1974
David Peace

Jest rok 1974, Yorkshire. Edward Dunford jest korespondentem działu kryminalnego na Anglię Północną. Są w Sali konferencyjnej na posterunku policji, ponieważ zaginęła Clare Kemplay, kiedy wracała ze szkoły do domu. Edward ma również pogrzeb ojca. Okazuje się również, że ktoś obcina łabędziowi skrzydła i tak go zostawia. Zaginęły też wcześniej inne dziewczynki, które nie zostały odnalezione. Trwają poszukiwania i Clare zostaje odnaleziona w Czarcim Rowie w Wakefield. Ale artykuł o tym napisał inny redaktor, którego Edward nie lubi. Nieznajomy przekazuje Edwardowi kopertę, w którejn jest kopia raportu z sekcji Clark i okazuje się, że do pleców miała przyszyte dwa łabędzie skrzydła. Poza tym Edward jest znany z tego, że pisał artykuły o Szczurołapie. Teraz spotyka się z Kathryn, która mówi mu, że jest w ciąży. Umiera Barry z redakcji i Edward zamierza zająć się jego tematem trzech dzianych facetów. Trafia do szpitala. Potem aresztują Michaela, który sam się przyznał do porwania i zabicia Clare. Co się stało z zaginionymi dziewczynami, czy się odnajdą żywe, kto stoi za wszystkim i dlaczego - tego można dowiedzieć się na końcu książki. Problemy poruszane w tej książce to: - polityka, - układy, - morderstwa, - bezpieczna i niebezpieczna praca dziennikarza, - zaginięcie dzieci. Fajna książka, ale pojawia się zbyt wiele nazwisk i w pewnym momencie i nie wiedziałam kto jest kto i wracała do wcześniejszych stron. Zakończenie ciekawe i nieprzewidywalne, a powód tych wszystkich zbrodni można powiedzieć, że jest absurdalny.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Gdybym miał użyć trzech słów, które opiszą fabułę tej książki, to byłyby to: wulgarność, wulgarność i, niespodzianka, wulgarność. Nigdy wcześniej nie spotkałem się z tym, aby książka była tak obskurna i interesująca naraz. Z jednej strony autor serwuje nam niesmaczne sceny seksu, a przemyślenia bohatera, często przypominały wypowiedź pijanego nastolatka. Poza tym postać Jacka "Pierdolonego" Whitehead'a wywoływała u mnie taki sam atak szału jak u narratora. Jednocześnie dostajemy solidną dawkę silnych emocji, jak np. podczas ataku policji na obóz Cyganów, czy opis tego jak Ed Dunford modli się za swoje zmarłe dziecko. W ogólnym rozrachunku książka jest naprawdę dobra, jednak pozostawiła u mnie wielki wewnętrzny niedosyt, czego nie mogę wybaczyć autorowi, bo w sposób świadomy zmusił mnie do kupna kolejnej części sagi. Co za potwór!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)