Oddech diabła. Fragment książki „Uznanie" W. & W. Gregory

Wdowiec Jan Sikora, były zawodnik, obecnie trener judo, samotnie wychowuje szesnastoletniego syna Michała. Ten jest daleki od ideału, jaki sobie wymarzył. Jan sprawdza się w roli wychowawcy młodzieży, ale jako ojciec ponosi porażkę za porażką. Pewnego dnia poznaje Karolinę, z którą wiąże nadzieje na związek. Ma jednak świadomość, że ona lubi dzieci, a jego trudna relacja z synem nie stawia go w dobrym świetle. Czy uda mu się nawiązać nić porozumienia z Michałem i zdobyć serce wybranej kobiety? 

W tej książce znajduję wszystko, co dla mnie ważne: miłość, trudną relację ojca i syna, tęsknotę i sport. Doskonała lektura

Łukasz Orbitowski

Zapraszamy do przeczytania powieści W. & W. Gregory Uznanie. W ubiegłym tygodniu na naszych łamach mogliście przeczytać premierowy fragment książki Uznanie. Dziś czas na kolejną odsłonę tej historii:

Tego dnia wracam o nietypowej porze, dość wcześnie jak na niedzielę, podczas której, zamiast świętować Pierwszego Maja, dorabiałem jako sędzia. Trudno nie zauważyć, że w pierwszej chwili spinasz się na mój widok. 

Kiedyś mnie to bolało, ale z biegiem czasu zobojętniało. 

Rozwalony przy ławie jesz parówki zanurzone w kałuży ketchupu, popijasz je colą prosto z dwulitrowej butli i oglądasz jakiś durny serial paradokumentalny o ludziach bez kręgosłupa moralnego. Blat ławy jak zwykle jest poplamiony. Twoja spina nie trwa długo, bo interesujesz się wielką paką, którą wnoszę. Na widok plam na blacie tylko wzdycham, mam dobry nastrój i nadzieję, że nikt nie jest w stanie mi go zepsuć. Przychodzę do domu z gałązka oliwną, prezentem, który mógłby być początkiem zdrowych relacji. Takie mam ostatnio przemyślenia. Jeśli chciałbym zapoznać się z jakąś kobietą, dajmy na to Karoliną, nie mogę wyjść na palanta, który nie potrafi się dogadać z własnym synem. Ona najwyraźniej lubi dzieci. 

– Znowu parówki? A obiad? – zagaduję, usiłując wymusić dialog.

Nie reagujesz, przyglądasz się podejrzliwie, jak kładę paczkę na brzegu ławy. Na jednym z kartonowych rantów widzisz naklejkę z etykietą, a na niej wielkie logo firmy Ikar. 

– Po co ci ta paka?

– Przycisz te bzdury.

Przewracasz oczami, wyłączasz telewizor pilotem i wkładasz sobie długą parówkę do buzi. Nie lubię, kiedy tak robisz, więc odwracam wzrok. Znów dostrzegam, że dwie rośliny zamieniłeś miejscami. A to ci dowcipniś. Od razu dokonuję korekty. Teraz jest dobrze. Poprawiam też zdjęcie mamy, bo patrzy nie na tę ścianę co zwykle. Posyłam ci dyscyplinujące spojrzenie sugerujące, że to twoja sprawka. Prychasz drwiąco i wkładasz sobie całą kromkę chleba do ust, zapijasz colą. Zbyt duża ilość gazu prowokuje cię do beknięcia. To oddech diabła, tak myślę, i zauważam, że trochę się poplułeś przy okazji. Głośno mlaskając, szybko przeżuwasz resztę, połykasz, po czym wpychasz sobie ostatnią parówkę do gęby. Ten widok mierzi mnie już do żywego. Spokojnie. To tylko dzieciak, mówię do siebie w myślach. Otwieram paczkę i wyjmuję z niej mniejsze opakowania zabezpieczone folią bąbelkową. Na etykiecie jednego z nich widać zdjęcie śmigła. Głupi by się zorientował, co jest w środku. 

Wstajesz, składasz talerze w jedną pryzmę i mimochodem zerkasz na to, co robię. W tym czasie ja z nabytą z czasem, ugruntowaną z wiekiem pedanterią układam różnej wielkości pudełka na blacie ławy, uważając, by nie natrafić na żadną z plam, efektów zamaszystej konsumpcji mojego pierworodnego. 

– Dron? Mój kumpel ma taki sam – mówisz. 

– Na pewno nie taki. 

Znów prychasz.

W naszym serwisie przeczytacie już kolejny fragment książki Uznanie. Powieść kupicie w popularnych księgarniach internetowych: