Otchłań

Strömberg w nowej odsłonie nie szczędzi ponurej deszczowej atmosfery, pod którą pulsuje napięcie szukające swojego ujścia. Klimat nordic noir jest tutaj wzbogacony psychologiczną głębią i budowaniem niepokoju, czy grozy w niepozornej codzienności.

Książka ma w sobie coś, do czego wielu czytelników ma słuszna moim zdaniem słabość, czyli małą hermetyczna społeczności, chociaż tutaj nieco hybrydowo połączona, a już bardziej miejskim Sztokholmem. Zalążkiem historii jest osunięcie ziemi, które powoduje to, że ukrywane od lat sekrety zostają odsłonięte z kurtyny milczenia.

Historia ma niesamowicie wykreowany siec powiązań, układów i kolesiostwa, a w opozycji do tego jest bohaterka Vera, która jest będącą poza układami dziennikarką, której zgorzknienie i hart ducha czynią ją niezwykle wiarygodną postacią.

Historia Strömberg ma w sobie aurę melancholii i tajemniczości, ale wraz z rozwojem fabuły do głosu coraz mocniej dochodzą emocje, które do samego finału tylko już rosną.

Ja właśnie w tej aurze i atmosferze upatruję moc tej historii, gdzie  deszczowym klimacie panuje niewypowiedziany lęk i zasłona milczenia społeczeństwa. Autorka umiejętnie ,,rozdrapuje" zadawnione rany nadając historii ludzki wymiar, który prowadzi do nieuchronnego, a jednak logicznego finału.

,,Otchłań"  to kryminał pełen napięcia i brutalnie rzeczywisty odsłaniający mechanizmy społeczne, które z pozory nieakceptowalne nadal funkcjonują i mają się dobrze. Tutaj nie znalazłam sztucznego moralizowania, co tylko jeszcze bardziej podkreśliło surowość i prawdę, jaką niesie ta powieść.
Fanom klimatu noir polecam, bo to historia trudna, ale brutalnie rzeczywista.