Syreny

"Czasem nie ma wyboru.
Jest tylko miłość."

💙💙💙

Kiedy sięgałam po tę powieść, nie wiedziałam czego się spodziewać.
Nutki magii?
Baśniowości?
Czy może historii jakich wiele?
Mimo wszystko, postanowiłam dać jej szansę i pozwolić siebie zaskoczyć, bądź rozczarować.

I przyznam szczerze, że to, co kryje się pod tą subtelną, piękną i jakże tematyczną okładką, przerosło moje najśmielsze oczekiwania.
To powieść mnie zachwyciła.
Chwyciła za serce.
Ścisnęła za gardło.
Przyniosła nadzieję.
Dała ukojenie.
To powieść, którą czyta się całą sobą, i którą przeżywa się całą sobą.
Piękna, momentami baśniowa, momentami historyczna, a jakże prawdziwa.
Nasączona mnóstwem emocji, które wyzierają z każdej ze stron.
Naznaczona bolesnymi konsekwencjami podjętych decyzji.
Otoczona aurą tajemnic, których odkrycie wiąże się z pewnego rodzaju rozczarowaniem, a także niezrozumieniem.

Historia "Syren" przebiega dwutorowo.
Mamy tu rok 1800, kiedy to siostry Mary i Eliza zostają wysłane do kolonii karnej. W tej trudnej, pełnej bólu podróży, rodzi się prawdziwa siła. Siła kobiet. Ale też siła niezwykłej więzi. Siostrzanej więzi. Pięknej i skorej do największych poświęceń.

Mamy też rok 2019. Tutaj poznajemy historię sióstr Lucy i Jess. Chociaż ich kontakt jest sporadyczny, to łączy je silna więź. Jess jest pierwszą osobą, do której Lucy spieszy z problemami. Po incydencie w akademiku, także wyrusza do mieszkania siostry, by móc się w nim schronić i uciec od tego, co złe. Niestety nie zastaje w nim Jess. Ale odkrywa coś, co może zachwiać ich relacją i na zawsze zmienić ich życie.

"Syreny" to powieść, która całkowicie mnie pochłonęła i oczarowała. Porwała w swój magiczny świat i zawładnęła moim sercem.

Losy bohaterek przeplatają się ze sobą. Przerażają.
Zaskakują.
Zachwycają.
Tworzą spójną, trudną, a zarazem baśniową całość.

"Syreny" to jedna z najpiękniejszych powieści tego roku. Niezwykle klimatyczna. Niezwykle piękna. Niepowtarzalna.
Historia na bazie jawy i snu, na ganicy rzeczywistości i magii.
Kiedy już zacznie się ją czytać, to niesposób się od niej oderwać.
A kiedy przewraca się ostatnią kartkę - niesposób o niej zapomnieć.
Piękna pod każdym względem.

Serdecznie polecam 💙

Czy zdarzyło Ci się kiedyś czuć, że przeszłość ma na Ciebie większy wpływ, niż jesteś w stanie przyznać? Że nosisz w sobie historię, o której nie masz pojęcia - a jednak ona domaga się, by ujrzeć światło dzienne? ,,Syreny" są właśnie o tym. O pamięci, która płynie w krwi kobiet. O tajemnicy, której nie da się uciszyć, kiedy wzywa nas morze.

Emilia Hart snuje opowieść o dwóch parach sióstr - oddzielonych dwoma wiekami, a jednak połączonych czymś, czego długo nie potrafiłam nazwać: mocą, która rodzi się z bólu i przetrwania. W 2019 roku Lucy budzi się z rękami na gardle swojego byłego chłopaka. Przerażona, zagubiona, bez wspomnień - i z coraz bardziej sugestywnymi snami. Ucieka do domu swojej siostry, Jess. Tylko że Jess znika. A im dłużej Lucy czeka, tym mocniej wdziera się do jej głowy morze... i szepty kobiet, które jakby wzywały ją z głębin.

Podczas lektury ciągle zadawałam sobie pytanie: co jest snem, a co brutalną prawdą? Tak morze nie tylko koi - ono odbiera. Ośmiu zaginionych mężczyzn. Niemowlę znalezione w jaskini. Plotki o syrenim śpiewie niosącym się między falami. Każdy nowy szczegół sprawiał, że klimat tej historii stawał się duszny - jakby brakowało mi powietrza.

A 1800 rok? To jak druga warstwa tego samego snu. Mary i Eliza - skazane, wysłane do kolonii karnej, zamknięte na statku, który ma na dziobie figurę syreny. Kobiety, które zbyt często słyszą, że są nic niewarte. A jednak w ich ciałach zaczyna się budzić coś, co nie pasuje do ludzkiego świata. Coś, co przeraża... i daje siłę.

Uwielbiam, jak Hart splata te dwa światy: teraźniejszy i historyczny. Nie robi tego nachalnie - raczej powoli, jak przypływ. Nie wiesz jeszcze, dokąd Cię niesie fala, ale czujesz, że nie możesz zawrócić. Motyw przemiany - fizycznej, emocjonalnej i tej wynikającej z dziedziczonej pamięci - jest tu poprowadzony z ogromną wrażliwością. Nie ma tu typowych, baśniowych syren. Są kobiety, które stają się syrenami, bo zostały skrzywdzone. I powiedziały: dość.

Ta książka jest też o siostrzeństwie. O więzi, która potrafi być trudniejsza niż jakikolwiek związek, ale też ocalająca jak tlen. Czułam całą sobą, że to nie jest historia o zakochaniu się w kimś. To historia o odnalezieniu siebie w drugiej kobiecie.

Czy wszystko mnie zachwyciło? Niektóre fragmenty mogłyby być bardziej intensywne, ale... morze też nie zawsze jest sztormem. Czasem przygotowuje się do gwałtownego uderzenia. A kiedy emocje w końcu eksplodują - trudno je poskromić.

,,Syreny" to książka, która działa jak fala. Wraca do Ciebie, nawet gdy myślisz, że już odpłynęła. Zostawia sól na skórze i cichy śpiew gdzieś w głowie. A Ty zaczynasz się zastanawiać, ile w Tobie samej jest ogona syreny - tej, która przetrwa wszystko, co próbuje ją zatopić.

Ocena: 9/10 - za kobiecą moc, która rośnie z każdą stroną.