Adam Bede

Klasyka literatury angielskiej i moja pierwsza książka George Eliot. Początkowo miałam zamiar przeczytać "Miasteczko Middlemarch, ale jednak skusiłam się na "Adama Bede", bo miał lepsze opinie.

Nie jest to lektura łatwa i przyjemna. Ciężko się ją czytało przede wszystkim ze względu na archaiczny język. Została po raz pierwszy wydana w 1859 roku i to się czuje. George Eliot nie posiadała lekkości pióra Jane Austen czy sióstr Brontë przez co "Adam Bede" stanowił dla mnie wyzwanie i nie wiedziałam czy mu podołam. Gdzieś  tak w połowie książki jednak coś zaskoczyło, niespodziewanie wciągnęła mnie i prawie do końca nie mogłam się oderwać. Powieść ta przypomina mi trochę "Tessa d'Urberville" Hardy'ego ze względu na tragiczną kobiecą postać.

Co mi się nie podobało? 

Potwornie irytował mnie tytułowy bohater. Był to chodzący ideał, który nie zgrzeszył nawet myślą, kompletnie zaślepiony miłością do pustej, głupiej dziewczyny, która go oszukiwała. Nie zauważał jej wad i kłamstw. Tacy bohaterowie mnie nie fascynują.

W ostatnich kilkudziesięciu stronach akcja mocno siadła, przez co obniżyłam ocenę o jedną gwiazdkę.

Warto czytać klasykę i warto sięgnąć po "Adama Bede", pomimo, że nie jest to przystępna lektura. Nie polecam na początek przygody z klasyką.