Czarny kapelusz

Dziś zaproponuję Wam książkę, którą nie tylko się czyta, ale także się współtworzy. „Czarny kapelusz” od pierwszej strony uświadamia czytelnikowi, że to nie będzie zwykła powieść prowadzona za rękę od początku do końca. Tutaj autorka oddaje głos… mnie (wam) . Mogę czytając wybierać kolumny, mogę przeskakiwać, wracać, układać historię po swojemu. To literacki eksperyment, który wymaga zaangażowania, ale jednocześnie daje ogromną satysfakcję. Już sam ten pomysł sprawił, że po tę książkę sięgnęłam bez wahania. Po „Czarny kapelusz” sięgnęłam, bo lubię rzeczy nieoczywiste. Lubię, kiedy autor wychodzi poza schemat, ryzykuje i zmusza mnie do myślenia. A Olga Baranowska zrobiła coś, co naprawdę rzadko się zdarza. Stworzyła historię, która nie ma jednej ścieżki i jednego odczytania. Tu nie da się być biernym odbiorcą. Trzeba się zatrzymać, wybrać, zdecydować. Na poziomie fabuły poznajemy Sonię Biszof, dziennikarkę, która dostaje szansę, o jakiej marzyła. Wernisaż znanego malarza, możliwość przełomowego wywiadu, otwierające się drzwi kariery. Wszystko wygląda jak spełnienie zawodowych ambicji… do momentu, gdy Sonia zaczyna widzieć w obrazach coś, czego inni nie dostrzegają. A potem już nic nie jest normalne. Znikają ludzie, pojawiają się podsłuchane rozmowy, narasta poczucie bycia obserwowaną. I On – mężczyzna w długim płaszczu i czarnym kapeluszu, z przenikliwym spojrzeniem, które zostaje pod

...
(czytaj dalej)