Czarna księga

105/52/2025
"Czarna księga" Lawrence Durrell Zysk i     S-ka #recenzja #współpracarecenzencka #współpracabarterowa

W plątaninie myśli

W obskurnym londyńskim hotelu początkujący pisarz Lawrence Lucifer znajduje dziennik, który należał do Gregory'ego zwanego też Herbertem Śmiercią. Autor dziennika zniknął, a Lawrence przeplata swoje wywody fragmentami dziennika Gregory'ego.

"Czarna księga" to książka, która przykuła moją uwagę opisem, ale szczerze zawartość mnie zaskoczyła i to zdecydowanie nie pozytywnie. Ta książka to jak podróż z zasłoniętymi oczami przez las, czyli bliskie spotkania z drzewami w wyniku zderzeń czy z leśną ściółką w wyniku upadków gwarantowane... Po przebrnięciu przez całość, po zamknięciu książki i siadając do recenzji, nadal nie wiem o czym ta publikacja jest. Zdaje się być bełkotem autora złożonym ze stosowanych z uporem maniaka przez niego merafor, używający wielokrotnie w nich nawiązań do narządów płciowych. Zresztą nawiązań do stosunków płciowych jest tu masa. W którejś opinii czytelnika widziałam określenie na ten wywód jako "delirium seksoholika". I coś w tym określeniu jest, metafory jakich używa autor są obsceniczne, wulgarne. Czasem naprawdę miałam wrażenie, że czytam wynurzenia osoby zaburzonej. Zarówno we fragmentach dziennika Gregory'ego jak i w przemyśleniach(?) Lawrence'a stykamy się z rozpaczą, depresją, żałobą po utraconej miłości, w przypadku Gregory'ego po Gracie, prostytuce, którą pokochał i ożenił się z nią, a w przypadku Lawrence'a po tajemniczej dziewczynie. Pełno tu nawiązań do śmierci, rozkładu, sek*u. Nasz Lawrence ma jakąś obsesję na punkcie śniegu, a raczej awersję do niego. Z tego co opisuje, śnieg kojarzy mu się z tą utraconą miłością.

"Czarna księga" to opis palety dziwaków mieszkających w tym obskurnym hotelu. Każdy z nich to doprawdy odrażająca kreatura. Znajdziecie tu homoseksualistę, wzdychającego do sąsiada, erotomanów, sek*oholików, prostytutki. Fabuła kręci się tu w większości wokół sek*u. Nawet gdy autor pisze o życiu, przemijaniu, cierpieniu, bólu sprowadza to tak czy inaczej do niego. Bohaterowie według opisu na okładce zaspokajają dzikie potrzeby ciała, jak i umysłu, staczając się zarazem w mroczną otchłań, być może, ale w mroczną otchłań stacza się także czytelnik brnąc przez ten gąszcz literackiego bełkotu.

Autor we wstępie zawarł takie słowa:
"(...)w isto­cie je­dy­ny ma­szy­no­pis przesłałem Henry'emu Mil­le­ro­wi, pro­sząc go o opi­nię i po­le­ca­jąc mu, by po przeczytaniu ci­snął tekst do Se­kwa­ny." i naprawdę żałuję, że Miller tego nie uczynił, a książka ujrzała światło dzienne i została wydana. Nie polecam, dla mnie to kompletne nieporozumienie i strata czasu.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Zysk i S-ka.