To jest Ales

Taka niepozorna objętościowa nowela, ale o potężnym ładunku emocjonalnym. 

To rzecz rozdzierająca serce! O bolesnej stracie kogoś bliskiego, z kim łączyła niesamowita więź. O niezwykłym połączeniu dusz, gdzie słowa nie są potrzebne.

Był i nie ma.
Ciągłe powracanie myślami do tamtego feralnego dnia. 
Do dnia jego zniknięcia. 
Ogarniająca pustka.
Niewypowiedziane myśli. Przemilczane słowa. Czy mogło być inaczej? 

Bolesna strata. Żałoba niemająca końca. 
Tyle tu przejmującego bólu i cierpienia. Paraliżująca niemoc. 

Te mgliste wspomnienia. Pamięć jest taka krucha.
Ona czekająca na niego, nieustannie w oknie. Wróci? Wróci? Czy nie wróci? 
Czy w tej ciemności majaczy jego sylwetka, czy to jedynie zwidy? 

Tutaj cisza egzystencji jest namacalna. Przemijalność czasu, nieuchronność śmierci tak mocno odczuwalne.

Tę nowelę cechuje minimalizm słów i powtarzalność strumienia myśli, ale przy jednoczesnym uczuciu wdzierania się w ukryte zakamarki dusz ludzkich, jakże intymnych, a to tak mocno uderza w czytelnika.

Czas i przestrzeń dryfują, teraźniejszość tańczy z przeszłością, żywi i umarli przewijają się. W czterech ścianach odbijają się echa tragedii z przeszłości, efemeryczne chwile, miłość, samotność, a to wszystko naznacza kolejne pokolenia. 

To jest takie niesamowicie oniryczne, w sam raz dla potaplania się w bólu i ciemności.