Ciche miejsce

,,Proszę nie mówić głośno. Przypominam, że to ciche miejsce."

Cokolwiek można mówić o tej książce, a mówić można wiele, Ciche miejsce nie jest zwyczajnym fantasy osadzonym w dystopijnych czasach. To świat stojący w obliczu zagłady na wiele lat po nuklearnej wojnie, gdzie po ziemi kroczą już nie tylko ludzie. Demony, potwory, trimisi oraz mutacje, jakich nie sposób napotkać w miastach budzą do życia emocje i wywołują napięcie, które niemalże nie odpuszcza w trakcie trwania opowieści. Na szczęście znajdą się też momenty, w których można złapać oddech, choć historia wcale nie zwalnia.

Emocje w tej książce są kluczowe. Tu nie ma czasu na nudę, a kolejne obroty sytuacji trzymają niemal w nieustannym napięciu. Nie brak tu momentów, kiedy wszystko aż krzyczy w czytelniku, że zaraz coś się wydarzy. Wtedy palce same zaciskały się mocniej na pięknej, twardej oprawie. Prawie każdy rozdział kończyłam w poczuciu całkowitego ,,erroru" bądź z potrzebą natychmiastowego sięgnięcia po następny. Nie znaczy to jednaj, że pochłonęłam opowieść duszkiem, bo zdarzały się chwile, kiedy musiałam odsapnąć, odłożyć książkę i nieco pomyśleć lub uspokoić rozszalałe emocje. Niekiedy wręcz czułam jak trymis - bardziej oraz mocniej.

Na uznanie zasługuje światotwórstwo, nawet jeśli bazuje ono na istniejącej już Ziemi. Niemniej wiele się tu zmieniło. Scentralizowanie ludzkości w miastach przypominających starożytne polis, zagospodarowanie podziemi, zastąpienie politycznego podziału państw na kontynenty oraz wyszczególnienie różnic między ,,mutacjami" w miastach i ich pobliżu, a gdzieś tam w głębi lądu to doprawdy świetny zabieg. Mocno mnie cieszy stopniowe poznawanie kolejnych fragmentów ówczesnej rzeczywistości wraz z rozwojem historii, zaś zmiana nazwy współczesnego Amsterdamu jest prawdziwym strzałem w dziesiątkę.

Grzechem byłoby pominięcie trójkąta między główną bohaterką, Madeleine a jej obecnym i eks-partnerem. Ktoś powiedziałby może, że zabieg sztampowy oraz często napotykany we współczesnej literaturze. Ten ktoś z pewnością nie miał do czynienia z tą trójką, a gra, na którą ja osobiście nie spojrzę już nigdy tak samo, wyniosła tę relację na zupełnie inny poziom.

Ciche miejsce jest głównie opowieścią snutą przez Mad, ale zdarza się trafić na perspektywę Nikoli, a nawet Ezry. Zdradzę Wam osobiście - ale bez spoilerów - że najbardziej urzekł mnie zabieg autorki w 20. rozdziale, bo wspaniale oddała oszołomienie bohatera sytuacją, która spadła nań niczym grom z jasnego nieba. Wspaniale operowała też emocjami pozostałych bohaterów, zwłaszcza Madeleine, w której perspektywę wczuwaliśmy się najczęściej, choć momentami ta utalentowana zabójczyni przypominała rozchwianą nastolatkę walczącą z huśtawką hormonalną. Szczęśliwie nie płakała o byle co, lecz posiadała priorytety utrzymane od początku po koniec książki.

Na szczególną uwagę zasługuje warsztat autorki, zwłaszcza że książka jest jej debiutem. Bardzo podobało mi się słownictwo, opisy, porównania, humor oraz zwroty, jakie zostały zaserwowane w książce. Zabrakło mi niestety spisu treści. I niby nie jest to błąd, niby żaden mankament, ale czytając, lubię - bez dodatkowego szukania - sprawdzić, ile książka ma rozdziałów lub jakiej są one długości. Tu nie miałam takiej opcji, chyba że zdecydowałabym się na wertowanie kartek. Cała reszta znalazła się na swoim miejscu - łącznie z ostrzeżeniami, których nie mogło tu zabraknąć.

Absolutnie nie żałuję, że sięgnęłam po tę lekturę, zwłaszcza że czekałam na nią od chwili, gdy historia zniknęła z Wattpada. Zakończyłam ją z mętlikiem w głowie oraz nadmiarem emocji. Te potrzebowały solidnego rozładowania i wyciszenia, ale bez wątpienia będę czatować na II tom.