Opactwo Northanger
Jane Austen

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

„Utwór, który świadczy o talencie, utwór, w którym dogłębna znajomość natury ludzkiej i celne obrazy jej różnorakich odmian, polotu, żywego dowcipu i humoru przekazywane są światu w najwyborniejszym języku.” Tak właśnie Jane Austen opisuje powieści współczesnych sobie pisarek. I choć słowa te zapisane na kartach „Opactwa Northanger” mówią o innych książkach, to idealnie określają twórczość samej ich autorki. Jest to o tyle istotne, że w czasach współczesnych pani Austen, czytanie powieści nie leżało w dobrym tonie, bo książki takie uważane były za błahe. Interesować się należało rozprawami filozoficznymi i naukowymi, historią i polityką, choć to powieści przynosiły ludziom większą przyjemność. Tego typu obłudę i niespójność między postępowaniem i wygłaszanymi opiniami (zgodnymi z konwenansami) a poglądami wielu przedstawicieli ówczesnego społeczeństwa wyśmiewa Jane Austen w „Opactwie Naorthanger”.

Główną bohaterką powieści jest 17-letnia Katarzyna Morland. Córka pastora o przeciętnych dochodach, członkini wielodzietnej rodziny mieszkającej na wsi, nie ma wielu okazji do rozrywek towarzyskich ani do poznawania osób w swoim wieku (a kawalera to już zupełnie!). Sama nie jest dziewczyną idealną. Dopiero co przestała wdrapywać się na drzewa i robić innym psikusy, a uczyć się nigdy za bardzo nie lubiła. Jak się później okazuje, jest jednak osobą szczerą, dobrą i rozsądną. Bliscy sąsiedzi zabierają dziewczynę ze sobą na kilkutygodniowy pobyt w Bath (dziś określiliśmy to wczasami w miejscowości uzdrowiskowej). Jest to miasto, gdzie z bezczynności towarzystwo spotyka się na częstych ogólnodostępnych balach, w pijalni wód i na ulicy. Tam w końcu Katarzyna poznaje młodych ludzi, m.in. zdobywa przyjaciółkę Izabellę i zakochuje się w mężczyźnie. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności, w wyniku źle zrozumianej informacji przez kogoś z rodziny Henry’ego, bohaterka zostaje zaproszona do ich posiadłości – opactwa Northanger. Zacieśnia tam przyjaźń z miłą  Eleonorą, siostrą mężczyzny, do którego wzdycha. Szczęście nie trwa jednak wiecznie.

Powieść obfituje w komiczne opisy i sytuacje w stylu: „Zupełnie nie zależało jej by zwrócić na siebie uwagę mężczyzn, dlatego obejrzała się na nich jedynie trzy razy”. Jane Austen okazała się autorką charakteryzującą się delikatnym i celnym dowcipem.

Książkę czyta się z wielką przyjemnością. Choć wydarzenia mają bieg spokojny, to są niezwykle ciekawe. „Opactwo Northanger” to powieść, która wywołuje uśmiech na twarzy. Idealna dla odprężenia po pracowitym dniu. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Druga książka Jane Austen, którą udało mi się upolować w tym roku na promocjach. Kilka lat temu przeczytałam "Dumę i uprzedzenie" oraz "Rozważną i romantyczną", wówczas mnie nie zachwyciły, teraz postanowiłam jednak do nich wrócić pod wpływem lektury dwóch innych jej książek. Na odmianę po książkach ciężkich, poruszających trudne tematy, na przesyt współczesnymi obyczajówkami dla mnie są one idealne. Od dawna uważam, że książka musi znaleźć swój czas w życiu czytelnika, coś co nas zachwyciło jakiś czas temu nie zawsze spodoba się teraz i odwrotnie, dlatego warto wracać do autorów, którzy kiedyś wzbudzili niekoniecznie pozytywne uczucia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) uwielbiam książki w tym klimacie, tak samo kocham Jane Austen, może jej książki do najlżejszych nie należą, ale czyta się je miło i powoli, jest to język typowy na tamte czasy ale i tak jest zrozumiały :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Książka nie zrobiła na mnie wrażenia, może dlatego, że nie przepadam za tego typu klasyką. Denerwują mnie zachowania ówczesnej młodzieży i fałszywe stosunki międzyludzkie. Wiem, że autorka ma na swoim koncie kilka wyjątkowo dobrych powieści takich jak ,,Duma i uprzedzenie", ,,Rozważna i romantyczna" czy ,,Emma", ale... no cóż każdy lubi to co lubi. Nie wiem sama dlaczego ta książka wywarła na mnie tak obojętne wrażenie, ponieważ uwielbiam naszą Marię Rodziewiczównę, która pisała w bardzo podobnym stylu co pani Austen. Jak przystało na powieść dziewiętnastowieczną, nie tylko osobowości głównych bohaterów są bardzo specyficzne, ale przede wszystkim język jakim się porozumiewali. Dialogi prowadzone przez osoby z wyższych sfer, były dla mnie częściowo mało zrozumiałe. Myślę, że winą tego było zbyt małe zainteresowanie z mojej strony samą fabułą książki. Autorka pisała dość specyficznie, w wielu momentach kazała czytelnikowi domyślać się tego co mogło się zdarzyć, gdyby nie zdarzyło się to co próbowała przedstawić w danym wątku. Trochę to zagmatwane, wiem, ale tak to właśnie odbierałam. Bardzo szczegółowe opisy toalet damskich i męskich, oraz opisy umeblowania mieszkań, były dla takiego laika jak ja mało efektowne, ponieważ nie znam się na rodzajach materiałów, czy drewna. Język jakim się posługiwała dla czytelników w tamtych czasach być może był bardziej czytelny, ale dzisiaj wiele nazw brzmiało wręcz niezrozumiale.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Na początku książka nieco nużąca. Postać głównej bohaterki nieco mniej polotna i ciekawa w porównaniu do postaci z innych jej książek. W miarę upływu kartek postać zyskała na wartości a co za tym idzie książkę czytało się przyjemniej. Samo tło i bohaterowie jak to u Austen doskonale pokazują codzienność życia oraz zasady panujące w XIX wieku.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Kolejna książka Jane Austen, którą dostałam w swoje ręce. I muszę przyznać, że bardzo mi się spodobała. Podziwiam pisarkę za to z jaką łatwością pisze wszystkie swoje powieści. Świetnie opisuję ówczesne czasy i zwyczaje wtedy panujące. Wydaję mi się, że "Opactwo Northanger" jest niedocenioną powieścią Jane, zostało zepchnięte na dalszy plan przez bardziej znane książki autorki, takie jak "Duma i uprzedzenie" czy "Emma". Ja jednak mam na ten temat inne zdanie. Spodobało mi się "Opactwo..." dlatego, że Katarzyna była taką trochę naiwną bohaterką, bardzo łatwo wierzyła we wszystkie kłamstwa, zwłaszcza brata swojej przyjaciółki. Katarzynę można nazwać też Sherlockiem Holmesem w spódnicy, wszędzie szukała jakiejś nierozwiązanej tajemnicy i często wymyślała najgorszy scenariusz. Powieści Jane Austen mają to do siebie, że ich akcja jest bardzo przewidywalna. Z łatwością można przewidzieć zakończenie i z reguły nasze hipotezy się sprawdzają. Z książkach większości autorów taka przewidywalność niezwykle działa mi na nerwy, ale w powieściach autorki "Opactwa Northanger" taki fakt zupełnie mi nie przeszkadza, jak do tej pory nie wiem dlaczego. Ale może, dlatego, że książki tej autorki w całości są takie niezwykłe i tak świetnie się je czyta, że nie sposób odrzucić tych dzieł tylko dlatego, że fabuła jest trochę przewidywalna.Książka znalazła miejsce w mojej biblioteczce, chyba też przez swój ironiczny charakter. A ja uwielbiam ironię :) I ogólnie łatwo i przyjemnie się ją czyta.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Bardzo ciężko czytało się tę książkę. Dużo tu dłużyzn i rozmyślań bohaterki, a niewiele dialogów. Co kilka stron musiałam robić sobie przerwy, żeby... nie usnąć.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Katarzyna ma bujną wyobraźnię, jak to 17-latka i czytajac parę razy uśmiechnęłam sie pod nosem na jej wnioski. Przez pierwsze rozdziały praktyczniew nic ciekawego sie nie dzieje, a i później akcja toczy się leniwie. zdecydowanie nie jest to nejlepsza powieść autorki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Książka ma i dobre, i złe momenty. Początek nudny jak flaki z olejem, później robi się ciekawie, ale wszystko jest do bólu przewidywalne. Jane Austen bardzo lubię, ale w "Opactwie Northanger" starała się wyśmiać utarte schematy obowiązujące m. in. w popularnej w czasach autorki powieści gotyckiej. Sama jednak podąża tą drogą - głupiutka i naiwna dziewczynka Katarzyna staje się mądrzejsza dzięki Henry'emu - księciu z bajki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bohaterka jest mlodziutka panna Morland zachlannie czytajaca powiesci. Dziewczyna zachwycona jest swiatem ukazanym w ksiazkach i sama czytajac utorzsamia sie z bohaterkami. Pewnego dnia poznaje rodzenstwo Henrego i Eleonore i zostaje zaproszona do opactwa  Northanger w ktorym mieszkaja.Miloscniczka ksiazek przebywajac w wielim starym palacu puszcza wodze wyobrazni i wymysla coraz to nowsze historie ktore mogly by sie tam wydarzyc. Po jakims czasie okazuje sie ,ze to czego dowiedzial sie z ksiazek wcale nie przeklada sie na rzeczywistosc i w koncu dostrzega ,ze wszystko o czym czytala to tylko wyobraznia autorow. Jej swiat zaczyna nabierac zycia gdy przestaje zyc powiesciami i wkracza w prawdziwe zycie.Momentami troche ksiazka jest nudnawa .Ogolnie mnie nie zachwycila.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Powieść o dojrzewaniu młodej kobiety, o prawdziwych i fałszywych przyjaźniach oraz o tym jakie mogą być skutki zbytniego oczytania. Wszystko to "podane" w lekkiej formie z dużą dozą humoru i ironii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Opactwo Northanger jest historią Katarzyny. Bohaterka jest zakochana w powieściach. Chciałaby, tak jak bohaterki powieści, przeżyż wspaniałą przygodę, rozwiązać mroczną tajemnicę i oczywiście zdobyć miłość ukochanego mężczyzne. Los wydaje się sprzyjać jej marzeniom. Dzięki dobroci przyjaciół wyjeżdża do Bath. Tam poznaje mężczyznę, który swoim czarującym zachowaniem i błyskotliwą rozmową imponuje Katarzynie i skrada jej serce. Następnie udaje jej się zdobyć najbliższą przyjaciółkę! Pojawia się również kolejny mężczyzna, który nie jest obojętny na powab Katarzyny. Jej życie nabiera tempa. Pojawia się radość i smutek, przygoda i rozczarowanie. Kiedy dostaje propozyję zamieszkania w opactwie czuje się jak w niebie. Takie wyróżnienie! Dla zwykłej, prostej dziewczyny. I chociaż wyobraźnia ją nieraz ponosi, to naprawdę zaprzyjaźnia się z rodzeństwem tam mieszkającym. Mało tego, nawet sam generał jest jej przychylny, choć mógłby przestać operować zdaniami, które wydają się nie na miejscu. Jaki może być powód tak nagłej zmiany w generale?

Jane Austen jak zwykle mistrzowsko i z ironią prowadzi czytelnika przez historię. Książki jej autorstwa są doprawdy wyjątkowe, czyta się je jednym tchem, jakby się osobiście obserwowało wydarzenia sprzed wielu lat.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Polecam! Książka przewidywalna ale z humorem.