Miecz Kaigenu

Wysoko w zboczach góry leżącej na samym skraju Imperium Kaigenu , na Półwyspie Kusanagi  , mieszkają najpotężniejsi wojownicy na świecie  , obdarzeni nadludzką mocą  , dzierżący lodowe ostrza i zdolni do manipulowania poziomem mórz. Przez setki lat powstrzymywali wrogów Imperium  , jednak czy rodzina Matsuda stanie na wysokości zadania  , gdy wichry wojny dotrą na ich terytorium?

Książka jest pięknie wydana i jak na tak grubą książkę naprawdę lekka. Ręka mi nie więdła podczas czytania. Tutaj duży plus dla wydawnictwa.

Niestety przeczytanie tej książki zajęło mi dwa miesiące. Na szczęście udało mi się ją skończyć i mam jedną, główną konkluzję. Książka mogłaby być zdecydowanie o połowę krótsza. Dopiero po przeczytaniu 1/3 jako tako się wciągnęłam, a dopiero od kilkudziesięciu ostatnich stron nie mogłam się oderwać. Czy to dobrze? Warto szukać plusów, gdy książka, którą się czytało miała ponad 700 stron.

Świat jak i historia są bardzo ciekawe. Perspektywa kilku bohaterów również jest urozmaiceniem, ale rozkręcanie się akcji następuje w iście żółwiowym tempie.

W książce występuje także kilka linii czasowych i przebitki z przeszłości były naprawdę ciekawe. Świetnie uzupełniały bohaterów. Czytelnik dzięki temu może lepiej zrozumieć ich postępowanie.

W "Mieczu Kaigenu" nie brakuje również swego rodzaju mityczności, którą są otoczeni przedstawiciele wielkich rodów.

Jeśli zainteresował Was opis tej książki lub z trudem przechodzicie obok niej w księgarni i nie przeszkadza Wam powolne rozwijanie akcji to śmiało sięgajcie po tę pozycję.

Historia jest warta poznania. Przekazuje wiele wartościowych treści, ale jest naprawdę długaaa...

,,Miecz Kaigenu" to książka niezwykła, bo zaskakuje. A w dzisiejszych czasach, kiedy prawie wszystko już widzieliśmy, nie jest to proste.

Ledwie zaczęłam przygodę z tą powieścią, o mało zaraz jej nie skończyłam. Po przeczytaniu kilkunastu pierwszy stron uznałam, że mam do czynienia z bardzo nieskomplikowaną młodzieżówką i zupełnie nie chciało mi się kontynuować takiej lektury przez kolejnych siedemset stron. Przeczytałam jednak opinie o książce, które sugerowały, że akcja się rozkręca i dałam jej szansę. Musiałam czekać na to ponad dwieście stron, ale było warto. Nie jest to ironia.

Fragmenty, które uznałam za młodzieżowe, przetykane były historią Misaki, kobiety, która porzuciła ścieżkę wojowniczki na rzecz zaaranżowanego małżeństwa i to one utrzymały mnie przy pozycji mimo średnio wciągającego początku.

Przyznaję, że nigdy w życiu nie spodziewałabym się, jak potoczy się ta historia i z otwartymi szeroko oczami obserwowałam punkt kulminacyjny akcji. Nie miał już w sobie absolutnie niczego z powieści młodzieżowej czy pozycji lekkiej.

Wydaje mi się, że jest to pozycja, która bardziej przypadnie do gustu kobietom, bo bardzo mocno skupia się na obyczajowych wątkach kobiecych i poruszyła kilka kwestii psychologicznych, dotyczących przede wszystkim rozwoju emocjonalnego człowieka - moim zdaniem bardziej z perspektywy płci pięknej.

Na koniec zaznaczę, że książka ta nafaszerowana jest ogromną ilością przemocy wszelakiego rodzaju. Jeśli drażnią was szczegółowe opisy zbrodni albo patologia relacji międzyludzkich - warto przemyśleć, czy jesteście gotowi na dużą dawkę emocji, którą dostarcza ta powieść.

Ja polecam. Nie jest to arcydzieło, ale jest to coś, co na długo pozostanie w mojej pamięci. Żal mi tylko trochę, że nie wszystkie wątki zostały mocno rozpisane, ale taki los pisarza, że nie może skupiać się na wszystkim na raz.