Jedna miłość we dwoje

,,Jedna miłość we dwoje" to książka dosyć niezwykła. Nie ma tu bowiem jakiejś stałej fabuły, która mogłaby nas wciągnąć. Mamy za to serię rozmów, jakby ciała z duszą, serca z głową. Momentami można odnieść wrażenie, że to również rozmowa pomiędzy kobietą, emanacją dobra, zrozumienia, współczucia i emocji, a mężczyzną - racjonalnym (podobno), konkretnym, zasadniczym, powściągliwym... i do bólu rzeczywistym.

Dialogi te są niezwykle krótkie, ale dosyć rzeczowe. Ujmują one różne aspekty naszej ludzkiej natury. Choć początkowo ciężko było mi przyzwyczaić się do takiej maniery czy zabiegu, to jednak ma on głęboki sens. To tak jakby rozmowy wewnątrz nas, może nie odbywane na co dzień, ale jednak dziejące się tutaj. 

Mnie najbardziej spodobały się słowa i argumenty niesione przez serce-duszę, która widzi głębiej niż ,,szkiełko" umysłu. Bo serce-dusza dotyka rzeczy wiecznych, nieogarnionych, nieopisanych, nieraz niepojętych. Ba - nawet boskich. Zaś umysł - kreśli to co tutaj, teraz, już. To, co można dotknąć, powąchać, nazwać, umieścić w jakiejś ramie, wzorze, schemacie. To emanacja pierwiastka materialnego, a przez to i diabelskiego.

Ciężko jest powiedzieć, co jest ważniejsze - serce czy rozum. Zapewne oboje, ale w rozsądnych granicach. No właśnie, nawet teraz mam kłopot w nazwaniu, określeniu granic i struktur własnych myśli. Więc jak mogę próbować ustalić rozsądną granicę między emocją, porywem serca, a chłodną kalkulacją i działaniem? I to jest chyba nasza najciekawsza zdolność, której nikt z nas tak do końca nie pojął. Nie ogarnął. Bo jak wtłoczyć coś, co jest niepojęte, zmienne?

Autor tej ,,powieści" kreśli nam coś, co zawiera w sobie nie tylko głęboką medytację nad ludzkim życiem, ale i taką dziwną, specyficzną filozofię, połączoną z literacką zabawą konwencją, która nie do końca tożsama jest z jakimś celem. Bo czy celem tej książki jest nauka wewnętrznej rozmowy, podświadomej debaty? A może ukazanie, jak porozumiewamy się wewnątrz siebie? Albo, może ta wewnętrzna debata jest tylko naszym wymysłem, niczym czas, który jest tylko odczuciem, złudzeniem, pozwalającym nam odpowiednio funkcjonować w naturze?

Książka ta jest ciężka, ale i lekka. Niesie w sobie głęboką treść - ale dla każdego nieco inną. To my ustalamy, co z tych rozmów jest dla nas ważne, nie Autor. On tylko pokazuje, jak mogłyby wyglądać wewnętrzne rozterki, gdybyśmy w swym wszędobylskim, odwiecznym zagonieniu, mieli czas na wsłuchanie się w swój wewnętrzny etos. 

To książka trudna pod tym względem, że wymaga od nas bezgranicznej szczerości - ze światem, ale i z samym sobą. Czytałem ją trzy razy - i za każdym razem, odnajdywałem coś nowego, coś na co wcześniej nie zwróciłem uwagi. 

I przyznam, że czuję się jakby coś we mnie pękło. Czuję się rozbity, jakbym wypadł z utartej ścieżki własnych przyzwyczajeń, urojeń, może i snów. I nic już nie jest takie jakim było. Jeszcze bardziej czuję się, jakbym nie był tu u siebie. Jakby to miejsce w którym jestem, nie było moje. Jakbym żył poza sobą. i co teraz ma z tym począć? Cóżeś mi uczynił Nat Natanie?

Jedyne co pewne, to, że znalazłem w tej książce mnóstwo myśli z filozofii Dalekiego Wschodu. Są tu jednak nie tylko drobne fragmenty taoizmu, buddyzmu, i innych doktryn filozoficznych Wschodu, ale i elementy chrześcijaństwa, filozofii natury i wszystkiego tego, co w naszym życiu ma jakikolwiek sens. Bo czyż ludzkie życie nie jest plątaniną wszystkiego po trochu? Czy nasze życie nie byłoby wtedy prostsze niż to, co wyznacza nam pozycja społeczna, miejsce w szeregu?

I tylko ciągle zastanawiam się na co mi to było? Ulga na przemian ze zwątpieniem. Oświecenie wraz z upadkiem. Myśl i bezmiar, miłość i strach. Sens i jego brak. Światło w tunelu, a może jednak ciemność bez dna. Gdzie jestem? Gdzie byłem? Co będzie? Co było, co jest... i dlaczego? Dlaczego tutaj jestem, właśnie ja, rozbity na miliardy kawałeczków, które nie chcą się zlać w jedno. Ale wiem jedno - było warto. Bo wolę wiedzieć, niż nie wiedzieć, czuć, niż konać w bezmiarze smutnej, samotnej nicości. I z tym was zostawiam. Radźcie sobie sami.

 

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

?Recenzja?

Premiera 11.08.2025 r.

,,Jedna miłość we dwoje" - Nat Natan

Współpraca reklamowa z @wydawnictwo_novaeres

,,Jedna miłość we dwoje" to pewna rozmowa rozumu i serca. Dwie dusze w jednym ciele. Każde z nich ma swoje własne przemyślenia, odczucia i emocje. A jednak zawsze spotykają się w tym samym miejscu.

Serce dokładnie wie czego chce, nie ukrywa emocji, wprost mówi, że kocha i jest sobą.

Rozum, natomiast nie jest pewny tego co ma, zawsze znajdzie wymówkę, pragnie różnych rzeczy, ma wiele dróg i nie wie którą powinien podążać.

Ich rozmowy są bardzo głębokie i nie raz dają do myślenia. Można skupić się na pewnych kwestiach, które nie dają jasnej odpowiedzi. Rozum pewne rzeczy inaczej interpretuje i tak samo jest z sercem. Serce jest czyste i przepełnione uczuciami, pragnie i stoi zawsze przy boku. Pomimo bólu, które nie raz sprawi rozum, to ono i tak jest. A rozum właśnie często nie wie czego chce. Ale zawsze wraca. W swoich głębokich rozmowach poruszają następujące kwestie: wolność, indywidualność, harmonia, walka dobra i zła, miłość, pragnienie i medytacja.

Książka jest napisana ciekawym językiem, a dialogi są istotnie filozoficzne. Czasem ciężko jest je zrozumieć, dlatego trzeba się mocno skupić nad sensem. Każda poruszana kwestia jest mocno zastanawiająca i pozwala na wiele przemyśleń. Może nie wszystko udało mi się przetrawić, ale dało mi to dużo do myślenia. Na przykład to, że nasz rozum jest bardzo różny od serca, zawsze będzie między nimi dyskusja, bo każdy chce czegoś innego, ale w konsekwencji się okazuje, że poszukują siebie. I jedno zawsze będzie stało za drugim, pomimo przeciwności.

Ta historia jest ciekawą odskocznią, która pozwala na wniknięcie w głąb serca i rozumu, który tworzy ciało i duszę. Trzeba mieć bardzo wszechstronne myślenie, aby wszystko ogarnąć. Ale godna polecenia jest na pewno.

10/10?

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)