Taliesin

Czy da się w spójny i przekonujący sposób połączyć MIT O ATLANTYDZIE, LEGENDĘ ARTURIAŃSKĄ, CELTYCKĄ BRYTANIĘ?
Stephen R. Lawhead udowadnia, że to możliwe! Autor stworzył dzieło idealne dla osób, które lubią zagłębiać się w polityczne i religijne zawiłości świata literackiego. Jako fanka J.R.R. Tolkiena mówię: TAK! Choć nie każdemu przypadnie ona do gustu.

To książka, której nie da się łatwo i przyjemnie czytać. Jest gęsta, pełna opisów, przesycona mistyką i filozoficzną refleksją. Będzie wymagać od Ciebie cierpliwości i uważności. Ale bez obaw... nagrodzi Cię. Podaruje Ci bogactwo i głębię wielobarwnego świata! Przeniesie Cię na Atlantydę ! Krainę harmonii i piękna, która będzie się powoli pogrążać w chaosie. Oczami Charis obserwujemy rozkład świata, który miał być doskonały. W jednym momencie jesteś na Atlantydzie, a w drugim w surowej i pełnej konfliktów Brytanii. To tutaj poznajemy tytułowego Taliesina dziecię odnalezione w wodzie, które z czasem staje się potężnym bardem. Lawhead nie spieszy się z odkrywaniem świata ani prowadzeniem akcji. Buduje epicki obraz, w którym Atlantyda staje się metaforą utraconego raju, a Brytania – nowego ładu. Język jest tu poetycki, wymaga skupienia i przyzwyczajenia się do tego niecodziennego już stylu.

Jeszcze raz podkreślę: „Taliesin” to TRUDNA książka! Trudna, ale jednocześnie niezwykle fascynująca. Jeśli bohater się nudzi, Ty nudzisz się razem z nim. Dlatego czytałam ją powoli. Chwilami robiłam przerwy na coś lżejszego, ale konsekwentnie wracałam do tego świata, który przyciągał mnie w niemal magiczny sposób. Znajdziemy tu połączenie wielu znanych mitów: celtyckich, chrześcijańskich i atlantydzkich, które splatają się w jedno: w historię o ludziach. Zamykasz książkę, idziesz gotować obiad i nagle zaczynasz się zastanawiać nad mitologią, historią, przeznaczeniem, sztuką i kształtowaniem świata! To właśnie w niej jest chyba najpiękniejsze. Zaczynasz rozmyślać nad tematami, które wcześniej odpychałaś lub którymi do tej pory się nie interesowałaś. To opowieść o końcu i początku, o pamięci i zapomnieniu, o sensie i beznadziei. Jest to jedna z lepszych książek fantasy, jakie w tym roku czytałam, ale ja uwielbiam taką wnikliwość w świat.

Pełna recenzja na Instagramie: @tropemciszy