Ulica rajskich dziewic
Barbara Wood

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Wszyscy wiemy, że najważniejsze jest pierwsze wrażenie, pierwsze spojrzenie, chociaż czasami okazuje się błędne. Tak już jest, że nie wszystko złoto, co się błyszczy. Prawdy te oddają dokładnie moje spotkanie z książką Barbary Wood. Rzut oka na tytuł sprawił, że przez głowę przeleciała mi myśl: ,,romansidło". Ponieważ nie miałam ochoty na nic lekkiego, przeszłam obok tej książki obojętnie. Po jakimś czasie, zupełnie przypadkowo, w księgarni internetowej przeczytałam opis tej książki i stwierdziłam, że jednak zaryzykuję i sięgnę po tę lekturę. Decyzja okazała się słuszna. ,,Ulica Rajskich Dziewic" to saga rodu Raszidów. Głowa rodziny Ali był osobistym lekarzem króla. Po jego śmierci zaszczyt pełnienia tej funkcji przypadł jego synowi Ibrahimowi. Wydawałoby się, że ta arystokratyczna rodzina wiedzie życie bajkowe, jednak nic bardziej złudnego. Okazuje się, że również ludzi bogatych nie omijają chwile smutne czy wręcz tragiczne. Historię rodu Raszidów poznajemy z ust Amiry, nestorki rodu. Ściągnęła ona podstępem do Kairu ukochaną wnuczkę Jasminę, która okryła hańbą rodzinę. Dziewczyna stała się ofiarą gwałtu, jednak według prawa islamskiego, to ona, a nie mężczyzna powinna ponieść konsekwencje. Wygnana z domu, wymazana z pamięci, stała się dla jej członków zmarłą. Ciężko pracowała, aby zdobyć wymarzony zawód i tak jak ojciec zostać lekarzem. Amira wyjawia Jasminie sekrety rodziny. Jej opowieść jest podróżą wstecz, poznajemy Raszidów za panowania króla Faruka i powolną degradację rodziny podczas kolejnych przemian społecznych. W kraju, w którym pełnię władzy państwowej i domowej dzierżą mężczyźni, w którym liczą się potomkowie płci męskiej, w którym mężczyźni decydują za kobiety, przedstawicielki płci pięknej mają ciężko. Prawo to pozwala chociaż trochę zrozumieć presję społeczną jaka ciążyła na Ibrahimie, któremu rodziły się same córki. Warto sięgnąć po książkę Barbary Wood i przenieść się na kilka godzin do Egiptu. Po powrocie z tej podróży można odetchnąć z ulgą i cieszyć się równouprawnieniem, które mamy w naszej szerokości geograficznej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Tytuł zapowiadał kolejne romansidło, jednak treść miło zaskakuje opowiadając historię rodu Raszidów począwszy od Alego i Amiry po ich dzieci, wnuków i prawnuków. Opowieść pełna tajemnic i sekretów rodzinnych, ale również opisów egipskich zwyczajów i religii. Książka po której zakończeniu żałujemy, że miała tylko te kilkaset stron. Historia wzruszająca i ciekawa, godna polecenia!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dawniej moja mama często sięgała po książki opowiadające o życiu kobiet w krajach muzułmańskich. Większość pożyczała z biblioteki lub od znajomych. Niektóre kupiła, tak jak tą.

 

Ja wolałam kryminały, fantastykę. Jednak czasem z ciekawości czytałam te, które mama przyniosła do domu. Przeważnie książki te mnie smuciły, gdyż historie kobiet w nich zawarte były przerażające, smutne.

 

Długo zaś nie sięgałam po "Ulice rajskich dziewic". Była ona w domu, mogłam w każdej chwili ją przeczytać, więc odkładałam ją na dalsze miejsce. Jednak ostatnio coraz częściej myślałam, by jednak przeczytać tą historię. Może mnie czymś zaskoczy?

 

I zaskoczyła. Przede wszystkim barwnością historii. "Ulica rajskich dziewic" zdecydowanie jest książką wartą uwagi. Ze względu na bohaterów, historie,bo tu nie ma jednej historii, jest ich wiele wplątanych w jedną rodzinę.

 

"Ulica rajskich dziewic" opowiada o rodzinie Raszidów, którym nie brakowało pieniędzy. Lecz pieniądze nie zawsze dają szczęście. Początkowo myślałam, że główną bohaterką będzie Yasmina, później zaś pewna byłam, ze jest ją Amira. Teraz, już po lekturze, pewna jestem, iż one obie są najważniejszymi bohaterkami powieści.

 

Zauważyłam, że w tej historii jest jeden prawdziwie czarny charakter. Reszta zaś nie jest ani całkiem zła, ani dobra. Każdy z rodziny Raszidów ma swoją historie, która miała wpływ na dalsze decyzje. Każdy z rodziny Raszidów popełnia błędy. To chyba jest najwspanialsze w tej powieści. Choć widać, że kobiety mają w tym świecie ciężkie życie, to równocześnie widać, że potrafią się też cieszyć i działać.

 

Dla mnie książka ta była powieścią obyczajową, opowiadającą o (nie)zwykłym życiu rodziny. To, co dla nas wydaje się niepojęte, dla nich jest normalne. Była to historia o codzienności w arabskim świecie. Nieco niezwykłej codzienności, bo rodzina Raszidów była w bliskim kontakcie z królem... i mieszkała w Kairze...

 

Przyznam, iż historia sprawiła, iż nieco zaczęłam się zastanawiać nad swoim życie. Uważam to za plus książki. Poza tym bohaterowie polubiłam bohaterów. Być może dlatego, że każdy nie był przedstawiony jednowymiarowo. Każdy z bohaterów był po prostu ludzki. Jakbym czytała historię o ludziach, których mogę poznać. Jakbym czuła przy czytaniu, że są rzeczywiści. Poza tym mogłam ich poznać bardzo dobrze i zrozumieć niektóre działania.

 

Książka wciągnęła mnie bardzo. Przyznam, iż ciężko było mi się od niej oderwać, bo zaciekawiło mnie życie Raszidów. Ogromnie byłam ciekawa jak historia się zakończy. I bardzo mnie ucieszyło, że na pewien sposób miała swój happy end.

 

Żałuję, że wcześniej nie trafiłam na tak przyjemną lekturę o życiu, które wydaje się straszne. Ta książka pozwala nieco zrozumieć tamten świat, kobiety, mężczyzn w nim żyjących. Pozwala zobaczyć, że takie życie może cieszyć. Choć nadal nie jest zbyt sprawiedliwe.

 

Na koniec wspomnę jeszcze, że byłam pewna, iż to jest książka obyczajowa, literatura piękna. Lecz przy pisaniu tej recenzji zauważyłam, że to jest biografia, że naprawdę żyła rodzina Raszidów na przestrzeni lat 1945 - 1988. Lat wielkich zmian. O, to też jest walor książki. Poznając historię rodziny Raszidów, stajemy się obserwatorami zmian, jakie zachodzą w Egipcie. Wielkich zmian.