Dzwon nie bije nikomu

Lata lecą, a Bukowskie niezmiennie fascynuje i irytuje kolejne pokolenia, jego twórczość zawsze uderza bezkompromisowością i szczerością niemal do bólu, bo u Bukowskiego nie ma tabu.
,,Dzwon nie bije nikomu" to zbiór opowiadań różnych okresów twórczości autora, a także kolarz jego literackich eksperymentów.

Tematyczny rozstrzał może zaskakiwać, ale ja upatruję w tym atut, bo to Bukowski nadal cyniczny jednak w nieco innym literackim anturażu. Jedno się jednak nie zmienia, nadal historie są w ironicznej tonacji, podszyte melancholią i szczyptą rozpaczy, bo ma w sobie coś Bukowski takiego, że opowiada o świecie, bez pudrowania gdzie miłość i sukces stały się niczym innym niż towarem.

Historie, gdzie autor opowiada o ,,podłym" życiu tanich mieszkań, maratonach po tanich barach i relacjach z kobietami niezmiennie mnie fascynują, bo mają w sobie mieszankę namiętności i prostej drogi do autodestrukcji i ten kontrast mnie literacko uwodzi. Sama postać kobiet przedstawiona jako źródło pożądania i cierpienia, która niesie zarówno nadzieję, jak i przekleństwo jest mocnym punktem prozy Bukowskiego. Alter ego autora  to postać poszukująca ratunku w miłości, chociaż od początku jest w nim świadomość nieuchronnej klęski i przyznaję, że jest w tym jakiś urok między alkoholem a rozpaczą, seksem a samotnością, czy pragnieniem a odrazą.

Ten zbiór nie jest łatwy, czy spójny, ale w tym chaosie jest metoda, bo ta nierówność daje książce zupełnie inną energię, coś literacko nieokiełznanego. Forma książki jest taka jak życie autora, brudna, pełna błędów, ale ponad wszystko autentyczna.

Bukowski udowadnia kolejny z resztą raz, że był znakomitym obserwatorem świata i człowieka, którego potrafił przedstawić w najszczerszej nagiej formie. Z jednej strony ta książka, która brutalnie odziera ze sztucznych wyobrażeń, a jednak daje nadzieję.