Exabor

Roksana – bohaterka powieści Patrycji Rydzińskiej – to wrażliwe dziecko. Od zawsze nieco wyobcowana, a do tego nie radząca sobie z lękami, co potęguje brak matki, a także owiane mgiełką niedomowień wspomnienia o niej. Jednak dziewczyna musi w końcu zmierzyć się z rzeczywistością. Ojciec decyduje, iż koniec z nauczaniem domowym, Roksana ma iść do szkoły, poznać rówieśników, wyjść ze skorupy. Czy taka osoba może zostać zaakceptowana przez grupę? Bohaterka książki szybko otrzymuje miano dziwaczki, a ataki paniki się wzmagają. Ucieczką dla niej jest Exabor, kraina z wyobraźni.

Kochani, mamy tu powieść obyczajowo-psychologiczną „pełną gębą”. Patrycja Rydzińska skupia się na emocjach, stanie ducha postaci z książki. Nie tylko Roksany chociaż to ona zasługuje na miano głównej bohaterki. Natomiast jest tu jeszcze kilka innych osób, związanych z tą dziewczyną, i ich demony również poznamy. Zapewne jedną z ciekawszych będzie nieżyjąca już matka Roksany, zdolna osoba o depresyjnej naturze, ale też samotnik Romuald (ojciec głównej bohaterki), czy Estera (matka chrzestna) i jej rodzina zmagają się z z własnymi, wyjątkowo poważnymi, zmartwieniami. A akcent w ich opisywaniu przesunięty jest raczej na emocje niż praktyczne działania.

W powieści tej jest dużo sekretów i niesprawiedliwości. Że tak powiem brutalnie, widzimy w niej, jak dorośli niszczą młodych ludzi. Wcale nie przemocą, ale brakiem chęci zrozumienia, pogardą, lenistwem, czy też dziwnym przekonaniem o ochronie lub konieczności wychowywania za wszelką cenę. Odmowa psychoterapii, bo moja córka jest normalna oraz nierozmawianie o matce to najoczywistsze przyczyny problemów Roksany, a te można „usprawiedliwić” miłością jej ojca oraz nieprzepracowaną traumą własną. A to tylko czubek góry, jaką jest powieść „Exabor”.

Autorka zaskakująco dobrze panuje nad fabułą. A zaskakująco, bo sprawia ona wrażenie nieco chaotycznej. Rydzińska nie boi się zmienić punktu widzenia, czy też czasu akcji, ale wychodzi jej to bardzo płynnie. Kontekst tej książki jest też dość szeroki bo o każdej z postaci pisarka chce nam coś opowiedzieć, a tych jest kilka. To była sztuka, aby skomponować tę powieść czytelnie, jednak ona się udała, czego autorce gratuluję.

Ta książka „boli”, ale nie stylem. Ten jest, co prawda – jak dla mnie – zbyt upiększony, dostojny, ale do zaakceptowania. Ta książka „boli” bo może rozdrapać dawne duże i drobne urazy. Wychowywanie pasem, „pocieszenie” słowami „bądź twardy, dasz radę”, albo podejście „dzieci i ryby głosu nie mają” - znam osoby, które noszą w sobie ogromny żal do opiekunów o swoje dzieciństwo. Historia Roksany i jej bliskich może przywołać te wspomnienia, a także wywołać poczucie niesprawiedliwości, a nawet zalążek buntu. To książka mroczna, smutna, ale w tym smutku i osaczeniu piękna. Ja bardzo lubię powieści o charakterze psychologicznym, dlatego chciałam ją przeczytać. Co prawdą wolę, kiedy więcej miejsca zajmują historie niż stan ducha (lubię rozumieć bohaterów), ale na Rydzińskiej się nie zawiodłam.

,,Exabor" to debiut literacki młodej autorki Patrycji Rydzińskiej. To powieść obyczajowa i fantastyka. Akcja dzieje się realnie we współczesnym świecie oraz w tajemniczej krainie Exabor. Główną bohaterką powieści jest Roksana, po śmierci matki wychowywana tylko przez ojca. Dziewczynka jest wrażliwa i cierpi na ataki paniki, co skutkowało do pewnego czasu nauczaniem domowym. Uczęszczanie do klasy piątej rozpoczyna w prywatnej szkole. Jest wyśmiewana i dręczona przez innych uczniów. Ma trudności z adaptacją do nowej rzeczywistości. ,,Uwierzyła, ż naprawdę jest zdziwaczała, że ludzie unikają jej jak zarazy." Ucieka na jawie i we śnie do wymyślonej krainy, którą jest tytułowy Exabor. Tu szuka wytchnienia i uspokojenia swoich lęków, tu wydaje się jej, że jest bezpieczna.  ,,Przede wszystkim musiała dociec, dlaczego śniąc, wiedziała, że tam jest jej dom." Do swojej wyśnionej krainy zabiera swojego przyjaciela Huberta, z którym dobrze się rozumie.

Autorka w swojej debiutanckiej powieści porusza wiele trudnych tematów, takich jak choroby psychiczne, anoreksja, bulimia, alkoholizm, nękanie  w szkole, śmierć bliskiej osoby, samotne tacierzyństwo i wiele innych.  Doskonale opisane jest zmaganie się psychiczne matki Roksany. ,,Nie mogę zadowolić się żadną rzeczą materialną ani niematerialną, miejscem ani osobą, choć próbuję ze wszystkich sił..." Widać, że autorka dobrze przygotowała się, aby poznać z czym zmagają się osoby z zaburzeniami psychicznymi.

Ciekawy jest też wątek rodziny Estery, przebojowej kobiety zmagającej się z chorobą alkoholową męża. Bohaterowie są wyraziści, dobrze scharakteryzowani, każdy ma  jakieś swoje demony i problemy. Izabela  borykała się z anoreksją,  bulimią i brakiem akceptacji ze strony matki,  Roksana ma ataki paniki i czuje się nierozumiana przez otoczenie, jej ojciec przeżywa traumę po śmierci żony, Estera jest żoną alkoholika i nie jest mu w stanie pomóc mu. Zastosowana przez autorkę narracja trzecioplanowa pozwala lepiej zrozumieć bohaterów, ich myśli i rozterki. To książka pełna emocji, która skłania do refleksji i do wyrozumiałości dla osób z różnymi problemami. Polecam, udany debiut.