Szept przeszłości

Ukrywająca się pod pseudonimem polska autorka A.P.Mist i jej najnowsza powieść „Szept przeszłości”.
  Mia, wystraszona, młoda kobieta, zatrzymuje się w górskim hotelu, prosząc o pracę i pokój. Właścicielka daje jej szansę, choć czuje, że Mia skrywa tajemnicę. Z czasem dziewczyna zdobywa sympatię miejscowej społeczności, poza jednym - Masonem, który jej nie ufa. Sytuacja zmienia się, gdy to właśnie on ratuje ją z opresji.
  Historia ta zaczyna się niczym dramat: ciężki, przesycony strachem i niewypowiedzianym napięciem, by stopniowo przemieniać się w poruszającą opowieść miłosną. Autorka z delikatnością, ale i z ogromnym zrozumieniem prowadzi czytelnika przez rollercoaster uczuć dwójki bohaterów, tak różnych, a jednocześnie skazanych na to, by odnaleźć się w swoich pęknięciach. Mia to postać naznaczona doświadczeniami, które mogłyby złamać niejednego. Jej lęki, gwałtowne reakcje i wydarzenia z przeszłości nie są tu jedynie ozdobnikiem fabuły, stają się żywą materią. Mason z kolei, szorstki, zamknięty w skorupie bezczelności, warstwa po warstwie odsłania swoje oblicze. Świetnie oddane są momenty niepewności, obawy przed otwarciem się na drugiego człowieka i tę desperacką potrzebę, by mimo wszystko spróbować jeszcze raz zaufać. Emocje nie są tu jedynie opisane, one wypływają ze stron i atakują czytelnika. Tłem staje się biała, mroźna zima w niewielkim górskim miasteczku Fernie, gdzie każdy zna każdego, a powietrze przesiąknięte jest ledwie tlącą się nadzieją. To sceneria surowa, niosąca symboliczne przypomnienie, że nawet po najcięższej burzy może wyjść słońce. Styl jest lekki i płynny, a jednocześnie potrafi uderzyć z zaskakującą siłą. Wciąga bardziej, niż można by się spodziewać, prowadząc przez świat, w którym brutalność życia splata się z niezwykłą wrażliwością bohaterów. Pokazuje, że nawet ktoś, kto przeszedł piekło, wciąż może dostrzec w innych iskrę dobra, podnieść się i walczyć o siebie. Bezpieczeństwo i determinacja to dwa słowa, które rezonują najgłośniej.
  Polecam powieść pełną mrozu i światła, która przypomina, że najcichsze szepty przeszłości potrafią prowadzić do najbardziej znaczących przemian.

Macie takie historie, do których lubicie wracać w momentach dla siebie kryzysowych? Dla mnie taką była właśnie ta historia, kiedy jeszcze była na wattpadzie, nie zliczę ile razy ją tam czytałam i nie mogłam się pozbierać jak zniknęła, dlatego z niecierpliwością wyczekiwałam premiery papierowego wydania, które już mogę trzymać w rękach, i którą musiałam przeczytać teraz, już, pomijając piętrzący się stosik książek do zrecenzowania. Oficjalnie mogę powiedzieć, że w końcu mam swoją ulubioną książkę od Mistowej.

Mia, kobieta bojąca się własnego cienia, przypadkiem a może zrządzeniem losu trafia do niewielkiego hotelu w górskim miasteczku, gdzie błaga o pomoc. Właścicielka przybytku, widząc stan dziewczyny postanawia jej pomóc, zdając sobie sprawę, że ciągnie się za nią coś złego. Mieszkańcy szybko zaczynają czuć do Mii sympatię z jednym wyjątkiem, Mason ma co do niej złe przeczucia, intuicja nigdy go nie zawiodła, a dziewczyna wydaje mu się dziwnie znajoma. Niedługo później mężczyzna jest pewny tożsamości dziewczyny, zaczyna czuć do niej coś więcej, a w ostatecznym rozrachunku może być jej ostatnią deską rachunku.

To nie jest łatwa historia, to nie jest przyjemny romansik w którym wszystko jest ładne i kolorowe. To historia, która boli, przy jej czytaniu boli każda komórka ciała i każdy atom duszy, historia porusza do głębi, pokazuje brutalność świata i najczarniejszą z czarnych stronę człowieczeństwa. Moim zdaniem ta książka to najbardziej bolesna, najtrudniejsza i najbardziej emocjonalna historia jaką stworzyła autorka. Mam wrażenie, że pozbierała najgorsze demony świata i zamknęła je w jednej powieści, która momentami przytłacza, jeży włos na głowie i sprawia, że to co się dzieje w fabule jest nie do uwierzenia dla zwykłego człowieka.

W tej całej rozgrywającej się w fabule tragedii (fani dram będą w pełni usatysfakcjonowani) jednak można dostrzec to światełko, tę nadzieję, choć zaledwie się ona tli, to czytając ma się poczucie, że musi być lepiej, musi być dobrze, że bohaterowie sobie poradzą, jedno jest pewne droga nie będzie łatwa i przyjemna, a autorka nie przebiera w środkach i daje mocno w kość zarówno bohaterom jak i czytelnikom, których ta powieść może złamać na pół, a serca i dusze w drobny pył, a poskładanie tego wszystkiego w całość będzie graniczyło z cudem. Po tej książce już nigdy nie będziecie tacy sami, ta książka was przeora, przeżuje i wypluje, inaczej też spojrzycie na Mistową, która w tej powieści pokazała całkowicie inne oblicze.

Ola się kiedyś zaśmiała, że znam jej opowieści na pamięć, jak dla mnie to było stwierdzenie nieco nad wyrost ale nie przy tej historii, wiele fragmentów rzeczywiście znam na pamięć, fabuła gdzieś tam żyje swoim życiem w mojej podświadomości, a czytając ją po raz kolejny widzę opisywane wydarzenia w głowie. Tej książki nie polecam wrażliwym czytelnikom, tutaj nie znajdziecie romantycznej i ckliwej historii, tutaj dostaniecie ból, ból i jeszcze więcej bólu i cierpienia. To mocna i brutalna książka, w której watek romantyczny jest zaledwie dodatkiem, ten romans to ciągła walka, to coś gdzie granica pomiędzy desperacją a nadzieją zaczyna zanikać, to coś czego nigdy nie zapomnicie.

Mogę o tej książce mówić w samych superlatywach, pomimo jej ciężkości, ja ją uwielbiam. To była najbardziej wyczekiwana przeze mnie książka tego roku, taka bez której naprawdę nie mogłabym żyć. To lektura wzbudzająca cały huragan emocji, poruszająca do najmniejszego atomu, która w całej tej brutalnej i bolesnej otoczce po prostu zachwyca. Zachwyca też cudowne wydanie, dopracowane w każdym nawet najmniejszym detalu. Ja książkę oczywiście polecam, podpisuję się pod nią dwoma rękami i nogami, to lektura po którą warto sięgnąć i poznać ciemną stronę Mistowej.

Czy po tym co przeszła Mia jest jeszcze choć cień nadziei, że odzyska spokój? Czy będzie jej dane jeszcze być szczęśliwą? A może przeszłość znów ją dopadnie? Kto jest tym złym,a kto dobrym? Czy warto udać ludziom?

Bardzo szybko się czyta,bo tekst mocno wciąga,a te piękne barwione strony przyciągają wzrok ?. 

Biorąc tę książkę do ręki miałam lekko mieszane uczucia, ale porwała mnie ta historia ?. 

Książka zdecydowanie+18- sporo w niej przemocy, trochę erotyki oraz ogrom bólu, tego fizycznego, ale i psychicznego ?

Jeśli nie boisz się ciężkich tematów - polecam ? 

Współpraca recenzencka we współpracy z Wydawnictwem WasPos ?

,,Szept przeszłości" to książka, która zaczyna się cicho, tak jak tytułowy szept ale stopniowo przechodzi w historię, która zostaje w czytelniku na długo po odłożeniu ostatniej strony. A.P. Mist zabiera nas w podróż pełną bólu, lęku, ale też rodzącej się nadziei, pokazując, że nawet z najbardziej pokaleczonego życia może jeszcze wyrosnąć coś dobrego.

Mia, główna bohaterka, jest jak ktoś, kto stoi w półmroku: widać tylko tyle, ile sama pozwoli dostrzec. Jej przeszłość jest ciężarem, który przygniata każdy krok i właśnie dlatego jej ucieczka do niewielkiego hotelu w górach wydaje się tak naturalna. To miejsce, w którym człowiek może się zatrzymać I odetchnąć. Tam pojawia się Mason nie jako wybawiciel, ale jako ktoś, kto sam nosi w sobie własne cienie. Ich relacja nie wybucha nagle jak fajerwerki. Ona rośnie powoli, nieśmiało, w półsłówkach, w spojrzeniach, w milczącej obecności. Ta powolność jest jej największą siłą, pozwala uwierzyć, że zaufanie naprawdę może odrodzić się nawet tam, gdzie kiedyś zostało zniszczone.

A.P. Mist pisze prosto, ale emocjonalnie, nie koloryzuje, nie upiększa. Pokazuje ból, ale też delikatność, która często rodzi się dopiero wtedy, gdy człowiek pozwoli sobie być słabym. To historia o odzyskiwaniu siebie, nie spektakularnie, tylko małymi krokami, dzień po dniu. Klimat tej książki jest cudowny - góry, cisza, hotel, które jest jak bezpieczna przystań, i ten tytułowy "szept przeszłości", który nigdy nie znika, ale z czasem staje się coraz cichszy.

To jedna z tych książek, które nie krzyczą. One mówią szeptem ale takim, który trafia wprost do serca. Pokazuje, że przeszłość może boleć, ale nie musi nas definiować.