Na przegranej pozycji
Szkoda, że na całą serię Samanth Shannon trzeba jeszcze długo poczekać, bo zapowiedziane siedem tomów, raczej nie będą wychodziły rok po roku. Trzecia część niestety jest najkrótszą i najsłabszą z wydanych i choć z niecierpliwością czekam na kolejną, to mój zapał trochę ostygł.
Stało się nieuniknione – Paige Mahoney została Zwierzchniczką, jej poplecznicy, czyli Zakon Mimów zdecydował się na walkę z Nashirą i Sajonem. Przegrany Jaxon znajduje swoje miejsce przy boku najzagorzalszych wrogów, zdradzając dotychczasowe tajemnice i pomagając dowódcom mieszać w wszelkich planach Paige. Ta niestety jest naiwna niczym z pierwszej części, nie potrafi przewidzieć dalszych kroków, a cokolwiek nie postanowi zamienia się to w katastrofę. I tak od jednej katastrofy w drugą, od jednego miasta do drugiego obserwujemy jak rebelia zaczyna się cofać, zamiast efektywnie zwalczać Refaitów, by w końcu popędzić na całkiem zaskakujące zakończenie zwiastujące ciekawsze wątki w kolejnych częściach.
Brak pomysłu na Paige jako Zwierzchniczkę to chyba największa bolączka tej książki. Wcale nie chodzi tu jednak o jej dobroć i poświęcenie dla sprawy, a zwykłą głupotę, tak jakby nie nauczyła się kompletnie niczego przy Jaxonie i w Szeolu. Niestety choroba ta przenosi się również na inne postaci, obdzierając je z istotnych cech, sprawiając że jawią się one jako biało czarne. To miejscami tak irytowało, że miałam ochotę odłożyć czytanie na kilka godzin, by nabrać dystansu. Oczywiście przywiązanie do postaci mi na to nie pozwoliło, więc znów przeczytałam ją jednym ciągiem.
„Pieśń jutra” ma wciąż jednak ten urok Sajonu, wiecznego zagrożenia i kolorowych aur, więc złość dość szybko przechodzi. Sprawa, o którą walczą Jasnowidze zatacza nowe kręgi, powoduje tym razem naprawdę realne zagrożenia, głównie z powodu bardzo bezwzględnej Vance. Romans znów jest wyważony, nie zawłaszcza historii choć Naczelnik wydaje się coraz bardziej ludzki, jednych będzie to irytowało, innych zachwycało. Brakuje trochę Emmitów, a wspomnienie tylko w niewielkich fragmentach, kiedy to powinni przecież jeszcze bardziej zagrażać ludziom jest niewystarczające.
Te wszystkie wady rodzą pytania, czy historia Paige Mahoney jest wystarczająca na siedem tomów. Moim zdaniem może to być strzał w stopę, obserwując kompletny brak pomysłu na trzecią część i ryzyko powielania wydarzeń w kolejnych. Czekam z niepokojem i niecierpliwością.
Poświęcę jeszcze jeden akapit komentując polskie wydanie trzech tomów – cykl wydaje się być wydany bardzo pospiesznie z koszmarną korektą, a czasem chyba jej brakiem, w pewnym momencie już odechciało mi się spisywać wszystkie błędy. Mam wrażenie, że jest pewna niekonsekwencja w tłumaczeniu nazw własnych, a Stara Łąka rozbawiła mnie, kiedy w końcu uświadomiłam sobie, że to Oldfield. Większe dopracowanie jeszcze nikogo nie zabiło, a czytelnicy naprawdę są w stanie poczekać na wydanie bez błędów.
Wydawnictwo: Sine Qua Non
Data wydania: 2017-04-26
Kategoria: Fantasy/SF
ISBN:
Liczba stron: 400
Tytuł oryginału: The Song Rising
Język oryginału: Angielski
Tłumaczenie: Regina Kołek
Dodał/a opinię:
agniKC
Dzień nastania nocy to epicka opowieść rozgrywająca się w świecie Zakonu Drzewa Pomarańczy. Tunuva Melim, siostra Zakonu, przez pięćdziesiąt lat przygotowywała...
Zrobili z nas przestępców. Czas odzyskać, co nasze. Spektakularna ucieczka z kolonii karnej Szeol I ma tragiczny finał. Zaledwie garstce udaje...