moje nieśmiałe wyznanie, nie deklaracja krytyka, bo wobec jego prozy trudno zachować dystans. Jest w niej coś, co wręcz drga -- nerw epoki, samotność, ale też pragnienie przejrzystości,m. Książka Ernsta Pawla ,,Kafka. Koszmar rozumu" pozwala spojrzeć na Franza na nowo, bez mgły nabożności, w jaką zwykło się go owijać. Pawel nie pisze o ,,świętym literatury", tylko o człowieku, który żył. Jego biografia to próba odmitologizowania, lecz też przywrócenia zwykłości. Autor nie ocenia, raczej pyta: gdzie kończył się człowiek, a zaczynała legenda?

(...)

,,Franz Kafka. Koszmar rozumu" to biografia, która nie tyle tłumaczy Kafkę, co zdejmuje z niego maskę. Pokazuje, że ,,koszmar" bywa częścią rozumu, a rozum -- źródłem własnego lęku. Dla mnie ta książka to przypomnienie, że w każdej wielkiej legendzie pozostaje człowiek: niedoskonały, niepewny, pełen pragnień. Autor sprawia, że Franz wychodzi z mroku interpretacji i siada obok nas -- zwyczajny, trochę zagubiony, ale prawdziwy. A to, w świecie biografii o pisarzach, jest prawdziwą rzadkością.