Drugie piętro

Nie znałem, nie słyszałem, zwróciłem uwagę na okładkę. Autor - dziennikarz i psiarz, pomyślałem więc sobie: ciekawe połączeni, przeczytam. Nikt nie ostrzegał jednak, że od "Drugiego piętra" nie można się oderwać. Rewelacyjna i nieprzemądrzała, a jednocześnie głęboka analiza wieloletniej przyjaźni dwóch kobiet, które szły przez życie razem albo obok siebie. Zamiast zbędnych słów – scenki rodzajowe z doskonałymi dialogami. Smutek i tragizm życia bohaterek przepleciony humorystycznymi, dowcipnymi czy nawet groteskowymi sytuacjami doskonale tworzą atmosferę, dzięki czemu podczas czytania cały czas się jest z Lidią i Heleną i nie można się od nich się oderwać. Czyta się tę powieść jak książkę przygodową, ale skłania również do refleksji. Czym jest przyjaźń? Jakie są jej barwy? Autor odpowiada na te pytania wprawdzie nie wprost, ale rysując precyzyjne portery psychologiczne i obyczajowe. Majstersztyk. Po przeczytaniu zastanawiałem się jeszcze jakiś czas, gdzie wieloletnia przyjaźń się kończy, a zaczyna – zapożyczając trafnego określenia z recenzji, którą na okładce napisała Aleksandra Boćkowska z „Elle” – uwikłanie. Polubiłem Lidię, zrozumiałem Helenę. Mimo że skończyłem czytać, pozostały ze mną. A właśnie chyba o to chodzi.

Informacje dodatkowe o Drugie piętro:

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Data wydania: 2012-04-24
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 978-83-7839-117-3
Liczba stron: 424
Dodał/a opinię: Raffa