Gwiazda pustyni. Tom 2

POPKulturowy Kociołek: Punktem wyjścia dla całej zawartej tu historii jest brutalny atak bandy rabusiów na konwój osadników. Jedyną ocalałą z masakry jest młoda dziewczyna, która ucieka przed śmiercią i znajduje schronienie wśród Indian. Przygarnięta przez jednego z wojowników, zostaje przez niego wychowana jak córka – odtąd znana jest jako Pustynna Gwiazda.

Mamy więc tu do czynienia nie tylko z historią o przetrwaniu – ale także opowieścią o tożsamości i wewnętrznym rozdarciu między kulturami. Desberg bardzo umiejętnie rozgrywa emocjonalne napięcie tej postaci, pokazując jej przemianę z ofiary w pełnoprawną członkinię plemienia.

Lata mijają, a Desert Star staje się kobietą. W jej sercu pojawia się uczucie do Morning Breatha, młodego wojownika, który wkrótce zostanie nowym Szamanem. Ta relacja, naznaczona romantyzmem i duchowością, staje się zarzewiem konfliktu z innym członkiem plemienia. W tle rodzi się kolejny dramat – biali osadnicy zbliżają się do indiańskich terytoriów, niosąc ze sobą polowania, kolonialną pychę i śmierć. Desberg z jednej strony tworzy więc kameralny dramat obyczajowy, z drugiej zaś buduje szerszy kontekst historyczny.

Komiks nie unika trudnych tematów – to nie tylko fikcyjna przygoda w klimacie westernu, ale także poważna refleksja nad tragiczną historią rdzennych Amerykanów. Desberg portretuje nie tylko Indian i ich tradycje, ale też różnorodność przybywających osadników – od fanatycznych purytanów po okrutnych kłusowników. Unika przy tym czarno-białych schematów. Każda postać ma własne motywacje i wewnętrzne rozterki. Taki zabieg nadaje historii głębi i dojrzałości – czytelnik nie dostaje prostej baśni o dobrych i złych, lecz raczej ludzką tragedię osadzoną w realiach ekspansji cywilizacyjnej. Historia nabiera więc o wiele większej wyrazistości i nietuzinkowości niż tomie pierwszym serii.

Poważną łyżką dziegciu dla części czytelników, może być tu zmiana rysownika. Genialny Enrico Marini, ustąpił bowiem miejsca Huguesowi Labiano. Ten nie próbuje kopiować poprzednika – oferuje własną, wizję graficzną, która jest … moim zdaniem bardzo przeciętna. O ile do dynamicznych scen i teł nie można mieć tu poważniejszych zastrzeżeń, to już wygląd postaci może wzbudzać mocno mieszane uczucia. Twarze bohaterów są bowiem dziwnie nienaturalne, a jeśli znajdują się gdzieś na dalszym planie, to twórca niezbyt skupiał się ich szczegółach....