Frieren. U kresu drogi (t. 1)

Próbuje odpowiedzieć na pytanie co się dzieje z herosami, kiedy już na scenie nie mają nic więcej do zrobienia.

Naszą bohaterką jest dość nieczuła elfka, więc nic dziwnego, że wszystkich przeżywa. Ale kolega wmanewruje ją w rolę nauczycielki i tak z małą Fern sobie podróżują. Końcówka zapowiada pojawienie się konkretniejszego wątku, niż szukania magicznych zapisków.

Smutne jest to, że chyba tylko jeden z ich grupy dostał zasłużoną chwałę. Reszta zmierzchu swoich dni wyczekuje w samotności, bez splendoru, jakby zapomniana. Chyba że jeszcze czegoś nie wiem, i może to był ich wybór, ta samotność. Ale raczej nie. Ot, takie krótkie ludzkie życie, jak ludzka pamięć.

Pierwsze słowo, jakie mi przyszło do głowy podczas lektury komiksu, to "przytulny" tudzież "swojski". A zaraz po tym nasunęła mi się myśl, że całość daje wrażenie autystycznej. I absolutnie nie mam tu na myśli nic złego, po prostu sposób postrzegania świata przez główną bohaterkę jest na tyle specyficzny, że daje spore skojarzenia właśnie z autyzmem. Ta manga trochę uczy nas patrzeć na świat z innej perspektywy i spokojnie rozkoszować się klimatem. Frieren prowadzi nas przez świat z pewną dozą naiwności, ale też obojętności i zblazowania. Toczy się to pomalutku, co jest ciekawe, biorąc pod uwagę fakt, że w fabule mijają długie lata. Na razie trudno mi tu powiedzieć cokolwiek o fabule, mamy tu głównie ciekawie zarysowany koncept, a poza nim przede wszystkim klimat. Tylko tyle i aż tyle. Zobaczymy, jak będzie dalej.

Pod przykrywką fantastyki (w końcu główna bohaterka jest elfką) autorzy przemycili bardzo ważny temat- przemijanie i żal, że nie powiedziało się wielu rzeczy osobom, które zmarly.