Recenzja książki: Kość z kości

Recenzuje: Katarzyna Krzan

Bohaterowie coraz starsi, nie młodsi, akcja przestaje wciągać. Tajemnica podróży w czasie za pomocą kamiennych kręgów już przybladła. Teraz pozostaje tylko borykać się z codziennością. Tym razem Claire i jej ukochany Jamie trafiają pod Saratogę, gdzie w roku 1777 odbyła się jedna z najważniejszych bitew w amerykańskiej wojnie o niepodległość. No tak, Claire i Jamie, mimo już podeszłego wieku, wciąż chcą uczestniczyć w kulminacyjnych momentach historii. Tylko czy czytelnik jest w stanie darzyć ich nadal zaufaniem i sympatią? Tymczasem wydarzeń jest bez liku. I, niestety, coraz częściej przychodzi pomijać pewne fragmenty bez szkody dla całości.

W drugim planie czasowym mamy córkę Claire, żyjącą współcześnie z małżonkiem. Oboje „oglądają” losy rodziców Brianny niejako „po fakcie”, korzystając z dokumentów historycznych, próbują rozwikłać zagadkę, jak potoczyły się dzieje dwójki dzielnych bohaterów w końcu XVIII wieku. Sam pomysł jest interesujący, ale zaczyna być męczący, gdy w kolejnym już wielkim tomie dostajemy sporą dawkę historii. Momentami jest ciężko. W końcu to nie podręcznik historii Stanów Zjednoczonych, a powieść fantasy. Tylko tego "fantasy" jakoś mało. Są za to bitwy, rany, statki, spiski. A w środku nasza Claire, jak zawsze wspaniała i kusząca, choć już pod sześćdziesiątkę... W porównaniu z pierwszym tomem, gdy impet jeszcze był, teraz pozostaje już tylko męka. Bo do czego to wszystko zmierza? W końcu Diana Gabaldon będzie musiała swoich bohaterów przecież uśmiercić...

Każdy kolejny tom autorka komuś poświęcała. Lista osób w obrębie podziękowań była zawsze dosyć długa. Tu już się chyba wyczerpała, bowiem książka jest zadedykowana... psom. Zwierzęta te zresztą przejmują rolę bohaterów. Czyżby tytułowe kości miały być im właśnie rzucone? Porzucone w każdym razie jest zakończenie. Nie wiadomo, co dalej. Ale chyba właśnie o to chodzi. Fani przecież już czekają na kolejną potężną księgę.