Duma i uprzedzenie
Jane Austen

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Na szczęście okazało się, że tak.

Wydaje mi się, że na sukces powieści wpłynęły trzy czynniki: oparcie schematu fabuły na konstrukcji obyczajowej komedii antycznej, konstrukcja bohaterów (jako konsekwentna realizacja schematu fabularnego) oraz niezwykła zdolność Austen do obserwacji nacechowanej ironią i sarkazmem. 
Przy czym ten ostatni czynnik zdaje się być najważniejszy, bo gdyby nie cięty język i ostre pióro autorki, poprzednie dwa nie mogłyby zostać zrealizowane z tak udanym skutkiem.

Oczywiście nie jestem pewna, czy Austen świadomie sięgnęła do komedii antycznej, czy też wychowana w zgodzie ze standardami angielskiej klasy wyższej, miała ten wzór niejako wdrukowany lekturami, które niewątpliwie musiała znać. Jej bohaterowie zaczytują się Szekspirem (Rozważna i Romantyczna), czytują (i wystawiają) dramaty angielskie (Mansfield Park), sama Austen tworzy powieść będącą pastiszem na modne w dobie romantyzmu powieści gotyckie (Opactwo Northanger). Dlaczego by więc nie zaryzykować stwierdzenia, że Austen pisząc Dumę, świadomie stworzyła coś na kształt komedii mieszczańskiej, tylko rozgrywającej się w klasach wyższych?

Przypatrzmy się konstrukcji bohaterów: główna para  protagonistów otoczona jest chórem postaci, z których niemal każda ma ostry rys charakterologiczny, mocno wpływający na ironiczny ton książki. Histerycznie rozchwiana Pani Bennet, Mary Bennet, która poważnym tonem intelektualistki, za jaką chciałaby uchodzić, wypowiada puste i napuszone frazy, pan Bingley, człowiek tak dalece bez swojego zdania, że to Darcy musi mu podpowiadać, co ma myśleć, i wreszcie creme de la creme, czyli pan Collins ze swoją, być może jakbyśmy dzisiaj to określili, perwersyjną obsesją na punkcie swej patronki, Lady de Burgh, oraz sama zapatrzona w siebie, egoistyczna Lady de Burgh. Znamienny jest fakt, że ci wszyscy bohaterowie, stanowiący niejako chór dla Lizzy i Darcy'ego, mają rację bytu tylko w relacjach z innymi bohaterami. To wchodząc w interakcję z innymi postaciami książki, ujawniają się ich cechy, gdyż Austen charakteryzuje swoich bohaterów przez język, jakim się wypowiadają i przez sposób, w jaki to robią. Ironia ma służyć Austen nie tylko do obnażenia obłudy i próżności jej świata, w którym, jak twierdzi Bingley, może się zdawać, że wszystkie młode kobiety posiadły wszystkie możliwe umiejętności, mające na celu tylko i wyłącznie zwrócenie na siebie uwagi majętnego dżentelmena (tylko po to by po zamążpójściu zarzucić wszystkie panieńskie zajęcia), ale przede wszystkim Austen punktuje trudne położenie kobiet, w które uderza prawo majoratu. Z tego punktu widzenia, trudno się dziwić pani Bennet, że jedyne o czym myśli, to dobrym wydaniu córek za mąż. To objaw jej miłości, trochę wykoślawionej ,ale wynikającej z czasów, w których żyje. I ciężko też jej się dziwić, że nie może zrozumieć Lizzy, której postępowanie i charakter, jest pewnym zaprzeczeniem tego,  jak powinna postępować, by znaleźć kawalera. Kto to słyszał, by dama komentowała na balu zachowanie dżentelmenów, by nie zgodziła się na taniec, by śmiało wygłaszała swoje uwagi, by w końcu, przedkładała przymioty ducha na przymioty majątku. Lizzy to nie Jane pokornie znosząca swój los i czekająca jak coś - może opatrzność, może szczęście - co w końcu odmieni jej życie. Lizzy ma sporo cech autorki, jest także bardzo sprawną obserwatorką, czasem wbrew sobie zmuszoną do uczestnictwa w targowisku próżności swojej klasy. Zdaje się, że to właśnie dostrzega w niej Darcy. Znamienne, że to on się musi zmienić, dojrzeć i wyjść spod płaszcza dumy, którą narzuciło na niego dżentelmeńskie wychowanie i majątek. Dlatego możliwe jest także zakończenie jak z komedii - spiętrzenie perypetii (przy niemałym udziale Lydii Bennet), po którym następuje wyjaśnienie wszelkich omyłek, naprawienie błędów i wyznanie uczucia. A potem żyli długo i szczęśliwie.

W tym miejscu powinnam napisać coś o wpływie Jane Austen na literaturę angielską, na twórczość Charlotte Bronte (a przecież autorka  Jane Eyre nie doceniała Austen, nie rozumiejąc jej sławy i negując bohaterki pokroju Lizzy), ale to wszyscy wiedzą, zakończę więc na tym, że w tej chwili nie wyobrażam sobie, że ta książka mogłaby nie powstać. Dla mnie jest każdorazowo niezwykłym przeżyciem literackim, literaturą, która daje odpoczynek, dobrą rozrywkę i wciąż - temat do rozmów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka genialna, zabawna, bardzo wciągająca. Zaraz po przeczytaniu musiałam obejrzeć film. Język dość przystępny, a postać ojca głównej bohaterki przezabawna

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Pełna nadziei zasiadłam do czytania tej powieści, ponieważ dookoła mnie rozbrzmiewały głosy zachwytu nad panem Darcy. Zaczęłam więc czytać nastawiając się na piękną i romantyczną historię. Tytuł jak najbardziej pasuje do treści. Duma i wyniosłość to cechy, które wyróżniały pana Darcy podczas pierwszego spotkania z siostrami Bennet. Pierwsze wrażenie nie było najlepsze i pan Darcy uprzedza do siebie wszystkie nowo poznane osoby. Pierwsze 200 stron to była mordęga, mimo, że po lekturze Rozważnej i romantycznej wiedziałam jakiego stylu się spodziewać. Akcja rozwijała się wolno, a najważniejsze pytanie jakie mi się nasuwało to: czy ja aby dobrą książkę czytam, czy to jest historia słynnego pana Darcy? Na kolejnych stronach akcja przyspiesza i czytanie staje się przyjemniejsze. Akcja, mimo pewnych trudności zmierza w dobrym kierunku. Bohaterowie powieści świetnie nakreśleni. Warstwa obyczajowa: stosunki społeczne, aspiracje matki by wydać córki za mąż wyśmienicie opisane. Ciężko mi jednak było przebrnąć przez tę książkę, nie wzbudziła we mnie spodziewanego zachwytu. Nie zapałałam też miłością do pana Darcy. Niestety pierwsze wrażenie zaważyło na ocenie jego osoby, mimo że znacznie zyskuje przy bliższym poznaniu. Elżbieta Bennet natomiast, to według mnie bardzo rozsądna i inteligentna panna. Potrafi wyrazić to co myśli i mówi bez ogródek. Nie zważa na pozycję społeczną rozmówcy i bez owijania w bawełnę wyraża swoje zdanie. Umie też przyznać się do błędu i do zmiany wcześniejszych przekonań. W ogólnym zarysie jest to powieść o miłości, znajdziemy tutaj wszystkie jej barwy

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Jane Austen wprowadza nas w świat dziewiętnastowiecznej angielskiej szlachty. Przybliża nam perypetie rodziny Bennet, a szczególnie pięciu panien na wydaniu. Dowiadujemy się jak wyglądało zawieranie znajomości, oświadczyny, bale i przyjęcia. Opowieść miła i przyjemna szczególnie gdy już się przyzwyczaimy do specyficznego języka i wyrafinowanych uprzejmości mówionych sobie wciąż przez bohaterów (czy to szczerych czy niekoniecznie). Książka pełna subtelnych rozważań na temat rozwijania się uczuć.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Tak jak jest w opisie rodzinie Bennetom nie jest najłatwiej, pięć córek, które trzeba wreszcie wydać za mąż, co nie jest łatwym zadaniem. Jednak rodzinie sprzyja szczęście, bo do sąsiedniego domu sprowadza się młody, przystojny mężczyzna, która od razu wpada w oko jednej z córek. Podczas balu kolejne córki znajdują swój obiekt westchnień. I na tym polega główny wątek tej książki o miłości, dumie i uprzedzeniach. W sumie dużo nie mogę powiedzieć o fabule, bo polecą spojlery :/ Co do samej historii nie ma w niej nic nadzwyczajnego zwykłe życie i uganianie się lub unikanie jakiego faceta. Co do postaci dla mnie były głupie, nieogarnięte i nierozsądne zwłaszcza Elżbieta. Najpierw uważa, że ktoś jest zarozumiały i dumny i myśli tylko o sobie, chociaż go nie zna, a jak poznaje prawdę to lata za nim jak nie wiem co i opowiada jaki to on nie jest wspaniały i czemu ona wcześniej tak źle o nim myślała ;-;. Serio?! Co nie ocenia się ludzi jeżeli się ich nie zna.. Szczerze jeżeli chciałabym żebyście nie czytali tej książki to opisałabym każdą postać z tej książki, ale wtedy fani by mnie ukatrupili, a ci co nie czytali omijaliby szerokim łukiem :D "Każdy człowiek potrafi bez trudu zrobić pierwszy krok - zwykle jest to lekkie zainteresowanie - niewielu jednak ma dosyć odwagi, by zakochać się prawdziwie, nie otrzymując po temu zachęty." Szczerze nie wiem co mam jeszcze napisać by przybliżyć Wam tę powieść. Ogólnie jest to przyjemna powieść zwłaszcza na jesienne dni. Podobało mi się osadzenie akcji książki w XIX w. Anglii, bo bardzo lubię ten okres, te suknie, bale i ta mowa taka dostojna *.* To chyba dlatego właśnie dałam 7/10, a nie niżej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Cudowna! Masa przeróżnych osobowości - od śmiesznych po irytujące swoim zachowaniem, a wszystko to dodawało tylko uroku. Od prawie samego początku do końca najciekawsze są losy Elżbiety i Darcy'ego - w całej powieści to chyba one intrygowały mnie najbardziej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Książka bardzo mi się pobała.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Jedna z najczęściej czytanych przeze mnie książek, która nigdy mi się nie nudzi;).

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Piękna książka, uwielbiam ją tak samo jak film, uważam iż powinnam żyć w XVIII-XIX wiecznej Anglii i poznać takiego Darcego :) byłyby to lata idealne dla mnie, a tak tylko pozostają mi marzenia przy czytaniu ale dobre i to :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Miła, lekka i przyjemna jak zawsze Austen. Idealna książka dla odprężenia. I równie miła ekranizacja:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Najlepsza powieść Jane Austen. Gorąco polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Sądzę, że "Duma i uprzedzenie" nigdy mi się nie znudzi. Czytając ją zawsze mam wrażenie, że sama autorka miała niezły ubaw podczas pisania. Wykreowała postacie nietuzinkowe, komediowe, denerwujące ale jednak sprawiające, że czujemy do nich pewną sympatię. I w tym całym bałaganie rodzinnym Benettów znaleźć można tylko trzy osoby trzeźwo myślące - głowę rodziny - Pana Benetta, Jane i Lizzie. Reszta dziewcząt na czele z histeryczną matką sieje zamęt na każdej stronie, na której się pojawia. To komedia XIX-wiecznego polowania na męża. Byle jak najwcześniej, byle pan młody był bogaty, byle tylko pochwalić się przed sąsiadkami i uniknąć skandali. I nagle pojawia się nadzieja, najspokojniejsze i najinteligentniejsze bohaterki odnajdują szczęście u boku idealnych mężczyzn, jako jedyne w całej opowieści mają szanse na miłość w małżeństwie, co w tamtych czasach było podobno rzadkim zjawiskiem. W dodatku Jane Austen stworzyła postać, za którą po dziś dzień wdzięczne są jej wszystkie marzycielki tego świata - Pana Darcy. Jego miłość do Lizzie stała się już kultowa, na wieczność zapisała się w popkulturze i klasyce gatunki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Duma i uprzedzenie podobnie jak Rozważna i romantyczna to powieści, które mimo wieku się nie starzeją. Powstały około dwóch wieków temu, a ich tematyka jest nadal bardzo aktualna.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Jane Austen żyjąca na przełomie XVIII i XIX wieku w Anglii była błyskotliwą obserwatorką życia społecznego. W czasach, gdy towarzystwo specjalizowało się w sztuce pozorów, ona potrafiła dostrzec niedorzeczność takich zachowań i przedstawić je wspaniale w taki sposób, że bawią do dziś. ,,Duma i uprzedzenie" to ponadczasowy romans na wysokim poziomie i jednocześnie powieść społeczno-obyczajowa. Opowiada o trudach prawdziwej miłości wobec ogólnego poważania wysokiej pozycji społecznej, koneksji i pieniądza. Z pięciu sióstr Bennet żadna nie ma szans na odziedziczenie majątku po ojcu z powodu zasady majoratu (spadek mógł przejść jedynie w całości na najstarszego męskiego potomka rodu). Jako, że jest to rodzina średniozamożna, dziewczęta nie są przyuczane do prac domowych takich jak sprzątanie czy gotowanie, bowiem tym zajmowała się służba. Zatem jedynym sposobem na pozyskanie źródła utrzymania w przyszłości jest zamążpójście. Ach, gdybyż jednak było to tak łatwe! Szczególnie, gdy dwie najstarsze córki Jane i Elizabeth nie są kobietami wyrachowanymi, a niepoprawnymi idealistkami wierzącymi w możliwość szczerego uczucia. Ich droga do szczęścia będzie długa i naznaczona bólem, tęsknotą, wątpliwościami oraz walką z opinią publiczną. A tam, gdzie uczucia muszą być skrywane, są tym silniejsze... Główną bohaterką powieści jest Elizabeth (Eliza, Lizzy), której życiowa postawa, inteligencja i dowcip powodują, że jest postacią niezwykle pozytywną, optymistyczną, budzącą sympatię czytelników i podziw dla jej odwagi. ,,Duma i uprzedzenie" była niejednokrotnie ekranizowana. Według mnie najbardziej trafnie dobranymi aktorami wypełniono plan serialu telewizyjnego z niezrównanym Colinem Firthem w roli dumnego pana Dacy'ego z chmurnym, tajemniczym wzrokiem i Jennifer Ehle jako uprzedzoną do niego lecz przeuroczą Elizabeth. Jest to niesamowicie wciągająca, cudowna, ciepła, kobieca literatura.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Przyznam szczerze, że zawsze boję się sięgnąć do klasyków- wydają mi się nudne i zbyt przewidywalne- jak lektury szkolne, które w większości kończyłam po kilku stronach... Miałam obawy przed tą pozycją, ale jak się okazało na szczęście- nie zbyt uzasadnione. Ciekawa, z poczuciem humoru, taka lekka w czytaniu- ale w niektórych momentach słownictwo mnie zaginało i musiałam się główkować ;) Zaintrygowała mnie najbardziej postać Lizzy Bennet- nieokiełzana, zadziorna, pewna siebie dama. Lubie takie postacie. No i amant Darcy - polubilam go. Super książka- nie myślałam, że kiedyś ją przeczytam, ale nie żałuję- bardzo miło mnie zaskoczyła- zabawna treść i niesamowicie ciekawe postacie sprawiły, że polubiłam tą pozycje i mam nadzieję, że kiedyś zagości na mojej półce- bo niestety nie posiadam jej na własność.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) "Duma i uprzedzenie" to powieść z morałem - nigdy nie oceniaj osoby, gdy dokładnie jej nie znasz. Opowieść o przeżyciach Elżbiety Bennet - mądrej, dowcipnej i rozważnej dziewczyny, jednak nie wolnej od wad. Elżbieta wystawia ludziom opinie nie poznając ich dokładnie. Daje wiarę słowom, wierząc w uczciwość ludzi. Jakże szybo przekonuje się, że nie ma racji. Dostaje straszną naukę od życia. W książce niezwykle bulwersuje mnie matka Elżbiety, która jest płocha, wręcz głupia i myśli jedynie o sobie. Dobra, ale trudna książka, z którą na pewno jeszcze nie raz się zmierzę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Klasyka romansów. Szczerze powiem, że książkę przeczytałam po tym, jak obejrzałam kilka wersji filmowych. Pan Darcy stał się od razu moim ulubieńcem. I właśnie to jego postać sprawiła, że sięgnęłam do książki. Kolejnym jej atutem jest to, w jakich czasach odgrywa się akcja - mam słabość do tamtego okresu, dlatego z zapartym tchem czytałam kolejne strony. Co prawda nie lubię tkliwych romansów, ale pan Darcy rekompensował mi wszystko. Jedyną, choć istotną wadą był język i dość szczegółowy opis, który powodował, iż w pewnych momentach ciężko się czytało. Mimo wszystko nie żałuję. :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Z klasyką jest tak, wstyd nie znać. Są dzieła literackie, które nawet paręset lat po premierze, są obecne w przestrzeni publicznej. „Duma i uprzedzenie”, jest taką powieścią, nawiązuje do tej książki niezliczona ilość filmów, seriali, powieści. To jest charakterystyczne dla kanonów, dopiero ich znajomość pozwala nam w pełni wyłapywać aluzyjki. A nawiązania do Austen czają się wszędzie. Na szczęście powieść ta nie jest białym krukiem, można ją dostać w każdej chyba bibliotece, a dodatkowo często jest wznawiana. Właśnie wyjątkowo urokliwe wznowienie, stało mi się pretekstem do powtórki tej powieści, którą znam, kocham, ekranizacje oglądam często(w różnych wersjach). Ta książka jest jak dobry sprawdzony przyjaciel , koi nerwy, poprawia humor, a z odrobiną pysznej herbaty, staje się sposobem na przemiłe spędzenie czasu. Już gdy czytam to zdanie(pierwsze!!), otula mnie znajoma błogość. „Jest prawdą powszechnie znaną, że samotnemu a bogatemu mężczyźnie brak do szczęścia tylko żony.” Fabuła powieści jest znana chyba wszystkim, przynajmniej ze słyszenia. W Anglii żyje sobie rodzina z piątką córek. Zwą się Bennetowie. W okolicę sprowadza się zamożny, młody i co najważniejsze samotny młody dżentelmen. Pani Bennet uznaje to za znak z nieba, iż ten człowiek został przeznaczony na męża jednego z jej córek.  Wraz z panem Bingleyem, on to bowiem jest sprawcą zamieszania, zjawiają się – jego córki, mąż jednej z nich i kawaler jeszcze od Bingleya zamożniejszy, ale również o wiele mniej sympatyczny. Dosyć prędko przyjaciel pana Bingleya – pan Darcy, łączy okolicę w antypatii do jego osoby, a na czele tej grupy stoi druga z córek Bennetów – Elżbieta, której próżność ów dżentelmen uraził. „Duma związana jest z tym, co co sami o sobie myślimy, próżność zaś z tym, co chcielibyśmy, żeby inni o nas myśleli.” 
Jane Austen pokazuje nam Anglię przełomu XVIII i XIX wieku. Świat w którym o wartości człowieka świadczył dochód. Świat w którym honor, maniery, konwenanse miały o wiele większe znaczenie niż dziś. Jako, że jest to czas w którym autorka żyła, wie o czym pisze, robi to z wyczuciem, klasą, powieść po tylu latach czyta się wciąż doskonale i wywołuje wciąż żywe emocje, a także wciąż się o niej dyskutuje, o motywach zachowań bohaterów, alternatywnych wersjach. Dzieje się tak w przypadku książek najwyższej próby. "Daremnie walczyłem ze sobą. Nie poradzę, nie zdławię mego uczucia. Pozwól mi, wyznać, jak gorąco cię wielbię i kocham."*
 
Wybaczcie, że tak po macoszemu potraktowałam treść, nie chciałam się rozpisywać, ponieważ uważam, że chyba każdy, mniej więcej wie o czym jest ta powieść. A jak nie wiem – koniec i bomba i trzeba nadrobić ;-) Mam do tej książki ogromny sentyment, niewątpliwie jej zaletą jest to, że można do  niej wracać i wracać i odkrywać coś nowego, dostrzegać jakiś detal, zachwycić się smaczkiem, który wcześniej się przegapiło. Jane Austen tworzy cudowną procesję barwnych bohaterów. Nie ma tutaj postaci, które są nijakie. Zobaczcie cudownego Pana Collinsa, który jest uniżony, świętoszkowaty i zadufany w sobie do granic możliwości, Pani Bennet z jej nerwami, zmianami nastrojów, ekstrawertycznym charakterem i drobnomieszczaństwem. Karolina i Luiza Bingley, dwulicowe, wredne i wywyższające się w cudownej hipokryzji. A przecież bohaterów jest dużo więcej. Jane Austen pisze z humorem, ironią, celne puenty, trafne wnioski.  Powieść jest prawdziwa i czyta się ją z ogromną przyjemnością. Zresztą, miliony fanek nie mogą się mylić!
Dziś chciałabym zwrócić Waszą uwagę na nowe wydanie.  Mam kilka egzemplarzy „Dumy” w domu, ale to jest najpiękniejsze,  twarda oprawa z obwolutą, przydatna satynowa zakładka, dobry papier, świetna czcionka. I urokliwa okładka w różyczki, pasująca do charakteru książki. No i doskonałe tłumaczenie Anny Przedpełskiej-Trzeciakowskiej, znawczyni epoki, która nie tłumaczy tylko słowo w słowo, ale dba o to by treść, korespondowała z klimatem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Widać, że Jane Austen posiadała poczucie humoru i niesamowity zmysł obserwacji. Z ironią opisuje współczesne jej angielskie społeczeństwo, każda postać jest bardzo dobrze scharakteryzowana, a jej wybory umotywowane. Dodajmy do tego wątek romansowy. Całość przedstawia się bardzo interesująco. Moi ulubieni bohaterowie? Oczywiście Elżbieta i pan Darcy. Jane była dobrą, łagodną dziewczyną, choć zbyt naiwną. Z takim usposobieniem idealnie pasowała do dobrodusznego Bingleya. Elżbieta natomiast potrafiła wydawać trafne sądy o ludziach, była bardzo bystra, a przy tym niepozbawiona poczucia humoru. I jak tu jej nie lubić? O panu Darcym mogłabym napisać bardzo dużo. Ale... czy nie lepiej po prostu o nim poczytać?

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Książka jest cudna. Uwielbiam tą pisarkę, jest wspaniała. :) Mam sentyment do tej książki. ;>

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Zastanawiałam się jak ocenić tę książkę. Zdawałoby się, że powieść o miłości z XIX w. Anglii nie stanowi takiej rewelacji. A jednak. Autorka stara się pokazać znany jej świat drobnego ziemiaństwa, jego problemy a zwłaszcza niewesołą dolę kobiet. Plusem jest piękny język i styl. Czytanie tej pozycji to sama przyjemność. A bohaterowie? Nie da się ich nie lubić. Myślę, że dodatkowo należy docenić to, że wielu autorów i scenarzystów nadal pożycza z tego dzieła.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Anglia miała szczęście nie tylko do wspaniałych królowych, ale i bardzo dobrych pisarek. O "Dumie i uprzedzeniu" słyszałam wiele pozytywnych opinii, jak chyba każdy, i mogę potwierdzić: wspaniała książka. Przede wszystkim ze względu na jedną z najciekawszych, moim zdaniem, kobiecych postaci wykreowanych przez literaturę - pannę Lizzy Bennett. Mądra, zadziorna, oczytana, niepokorna - ile innych panienek jej pokroju w różnych utworach znajdziemy? Niestety, niewiele. Tak uparta, że za nic nie chce ulec panu Darcy'emu, ale że trafiła kosa na kamień - zaczyna się robić ciekawie. "Duma i uprzedzenie" jest książką o tym, że należy się trzymać własnych zasad, spojrzenia na świat, na ludzi, choćby nie wiem co, jednak przede wszystkim - traktuje o miłości. Ale w jaki sposób! Nie umywają się do niej żadne romansidła. Ocena 5, a nie 6, bo momentami (ale to naprawdę momencikami) nudnawa.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Piękna książka, warto przeczytać ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Ta powieść jest po prostu przepiękna, Polecam każdemu!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Od dawna planowałam przeczytać tą książkę, jednak zawsze coś stawało mi na przeszkodzie i nie mogłam się do tego zabrać. Początkowo trudno było mi wciągnąć się w losy Bennetów - XIX-wieczny język i styl mi tego nie ułatwiały. Od momentu balu w Netherfield czytało się już dużo lepiej.

Bardzo poruszyła mnie historia Lizzy i Darcy'ego - można byłoby pomyśleć, że to zwykłe romansidło, jednak bohaterowie zostali nakreśleni w bardzo realistyczny sposób, każde z nich miało w sobie coś ujmującego w taki sposób, że po pierwsze - nie dało się ich nie polubić, po drugie - można było wynieść morał: nie oceniaj po pozorach i nie unoś się ponad innych. 

W "Dumie i Uprzedzeniu" podobały mi się relacje siostrzane, w szczególności troska Lizzy o Jane. Austin niewątpliwie przekazała w książce pewne wartości, choć i bez krytycyzmu, i elementów prześmiewczości się nie obeszło.

Myślę, że nie wrócę już do tej książki, jednak jestem zadowolona, że w końcu mogłam ją przeczytać. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka ta jak najbardziej sprostała moim oczekiwaniom. Pięknie napisana, byłam niezwykle oczarowana tym stylem, eleganckim, pełnym klasy, wprost cudownym. Nie przynudzała, nie zawierała zbędnych opisów otoczenia, których tak nie lubię. Skupiła się na miłości i perypetiach z nią związanych. Pan Darcy to postać, którą obdarzyłam wielką sympatią, a także Eliza w moich oczach uchodziła za bohaterkę, szczera, mówiąca to co myśli, zawsze postępowała tak, jak serce jej podpowiadało, bez względu na szczególne czasy, w których żyła. Bardzo przyjemna i lekka, można liznąć trochę obyczajów, które w tamtych czasach obowiazywały!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie jest to gatunek, w którym gustuję, jednak niektóre dzieła po prostu trzeba znać. Tak więc przyszła kolej i na Jane Austen. Tyle już słyszałam o Panu Darcy'm, że wstydem byłoby nie zapoznać się z nim i jego ciężkim charakterem. 

Klasyka zawsze ma w sobie coś ujmującego, a Austen idealnie oddała klimat tamtych czasów. To wychowanie, te relacje międzyludzkie, obyczaje z tamtych czasów. Aż chciałoby się wrócić do czasów prawdziwych dżentelmenów, do ugrzecznionego, pełnego szacunku wypowiadaniu się o/do innych. 

Dużym plusem jest to, że Elizabeth jest bardzo wyrazistą i stanowczą postacią. Nie jest głupiutką panienką jak jej młodsze siostry, nie jest naiwna i dobroduszna jak jej starsza siostra Jane. Jest kobietą, która poniekąd nie da sobie w kaszę dmuchać, a swoją bezpośredniością i inteligencją byłaby w stanie oczarować niejednego mężczyznę. No i oczarowała - uważanego za największego buca i impertynenta pana Darcy'ego. 

Piękna historia, świetne tło obyczajowe, różnorodne postacie. Austen zdecydowanie zasłużyła na tak pochlebne opinie na temat swojej twórczości.