Byłaś moim niebem
Barbara Litwicka

Miłość to temat, który pojawia się w książkach bardzo często i na różne sposoby. W tej powieści autorka ukazuje uczucie między dwojgiem dzieci (Witoldem i Basiulką), które przez chwilę mieszkały razem. Potem ich losy rozeszły się, a uczucie zostało.

Czy jest to powieść z haapy endem? Czy bohaterowie odnajdą się po latach? Trzeba koniecznie sięgnąć po powieść, aby uzyskać odpowiedzi

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Gdy przychodzi czas sesji, czas przygotowań, by zaliczyć przedmioty, znika czas na czytanie książek. Wszystko wtedy odchodzi w odstawkę. Przyjemności idą na bok na rzecz nauki i zaliczeń. Dlatego przez ten okres krucho u mnie z czytaniem. Gdy patrzę na ten wciąż rosnący stos, chce mi się wyć z frustracji, że zamiast oddawać się przyjemnościom w postaci czytania książki, która zabierze mnie do przyjemnego świata, muszę zgłębiać tajniki zaliczeń. W wolnej chwili uda mi się przeczytać ze dwa rozdziały, ale czekam z niecierpliwością na koniec tego wszystkiego. Ostatnio w moje ręce trafiła bardzo wyjątkowa lektura. Gdy tylko zwróciłam na nią uwagę, mój wzrok natrafił na piękną okładkę. Dziewczyna hipnotyzuje oczami, nie sposób przejść obok niej obojętne. Czytelnik od razu zwróci na nią uwagę, bo wyróżnia się z tłumu. Chociażby tymi niesamowitymi oczami, które przeszywają na wskroś, zagłębiają w duszę i mówią ,,weź mnie. Przeczytaj moją opowieść". W środku książka także zachwyci swoją treścią, dobrze skonstruowaną i przemyślaną fabułą. Witold ma szczęśliwe dzieciństwo, kochającą rodzinę. Pewnego dnia jego sielanka zostaje zachwiana po przybyciu nieznajomej kobiety z dzieckiem pod rodzinny dach. Od pierwszego spojrzenia na małą Basie w sercu Witolda kiełkować zaczyna nieznane dotąd dla niego uczucie. Dziewczynka wnosi do życia całej rodziny wiele szczęścia i radości. Jednak wszystko, co dobre kiedyś się kończy. Zagłębiając się w lekturę płynęłam po odmętach powieści. Zatrzymywałam się choć na chwilę, by przyjrzeć się bogato skonstruowanym, żywym, barwnym bohaterom, którzy zaskarbili sobie moje serce. Z zapartym tchem obserwowałam ich poczynania, decyzje jakimi się kierowali. Ta opowieść przelała we mnie wiele emocji. Przedstawiła inną perspektywę miłości, z jaką wcześniej nie miałam styczności. Pomimo upływającego czasu miłość Witolda do Basi nie zmieniła się przez wiele lat mimo, że los zupełnie inaczej pokierował ich życiem. I to dla mnie jest piękne. Siła miłości do drugiej osoby nie zniszczy zupełnie nic, ale czy na pewno? Autorka poruszyła też bardzo ciekawe kwestie związane z macierzyństwem, relacjami międzyludzkimi, bólem, cierpieniem po utracie ukochanej osoby, a także pogodzenie się z jej odejściem. Na początku miałam trudność z odnalezieniem się w treści. Książka nie posiada rozdziałów, dlatego momentami gubiłam się w fabule. Jednak, gdy udało mi się nad wszystkim zapanować dostrzegłam potencjał lektury. Przenosimy się w przeszłość, autorka przedstawia nam prawdziwy świat, nie ubarwia go, lecz przedstawia takim, jakim jest naprawdę. Mądra, przestrzegająca przed niewłaściwymi wyborami, a przede wszystkim umila przyjemnie czas. Czytając tę książkę, czytelnik przenosi się do życia bohaterów, ma wrażenie, jakby akcja powieści toczyła się tuż za ścianą, jakby był jej częścią. To opowieść z którą warto się zapoznać. Nie nudzi, a wręcz zachwyca swoją treścią, napisana lekko, przez co czyta się ją w bardzo szybkim tempie. Pozwoli choć na chwilę zapomnieć o otaczającym świecie, o obowiązkach, wyścigu szczurów. Poruszy serce, pobudzi wyobraźnię, szare komórki do intensywnego myślenia, przepełni duszę niezwykłym ciepłem. Gorąco polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kochani, przed Wami książka, która porusza dogłębnie. Skończyłam czytać, a pomimo tego moje myśli wciąż krążą wśród bohaterów powieści. Tym razem, nie będzie to książka z happy endem, jednak będzie to książka, której losy bohaterów będziesz śledził z zapartym tchem, a ich odczucia przeżywał na własnej skórze. Ta powieść jest wspomnieniem Witolda, który cofa się do najmłodszych lat, a dokładnie do dnia, w którym w drzwiach jego domu pojawiła się Basia. Dzieci nie mają wpływu na swoje dzieciństwo, tylko i wyłącznie jak będzie ono wyglądało, zależy od ich rodziców. Nie w każdym domu jest sielanka, nie wszystkim się układa. Rodzice Basi nie potrafili sobie poradzić, dlatego jej mama zostawiła ją na pewien czas u całkiem obcych ludzi. Ale zastanówmy się, czy matka, która kocha swoje dziecko, jest w stanie zostawić je u całkiem obcych ludzi? Czy w takiej sytuacji zasługuje na miano Mamy? Dla mnie jest to niepojęte, bo jeśli, by się nawet paliło czy waliło na głowę, matka nie powinna zostawiać swojego dziecka. Powinna walczyć o lepszy byt dla niego i siebie samej. Basia na szczęście została pod opieką ludzi, którzy pokochali ją od pierwszego wejrzenia. Między innymi tą osobą, był Witold, który dzisiaj wspomina z czułością minione czasy, które niejednokrotnie raniły go i przynosiły ból, ale również i nieopisaną radość. "Był już dorosłym mężczyzną, a ze wzruszeniem wracał do chwil spędzonych razem z nią, do jej tanecznych improwizacji i do szopy kędziorów na głowie. Na to wspomnienie od razu poczuł owocowy zapach jej włosów, jakże inny od jego zapachu, chociaż mył głowę tym samym szamponem, co wówczas ona. Zobaczył w wyobraźni ciężar szorstkich pukli, podskakujących przy najmniejszym ruchu, i odczuł to prawie boleśnie." Basiula od małego była "w gorącej wodzie kąpana", wszędzie jej było pełno, wiedziała, czego chce od życia i do tego dążyła. Jednak przyszedł taki moment w życiu, w którym się pogubiła. Natomiast postać Witolda zasługuje na wyrazy uznania. To człowiek z krwi i kości, który pokochał Basieńkę w młodości i pozostał jej wierny na zawsze. To człowiek, który może być przykładem mężczyzny, który wie co to miłość, wie jak kochać, troszczyć się, ale i również, to człowiek, który potrafił wybaczać. Niejedna osoba z nas, nie potrafiłaby wybaczyć tego, co go spotkało. Bo jak wybaczyć coś, co na zawsze pozostawia dziurę w naszym sercu? Barbara Litwicka ujmuje czytelnika swoim debiutem. Opowiada o trudnych i skomplikowanych relacjach międzyludzkich, o problemach rodzinnych, o rozstaniach i cierpieniach, o głębokim bólu, który pozostaje w naszych sercach już na zawsze. O pogodzeniu się z utratą bliskiej osoby oraz o tym jak niektórzy ludzie potrafią manipulować drugimi i wpływać na ich psychikę. "Zapowietrzył się na krótko i pogubił wszystkie słowa. Myśli splątały się w jedno kłębowisko i w postaci drutu kolczastego utkwiły gdzieś w klatce piersiowej, powodując ból i gorycz." Byłaś moim niebem to poruszająca powieść o wspomnieniach tego co było i bezpowrotnie minęło. O tęsknocie za ukochaną osobą, o wzlotach i upadkach bohaterów. O umiejętności wybaczania i kochania mimo wszystko. A przede wszystkim o skomplikowanych relacjach międzyludzkich. Książka posiada wiele różnobarwnych bohaterów, którzy nie są przerysowani. To ludzie tacy sami jak my, którzy borykają się z problemami dnia codziennego. Całość wciąga już od pierwszych stron gwarantując sporą dawkę emocji. Z niecierpliwością czekam na dalsze losy bohaterów. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)