Biała Droga

"Gdy anioły schodzą na ziemię, oblekają się w szaty tego świata, gdyby nie przywdziały ziemskich szat, nie mogłyby znieść naszego świata, a świat nie mógłby znieść ich" 

Charlie Parker znowu w akcji, to już czwarty tom jego starć ze złem. Tym razem zawiódł i oszukał go jeden z tych, którego uważał za przyjaciela. Jednak na szczęście, prawdziwych przyjaciół wciąż jeszcze ma. Ma też nową żonę i dziecko w drodze, więc pewnie i po rodzinnej stracie  już  się z grubsza otrząsnął. 

Pierwsza część tej książki zapowiadała się na klasyczny kryminał, w dalszych częściach zadziały się jednak takie rzeczy, że do kryminału dołączył klasyczny horror z klasyczną domieszką metafizyki. Jak to u Connolly'ego. Pierwsza część też bardzo przypominała i nieodparcie wyświetlała mi w głowie historię z "Zabić drozda".  Ale to tylko pierwsza część, pozostałe części skręciły zupełnie w inne rejony. Poczucie humoru, cięte i sarkastyczne, również utrzymane na właściwym poziomie. 

Miałam wrażenie, że po długim czasie wróciłam do relacji ze swoim starym dobrym przyjacielem, który znowu zaprosił mnie do swojego życia i swoich spraw, a ja znowu się nie zawiodłam. W tej części  miałam też okazję dowiedzieć się czegoś więcej o gejowskich przyjaciołach Charliego. Teraz lepiej rozumiem, dlaczego są,  jacy są. Na koniec, stwierdzam, że Connolly się "wyrabia" w historiach z Parkerem, w związku z czym moje oceny idą powoli w górę.?