Lato z Baudelaire'em

Byli już Rimbaud, Montaigne, a wcześniej nawet Homer, przyszedł czas na postać dla francuskiej poezji legendarną i owianą złą sławą. Charles Baudelaire zasłynął nie tylko jako autor kontrowersyjnych (ba, skandalicznych!) Kwiatów zła, Paryskiego splinu czy Sztucznych rajów, ale także awanturnik i wichrzyciel moralności. W kolejnej odsłonie serii Lato z... Antoine Compagnon przybliża sylwetkę autora, tradycyjnie okraszając bogato elementy biograficzne cytatami z jego dzieł.

Bardzo podoba mi się podejście Compagnona do przedstawienia postaci Baudelaire'a - ucieka on od oczywistości i prostego szkicu, ukazując poetę jako człowieka z wewnętrznym pęknięciem. Tymi, których podziwiał, starał się zmyślnie gardzić; wyśmiewał to, co wzbudzało w nim podziw; gromił i wyszydzał wszystko, co miało nad nim władzę. "Wątły, niebaczny, rozdwojony w sobie?" - chciałoby się spytać za Sępem-Szarzyńskim, którego twórczości prawdopodobnie Compagnon nie miał okazji poznać. Baudelaire w obiektywie literaturoznawcy wydaje się jednostką próbującą dodać swojemu wizerunkowi animuszu, by zdawał się mocny, roztropny i pełny. Takie ujęcie nadaje głębi biografii, a w połączeniu z fragmentami tekstów i listów ta wewnętrzna sprzeczność zostaje uwydatniona.

Baudelaire to postać fascynująca, godna jednocześnie podziwu i współczucia, wielki poeta i na pewno nie tak wielki człowiek, a czytanie tych krótkich esejów o nim okazało się wspaniałą rozrywką na jesienne wieczory - bo jesień wspaniale do Baudelaire'a pasuje. Lektura Lata z... znów przyniosła mi trochę nowych informacji, zapewniając czytanie odkrywcze, przypomniała mi kilka wierszy i rozbudziła apetyt na ponowne odczytanie Kwiatów zła - a tak się składa, że niedługo ukażą się w edycji Biblioteki Narodowej.