Ministerstwo czasu

Ta książka to dowód na niebywałą skuteczność marketingu. Absolutnie nie rozumiem zachwytów recenzentów i tych wszystkich stwierdzeń o ,,łamaniu gatunków", ,,doskonałym humorze" i poruszaniu ważnych kwestii społecznych. Przede wszystkim to debiut autorki i czuć to zarówno w każdym zdaniu, w konstrukcji powieści i kreowaniu postaci. Styl literacki tego ,,dzieła" woła o pomstę do nieba. Nie wiem, czy to kwestia tłumaczenia, ale wątpię. Zdania są prościutkie, dialogi banalne, użyte słownictwo na poziomie rozmów niezbyt rozgarniętych gimnazjalistów. Nawet w podziękowaniach znajdują się takie kwiatki jak: ,,Dziękuję.... za ich wsparcie, życzliwość i słuchiwanie (sic!), jak godzinami nawijam o jakimś nieżyjącym typie" Albo taki stylistyczny kwiatek: ,,...wspomnienie tamtych ,,kluczowych" dokumentów w koszu na śmieci, z nierozerwanymi pieczęciami" (str.128). Tego jest całe mnóstwo!

Sam pomysł - rewelacyjny! Podróże w czasie uwielbiam. Ale o co tak naprawdę chodzi dowiadujemy się na ostatnich 50 stronach i to tak pobieżnie, fragmentarycznie, w sposób mało spójny i nielogiczny, że moja frustracja sięgnęła zenitu. To po to przeczytałam te poprzednie 400 stron, żeby dojść do takiego niczego? 

Każdy z bohaterów, nawet moja ulubiona Maggie, nakreśleni są grubą kreską, bardzo niewiele się o nich dowiadujemy, o psychologii postaci można zapomnieć. A główna bohaterka/bezimienna narratorka jest irytująca w swojej bezwolności, nie ogarnianiu rzeczywistości, w której się znalazła i nawet jak przejawiała jakieś symptomy myślenia i refleksji, niemalże od razu je porzucała. 

I to nie jest żadne ,,łamanie gatunków", ale wrzucenie do jednego wora: science fiction, romansu, historii, dystopii, powieści szpiegowskiej i obyczajowej. W rezultacie nie wiadomo, czym ten wytwór jest. No i ma jeszcze poruszać ważne tematy. Oczywiście, są. Zawarte co najwyżej w dwóch zdaniach takie jak: kryzys klimatyczny, kolonializm, feminizm, migracja, 11 września. Holocaust i wszelkie inne traumy pokoleniowe. Można by zaapelować do autorki, że czasami mniej znaczy lepiej, głębiej, bardziej wnikliwiej. Niestety, mamy do czynienia z nadmiarem, który prowadzi do rozmycia istoty treści. Mamy wszystko i nic. 

Ogromne rozczarowanie!