Córka ognia. Córki żywiołów.

“Ogromna wiedza to wielka odpowiedzialność”.

Sofia – dziewczyna o nietypowej, egzotycznej urodzie – od zawsze czuła, że różni się od innych. Częste przeprowadzki nie ułatwiały jej życia, a po śmierci matki nagle staje przed prawdą, której nie spodziewała się odkryć. Odnajduje ukryte listy, a wraz z nimi otwierają się drzwi do zupełnie nowego świata. Coraz częściej nawiedzają ją sny o tajemniczej kobiecie przy ognisku, w głowie rozbrzmiewa głos przepowiadający przyszłość, a nieznane dotąd dziedzictwo powoli zaczyna się ujawniać. Sofia postanawia odnaleźć swojego biologicznego ojca i wyrusza jego śladem do Andaluzji. Nie wie jednak, że ktoś podąża także za nią…

Czy Sofii uda się dotrzeć do sedna tajemnicy? Przed nami wielowątkowa, nastrojowa opowieść, w której obyczajowość subtelnie łączy się z nutą fantastyki. Akcja toczy się niespiesznie, dwutorowo – raz współczesność, raz przeszłość – a fabuła zachwyca spójnością i dopracowaniem. Pani Dorota Gąsiorowska pisze z pasją, prowadzi czytelnika przez kolejne rozdziały z lekkością. Ogromnym atutem powieści są bohaterki – zwyczajne i jednocześnie niezwykłe. Sofia i Eliana mają w sobie ogrom wrażliwości, ciepła, odwagi, a ich losy poruszają do głębi. Towarzysząc im, miałam wrażenie, że idę tymi samymi krętymi ścieżkami, że odczuwam razem z nimi każdy ból i każde uniesienie.

“Córka ognia” czaruje i kusi swoim klimatem. Południowa Hiszpania tętni życiem – jej kultura, folklor, ludowe wierzenia i otulające promienie słońca tworzą wyjątkowe tło. Rzeczywistość płynnie przenika się tu z magią, a całość zamienia się w barwną, niezapomnianą przygodę. Nie ma miejsca na nudę – są za to tajemnice, głos intuicji, odwaga i miłość w wielu odsłonach. To także historia o poszukiwaniu siebie, odkrywaniu własnych korzeni i prawdzie, która czasem potrafi być bardziej bolesna niż kłamstwo.

Była to niesamowita przygoda, której całkowicie dałam się porwać. Daje do myślenia, ukazuje złożoność ludzkiej natury i to, że warto słuchać własnej intuicji. Każdy tom można czytać oddzielnie, ja polecam całą serię. Tatiasza i jej książki :) 

„Córka ognia” Doroty Gąsiorowskiej to poruszająca i nastrojowa powieść obyczajowa, będąca trzecim tomem serii Córki żywiołów. Autorka po raz kolejny udowadnia, że doskonale potrafi łączyć emocjonalną głębię z malowniczym tłem i subtelną nutą tajemnicy. Główną bohaterką tej części jest Sofia, młoda kobieta, która zmaga się z dramatycznymi doświadczeniami z przeszłości i próbuje odnaleźć w sobie siłę, by rozpocząć nowe życie. Jej losy splatają się z miejscem pełnym wspomnień i rodzinnych sekretów, a spotkani tam ludzie stają się lustrem dla jej własnych uczuć i lęków. Z czasem Sofia odkrywa prawdę o sobie i swojej rodzinie, a także uczy się, że nawet najbardziej bolesne doświadczenia mogą prowadzić do duchowego odrodzenia i dawać nadzieję na przyszłość.

Jednym z największych atutów powieści jest jej atmosfera – Gąsiorowska ma wyjątkowy dar malowania słowem obrazów, które sprawiają, że czytelnik niemal czuje zapach lasu, widzi blask ognia i odczuwa intensywność emocji towarzyszących bohaterom. „Córka ognia” jest historią o namiętności, bólu, miłości i przebaczeniu, a także o odwadze w podejmowaniu trudnych decyzji i szukaniu własnej drogi. Choć książkę można czytać oddzielnie, to w pełni rozkwita jako część cyklu Córki żywiołów, gdzie każdy tom przedstawia inną bohaterkę zmagającą się z własnymi demonami, a jednocześnie wpisuje się w spójną i symbolicznie powiązaną całość.

Polecam „Córkę ognia” wszystkim miłośnikom literatury obyczajowej z nutą romantyzmu i tajemnicy. To lektura, która wzrusza i wciąga, a przy tym skłania do refleksji nad siłą ludzkiego charakteru i nadzieją, jaką niesie każdy nowy początek. Dorota Gąsiorowska kolejny raz potwierdza, że jej proza potrafi oczarować i poruszyć, a seria Córki żywiołów jest piękną literacką podróżą przez emocje i ludzkie historie, do której warto sięgnąć w całości.

"Nie uciekaj przed tym, co akurat podaje ci życie.

Nie udawaj, że coś cię nie dotyczy, tylko dlatego,

że z jakiegoś powodu ci się to nie podoba lub uznasz to za dziwne."

Wychowano nas w przekonaniu, że prawdziwe i realne jest jedynie to, co możemy zobaczyć, dotknąć lub poczuć. Wszystko, co wykracza poza granice codziennego postrzegania świata, budzi zdziwienie, niezrozumienie, a nierzadko także posądzenie o obłęd. Dlatego tak często próbujemy racjonalnie wytłumaczyć zjawiska, które wydają się dziwne i wymykają się logice. A jednak, gdy przytrafia się coś niezwykłego, rodzi się w nas poczucie lęku i niepewności - tak jak u bohaterki książki ,,Córka Ognia" , która wobec tajemniczych zdarzeń musi zmierzyć się ze swoimi obawami.

To pokazuje, jak bardzo oddaliliśmy się od natury i naszych pierwotnych zdolności. Zbyt mocno polegamy na chłodnej analizie, na umyśle i naukowym podejściu, nie dopuszczając do siebie głosu intuicji. Tymczasem to właśnie ona - wewnętrzna mądrość, zakorzeniona w człowieku od wieków - pozwala dostrzegać więcej niż to, co da się zmierzyć czy udowodnić.

,,Córka Ognia" to trzecia część cyklu "Córki Żywiołów", w którym pani Dorota Gąsiorowska zabiera nas za każdym razem zabiera nas w podróż przez światy, które dzieli czas i przestrzeń, ale łączy magia, kobieca siła i tajemnica przeznaczenia.

Tym razem poznajemy Sofię - młodą kobietę, która od zawsze czuła się inna. Częste przeprowadzki oraz jej egzotyczna uroda nie ułatwiały życia, a po śmierci matki odkrywa ukrywane latami listy od ojca, którego nigdy nie poznała. To odkrycie staje się początkiem wielkich zmian. Sofia coraz częściej śni o tajemniczej kobiecie siedzącej przy ognisku, a w jej głowie rozbrzmiewa głos przepowiadający przyszłość. Z przerażeniem zaczyna dostrzegać, że granica między jawą a snem staje się coraz bardziej płynna. Nie rozumie, co się z nią dzieje, posądza się nawet o obłęd czy chorobę psychiczną, ponieważ słyszy głos, którego nie potrafi wyjaśnić. Jest przykładem osoby, która podchodzi do zjawisk ponadzmysłowych sceptycznie i z trudem akceptuje to, co wymyka się racjonalnemu poznaniu.

Podążając śladami ojca, trafia do rozgrzanej słońcem Andaluzji. Tam czeka ją nie tylko prawda o własnym przeznaczeniu, ale także spotkanie z wielkim niebezpieczeństwem. Niczym mroczne cienie podążają za nią osoby, które wiedzą o niej więcej niż ona sama. Dopiero w obliczu zagrożenia Sofia odkrywa, że ktoś, na kogo zawsze mogła liczyć, niepostrzeżenie zawładnął jej sercem i stał się kimś więcej niż tylko towarzyszem drogi.

Autorka w swoim charakterystycznym, barwnym stylu kreśli nie tylko losy bohaterek, lecz także obrazy natury - pełne roślin, drzew, skał, jaskiń i zwierząt. Jej język sprawia, że niemal czujemy zapach ziół, słyszymy szum wiatru w górach czy widzimy blask ognia w ciemnej grocie. Dorota Gąsiorowska pokazuje, że magia jest obecna wokół nas - trzeba jedynie nauczyć się ją dostrzegać i przyjąć jako część świata.

Podobnie jak w poprzednich tomach serii Córki Żywiołów - Córce Ziemi i Córce Powietrza - pisarka mistrzowsko oddaje klimat epok, w których osadza swoje bohaterki. Łączy rytm natury z dawnymi wierzeniami, rytuałami i kobiecymi losami. Każda część przedstawia dwie różne postaci, które dzieli czas, lecz łączy wspólne doświadczenie i duchowa więź.

W każdym tomie istotną rolę odgrywa fauna, której symbolika stanowi nić przewodnią opowieści. W pierwszej części pojawiły się dwa białe kociątka, pustułka oraz przyjaźnie nastawiony dzik. W drugiej - ważka, natomiast w trzeciej salamandra, będąca symbolem ognia. Ponownie spotykamy tu także Avę Brus, bohaterkę ,,Córki Powietrza", pisarkę fantasy, autorkę serii ,,Eliana, władczyni andaluzyjskich wzgórz". Ava pojawia się w tej części wraz z Elianą - postacią, którą stworzyła w swojej powieści, a która teraz staje się drugą bohaterką ,,Córki Ognia".

Styl pani Doroty Gąsiorowskiej pozostaje niezmiennie sugestywny i plastyczny. Dzięki bogactwu metafor i obrazowych opisów powieść nabiera baśniowego klimatu, a jednocześnie nie traci zakorzenienia w realnych problemach i zagrożeniach, z którymi mierzą się bohaterki. Umiejętnie dobrane słowa pozwalają czytelnikowi poczuć wszelkie emocje, ciepło słonecznych promieni, podziwiać malownicze widoki, docenić majestat górskich terenów i napawać się pięknem natury. Autorka świetnie nakreśliła klimat zarówno współczesnych miejsc, jak i tych sprzed wieków. Roztacza przed naszą wyobraźnią kolejne obrazy wydarzeń niczym malarz, który z każdym ruchem pędzla uzupełnia brakujące fragmenty kompozycji.

,,Córka Ognia" to historia wielowymiarowa, mistyczna i tajemnicza, z wątkiem kryminalnym, który w pewnym momencie splata się z losem jednej z bohaterek. Autorka opowiada, że życie nie zawsze, ale czasami warto pójść za głosem serca i otworzyć się na to, co nieznane. Przeznaczenie zostaje ukazane niczym żywioł - nieokiełznany, potrafiący ogrzać i rozświetlić drogę, ale też zmusić do konfrontacji z tym, co ukryte głęboko w sercu.

To kolejna piękna opowieść o dwóch kobietach, które odkrywają siebie, idą drogą przeznaczenia, poznając swoją prawdziwą naturę i tajemnice dotąd ukryte. Powieść przypomina, że magia tkwi w każdym z nas - trzeba tylko nauczyć się ją dostrzegać, przyjąć i podążać ścieżką serca.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z księgarnią Bonito

i serwisem Dobre Chwile

 ,,Córka ognia" to trzecia osłona cyklu Córki Żywiołów autorstwa Doroty Gąsiorowskiej.

Tym razem główną bohaterką opowieści jest Sofia - młoda kobieta, która po śmierci matki musi uporządkować wszystkie pozostałe po niej sprawy. Relacja obu kobiet, choć żyły tylko we dwie, była poprawna, ale dosyć chłodna.

Sofia nie ma pojęcia kim jest jej ojciec, więc wytwarza to w niej poczucie wyobcowania, które dodatkowo potęgują egzotyczna uroda oraz, doświadczone w dzieciństwie, bardzo częste zmiany miejsca zamieszkania, które również położyły się cieniem na jej poczuciu stabilizacji.

Na skutek aktualnych wydarzeń w ręce dziewczyny trafiają listy od ojca, które rodzicielka przez lata przed nią ukrywała, a całą ich tajemnicę zabrała ze sobą do grobu...

Nasza bohaterka postanawia wyruszyć śladem ojca do pięknej, słonecznej Andaluzji, co okazuje się początkiem wielu zmian w jej życiu.

Jakie tajemnice o rodzinie i samej sobie odkryje Sofia? Z czym przyjdzie jej się zmierzyć? W co zostanie uwikłana i w jaki sposób z tego wyjdzie? - Tego wszystkiego i o wiele więcej dowiecie się z kart tej historii.

Autorka kreśli przed czytelnikami opowieść magiczną, nie tylko za sprawą urzekających andaluzyjskich krajobrazów. Powieść ta pełna jest rodzinnych tajemnic, zawiłych relacji oraz odkrywania i oswajania się z prawdą o sobie i innych, która nie zawsze jest łatwa.

Dodatkowym atutem i urozmaiceniem opowieści jest fakt, iż jej akcja toczy się dwutorowo - zaglądamy w przeszłość, której reprezentantką jest Eliana, współcześnie zaś towarzyszymy Sofii na pełnych zagadek ścieżkach jej życia.

Dorota Gąsiorowska wytworzyła w swojej powieści baśniowy, nostalgiczny refleksyjny i pełen ciepła klimat. Sprawia to, iż czytelnik czuje się całkowicie pochłonięty perypetiami bohaterów i z zapartym tchem śledzi ich losy, przeżycia, dokonywane wybory i targające nimi emocje.

Jak już wspomniałam jest to historia o relacjach, o subtelnym przenikaniu się przeszłości z teraźniejszością oraz o tym, że od przeznaczenia nie sposób uciec...

Pełna tajemnic, a niekiedy zaskakujących zwrotów historia Sofii daje odbiorcy sporo do myślenia, gdyż często zastanawiamy się jak byśmy postąpili bądź zareagowali będąc na miejscu bohaterki.

Polecam Wam tę powieść, jak również cały cykl ,,Córki Żywiołów, a sama czekam na jego czwarty tom.

 

* https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta *  
https://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2025/11/wszyscy-jestesmy-czescia-natury.html

Wirująca magia niczym jesienny liść na wietrze i mistycyzm, unoszący się w historii, to niewątpliwie charakteryzuje serię o kobietach, które nie boją się podążać za swoim wewnętrznym głosem.

Dwudziestodziewięcioletnia nauczycielka Sofia od zawsze czuła się inna. Gdy mieszkała z matką, często się przeprowadzały z nieoczywistych dla niej przyczyn. Nigdy nie poznała ojca, ale po śmierci matki natrafiła w końcu na jego ślad za sprawą listów, które pozostawiła jej rodzicielka. Sofia wyrusza na poszukiwania do słonecznej Andaluzji, już rozumiejąc, skąd u niej tak egzotyczna uroda. Niestety na miejscu okazuje się, że nie wszyscy są do niej przyjaźnie nastawieni. Dowiaduje się o swoim przeznaczeniu oraz o niebezpieczeństwie, które na nią czyha.

Eliana to druga bohaterka, która żyje w odległych czasach, a jej historia równolegle płynie z opowieścią Sofii. Losy kobiet niby diametralnie różne, bo inne czasy, ale nic bardziej mylnego, obie naznaczone są darem, od którego nie ma ucieczki.

Każdy, kto zna twórczość Doroty Gąsiorowskiej, jest przygotowany na szczyptę magii, tutaj znajdziemy jej bardzo wiele. Fabuła mocno rozbudowana, bo w końcu zagłębiamy się w życie dwóch kobiet pochodzących z różnych środowisk, mających przyjaciół, rodzinę, przeżywających przygody oraz szczęścia i smutki. W jaki sposób zostaną połączone? To pytanie wciąż kołatało się w mojej głowie podczas lektury.

Autorka zabiera nas do Hiszpanii, która pachnie lokalnym jedzeniem, a otoczenie urzeka słonecznym wakacyjnym klimatem, chociaż wydarzenia często od niego odbiegają, bo podszyte tajemnicą, trwogą, niepewnością i nic nie mają wspólnego z relaksującym urlopem.

Niezwykłość, którą niosą w sobie obie kobiety, jest niebezpieczna, bo źli ludzie podążają ich śladem. Sofia przekonuje się, że decyzje matki, tak kiedyś dla niej niezrozumiałe, mają głębszy podtekst, i że to nie była jej fanaberia, a troska o nią. Sofia poszukuje rodzinnych korzeni, natomiast Eliana mierzy się z legendą nieżyjącego ojca. Obie pełne duchowości z podszeptami w głowie, intuicją i mocą, której dopiero się uczą.

,,Córka ognia" to wielowymiarowa historia z dwoma wyrazistymi, odważnymi, pięknymi bohaterkami, wystawionymi na niebezpieczeństwo, bo ich wiedza niezwykle pożądana przez innych. Mierzą się z przeznaczeniem, z którym nie da walczyć, a jedynie można zaakceptować. Opowieść bardzo klimatyczna, niebanalna, prowadząca krętymi ścieżkami z barwnymi opisami urokliwej Hiszpanii. Tajemnica owiewa każdą stronę, lęk, miłość, przyjaźń oraz mistyczna aura unosi się i otula nas niczym ciepły szal. Idealna powieść dla wszystkich miłośników nadprzyrodzonych mocy, niewytłumaczalnych zdarzeń, legend, które żyją wśród nas, mają w sobie niedopowiedzenia i aż się proszą o ich odkrycie. Ciekawa fabuła, intrygujące bohaterki, świat, który przyciąga bogatym, malowniczym językiem autorki i magia, którą chcemy chłonąć z każdym zdaniem. Piękna historia.

,,Córka ognia" to już 3 cześć serii o ,,Córkach żywiołów". Można ją czytać niezależnie od znajomości poprzednich części, ale zachęcam poznania każdej z tych opowieści.

Tym razem poznajemy Sofię. Młodą kobietę, która często przeprowadzała się i przez to czuła się inna. Gdy jej mama zmarła, odnajduje listy od ojca, którego nie znała. I od tej pory jej życie zmienia się. W poszukiwaniu ojca udaje się do Andaluzji. Nie wie jednak co ją tam spotka. Coraz częściej też ma sny o tajemniczej kobiecie przy ognisku.

Książka posiada prawie 600 stron, ale muszę przyznać, że w ogóle nie czuć jej objętości. Po stronach tej powieści wręcz płynie się. Narracja tutaj jest pierwszoosobowa. Minusikiem dla tych, którzy lubią krótkie rozdziały, mogą być one zbyt długie. Jednak cała opowieść jest napisana lekkim i przyjemnym stylem i myślę, że te rozdziały nie są aż takim problem.

Opowieść o Sofie potrafi dostarczyć wiele emocji. Autorka w sposób dość dokładny i bardzo emocjonujący pokazała relację pomiędzy matka i córką. Jest tutaj wiele scen, które wzruszają. Nie zabraknie tutaj nutki tajemniczości, która z kolei prowadzi do napięcia i niepokoju o to co może się wydarzyć.

Książkę bardzo polecam tym, którzy lubią poznawać przeszłość bohaterów. Tym, którzy nie boją się odkrywać rodzinne tajemnice. I Tym, którzy lubią, gdy książka zostaje z nim na dłużej.