Bożogrobie
Jay Kristoff

Zwykle nie sięgam zbyt szybko po kolejne tomy cykli fantastycznych, nie śpieszy mi się. Tym razem zrobiłam wyjątek, ponieważ dzieliłam książkę ze znajomą nawet bardziej zaangażowaną w lekturę ode mnie. Trzeba przyznać, że plan wymyślony przez Mię, by zbliżyć się do swoich wrogów był wysoce ryzykowny. I już na samym początku pojawiły się komplikacje. Ubocznym efektem planu była fascynacją bohaterki sławą gladiatora, tym momentem szału i podziwu tłumu - a czytelnik dzielił niepokój z "pasażerem" Mii Panem Życzliwym - co się dzieje z bohaterką.
Generalnie przeszkadzało mi bardzo ta radykalizacja bohaterki, rosnąca brutalność przywodząca na myśl gry komputerowe (i filmy typu "Igrzyska śmierci"; nie wspominając jednak "Gladiatora" bo to wyższa klasa). Wulgarność języka też była chwilami nie do zniesienia, podobnie konstrukcja dialogów. Ale to tylko moje narzekania. Finał powieści był bardzo zaskakujący i przewrócił wiele spraw do góry nogami. To dobrze wróży kolejnej części cyklu.

MÓZG.MI.EKSPLODOWAŁ.

Pierwszy tom mocno mnie zauroczył i wciągnął do niesamowicie brutalnego świata wykreowanego przez Jaya Kristoffa. Ale to co Jay opisał w pierwszym tomie było tak naprawdę dopiero przedsmakiem całej tej rzeźni jaką stworzył później...

Pierwszy tom nie wypuszcza nas tak naprawdę poza mury szkoły, gdzie Mia trenuje aby stać się Ostrzem. Dopiero przy ostatnich scenach poznajemy nieco więcej terenu. 

A drugi tom? Tu od razu zostajemy rzuceni na głęboką wodę - walki niewolników! I podróżujemy z Mią od jednego miejsca do drugiego, od piasków pustyni, przez morza, żeby w końcu trafić na najbardziej brutalne areny walk. 

Ta książka jest NIESAMOWITA! Trzeba to przyznać panu Kristoffowi - wie jak pisać niezwykle realistyczne sceny walk! Nie są nudne, nie są nijakie - pisze tak, że człowiek sam ma ochotę zacząć trenować szermierkę, łucznictwo czy walki wręcz! 

Początek "Bożogrobia" nieco mi się ciągnął i muszę się przyznać, że te retrospekcje pojawiające się co drugi rozdział DIAAAAAAABELNIE mnie nudziły (mimo, że zdecydowanie są ważne dla fabuły). 

Książka ma też jeden poważny minus - o ile w pierwszym tomie 'dogadywanie' narratora było wplecione gdzieś w tekst, teraz są to przypisy. Wszystko byłoby w porządku, gdyby te przypisy nie osiągały czasem 4 stron dodatkowego tekstu...

Czasem kiedy czytam, a w pomieszczeniu, w którym to robię jest za głośno, biorę mp4 i wkładam słuchawki. I tym razem, przy końcowych scenach, gdzie zostało mi już może z 70 stron do końca, włączyłam sobie soundtrack z Króla Artura - Legendy Miecza i 'na zęby paszczy'! Ale to dodało epickości scenom walki!!! Uhh... aż mnie przechodziły dreszcze! 

No i to zakończenie! Zdecydowanie próbowałam rozwarstwić kartki, żeby stało się ich więcej, BO JAK MOŻNA SKOŃCZYĆ TAKĄ SCENĄ?! JAAAAAAAAK?! Rewelacja, zdecydowanie ta książka przerosła moje oczekiwania. Mam nadzieję, że ostatni tom utrzyma ten poziom.