Komodo
David Vann

"Komodo" to dla mnie książka bardzo nierówna. Do połowy, a nawet jeszcze trochę dalej wydawała mi się płytka, lekka, prawie, że o niczym, wręcz błaha. A później przyspieszyło. Później zrobiło się poważnie i przejmująco. Później okazało się, że ten początek prowadził do czegoś, czegoś ważnego i dramatycznego. Vann rozwija historię bardzo powoli, dużo uwagi poświęcając na to, co mniej istotne. Jak dla mnie, trochę za dużo, chociaż opisy nurkowania podobały mi się, ale jakby się nie integrowały w całość z tym, co było później. Może celowo miał powstać kontrast, może zamierzone było pokazanie pozorów, jak wygląda życie Tracy, głównej bohaterki,  na zewnątrz, a dopiero później pokazanie jak było naprawdę. Ta opowieść bardzo mnie poruszyła, pewnie dlatego, że doskonale rozumiem frustracje matki i kobiety, która znikąd nie ma wsparcia ani pomocy, jest traktowana przedmiotowo i roszczeniowo, od której się oczekuje spełniania potrzeb i zachcianek, nie zadając sobie trudu, aby zobaczyć w niej kogoś więcej niż robota do obsługi rodziny.  Ale w końcu się przelewa, bo nawet kobiety - matki mają swoją wytrzymałość. W końcu i emocje  Tracy muszą znaleźć ujście. Mają na to szanse, kiedy pojawia się chwila, że można je poczuć, np. wyjeżdżając na wakacje. Bez dzieci. I bez męża. I wtedy wydarza się najwięcej, a później już są tylko skutki, konsekwencje wielu lat wyrzekania się siebie. W rezultacie powieść Vanna okazuje się czymś dobrym, z przesłaniem. Refleksja jest jedna - kobiety, dbajcie o siebie same, walczcie o siebie i wyjeżdżajcie na wakacje. Przerażająca jest ta książka, przygnębiająca i prawdziwa, a co za tym idzie ważna i potrzebna. Czytajcie. Miejcie empatię i odnajdujcie zrozumienie dla kobiet, pytajcie, interesujcie się, dbajcie.