Żaba w papilotach

Wyciągnęłam ją z czeluści, przepastnych i upchanych w regał książek bibliotecznych, jakby się schowała, a może czaiła, ujęła mnie okładka, filiżanka która pewnością spodobałaby się Bernadecie Darskiej która uwielbia takie cacka, koty, wiele by wymieniać, ale forma przekazu odniosła największe dla mnie znaczenie, bo wartością stała się nie tyle fabuła, ale intymne listy pisane Elżbiety do Marii. Kto dziś pisze listy? Kto wysyła widokówki, chyba tylko starsze panie które omijają Internet szerokim łukiem. Ta stara metoda korespondencji poruszyła nuty w moim sercu, ujrzałam dwie starsze panie, nachylone nad papierem, z piórem w dłoni przelewające swoje myśli, głębokie, analizując swoje życie, wnikając w teraźniejszość, bez fajerwerków, ale z humorem, bo życie jest jak dobrze podany przepis, lub nie udany i spalony, bo skoro ma się kłopoty z pamięcią, nadkwasotą, z siwymi włosami, chorobą kota, nieudanym związkiem - nie związkiem, który wznosi na wyżyny, daje nadzieje, a jednak rozmywa się w przedbiegu. Pierwsze danie nie zawsze musi się kończyć kulinarną ucztą, wystarczy drugie jak plan B,  dużo wolnego czasu serwuję paletę wspomnień, ta magia powoduje lawinę uśmiechów jak refleksji, pogłębiając o analizy różnorodnych tematów, które podnoszą na duchu, dają nadzieję. Co na deser: lekkostrawna obserwacja świata, otoczenia, pomimo iż starsze panie w tym jedna bez wzroku, cudownie widzi świat takimi kolorami jaki faktycznie istnieje nie tylko na obrazach, a paleta barw jest wielokolorowa co daję wiarę że jeszcze nie jest za późno by świat oswoić i ujrzeć w starości światełko w tunelu. Bo żyć należy w każdym wieku, mieć dystans do świata i siebie, PESEL? to numer w dowodzie który nie ma wpływu na nasze poczucie egzystencji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Żaba w papilotach" to zbiór listów dwóch przyjaciółek - Marysi i Elżbiety. Obie panie są w wieku "nieodwracanie dojrzałym", a jednak pełne werwy, poczucia humoru i chęci do życia. Piszą o wszystkim: wspominają swe młodzieńcze lata, opowiadają o teraźniejszości, problemach, uciechach, jak i marzeniach. Komentują świat i wszystkie jego wynalazki, niektórych nie pojmują, a z innych z radością korzystają. Obie panie są dowodem na to, że życie wcale nie kończy się po siedemdziesiątce. One w dalszym ciągu spotykają się ze znajomymi, podróżują, czytają książki, słuchają muzyki... a w każdym ich liście da się wyczuć ogrom życiowych doświadczeń, mądrość i wielką inteligencję. I elegancję. Ja czytając pomyślałam sobie, że te dwie osóbki to prawdziwe damy. I że też chciałabym, będąc w tym wieku, tryskać taką radością życia. Trochę tylko rozczarowało mnie to, że książka wg napisu na okładce, ma być "najlepszym antydepresantem na świecie" - hasło moim zdaniem jest trochę przesadzone, gdyż, przynajmniej wg mnie, więcej tam powodów do refleksji, niż do śmiechu. Trochę też irytowała mnie krótkość listów - każda historia kończyła się równie szybko, jak się zaczynała. Z wielką przyjemnością przeczytałabym coś dłuższego! Więcej wspomnień zwłaszcza - o tak!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przesympatyczna opowieść, w formie korespondencji, dwóch przyjaciółek. Ich wspomnienia, rozważania i mądrości nabyte z ubiegiem lat. Szczególnie do serca przypadła mi pani Elżbieta którą utożsamiałam z jedną moją znajomą.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)