Amelia

" [...] Ze wszyst­kich rze­czy na świe­cie naj­bar­dziej lubię swoją sa­mot­ność. [...]"

Jolanta Żuber swoją najnowszą książką pod tytułem "Amelia" podniosła sobie wysoko poprzeczkę. To bardzo dobry psychologiczny thriller ze znakomitymi zwrotami akcji i świetnym zakończeniem, o którym nie tak łatwo zapomnieć. Muszę wspomnieć o prologu -- jest wstrząsająco przerażający. Aż łzy cisną się do oczu.
Autorka porusza tutaj problem dotyczący fobii społecznej. Gabriel Barski boi się tłumów, dlatego razem ze swoją żoną, Amelią siedzą w domu. Jego żonie zaczyna to przeszkadzać. Czy wspólny wyjazd do Zakopanego poprawi ich stosunki? Czy raczej zamieni się w prawdziwy koszmar?
Każdy z małżonków ma mroczne sekrety. Co się stanie, gdy ujrzą światło dzienne? Tutaj idealnie fikcja miesza się z rzeczywistością, aż ciężko ją odróżnić. W Gabrielu nie podobała mi się jego obsesja na punkcie jego żony. To moim zdaniem było bardzo mroczne i przerażające.
Warto poznać "Amelię" Jolanty Żuber. 

"Czuję w sobie strasz­ny nie­po­kój -- jakby miało wy­da­rzyć się coś złego."

Niepokój, ten narasta każdego dnia, obezwładnia, nie pozwalając normalnie funkcjonować. Wyklucza ze społeczeństwa, tłamsi i oblepia bezradnością. Gabriel zdaje sobie sprawę, że trawiąca go fobia stopniowo niszczy jego małżeństwo, oddalając od jedynej ważnej dla niego osoby - Amelii. Wyjazd do małego domku w Zakopanem wydaje się ostatnią szansą na odbudowanie relacji z żoną. Niestety, nic nie układa się po jego myśli, a na jaw wypływają mroczne sekrety...

Krótkie, ale jakże intensywne zderzenie z prozą autorki. Pochłaniające studium ludzkiej psychiki, obnażające jej złożoność, a zarazem niezwykłą kruchość. Tutaj nic nie jest oczywiste, niczego nie możemy być pewni, nie zabraknie również zaskoczeń. Sam początek w którym obserwujemy ułamek dzieciństwa Gabriela szokuje, rozdzierając serce na drobne kawałeczki. Tyle cierpienia, które nie pozostaje bez konsekwencji w późniejszych latach. Gdy coś w człowieku bezpowrotnie pęka, pozostawia go w ciągłej niepewności i lęku. Zabrakło mi tu większej ilości retrospekcji lub wstawek z okresu dojrzewania Gabriela, myślę że wzbogaciły by warstwę psychologiczną, chociaż na ilość emocji absolutnie nie mogę narzekać. Niesamowite jest również to z jaką łatwością autorka kreuje duszny, przesiąknięty niepokojem klimat. Idealna historia na jeden wieczór. Polecam serdecznie.