Europa w płomieniach. Ostatnie miesiące II Wojny Światowej

Gdyby lekcje historii były tak ciekawie przedstawione jak robi to Krzysztof Drozdowski w swojej książce, to z całą pewnością przykładałbym się bardziej do tego przedmiotu.

Być może wybrałbym inną ścieżkę zawodową. Kto wie?

Książka rozmiarowo nie jest obszerna. Zajmuje ponad 300 stron wiedzy wraz z przydatnym aneksem, który obejmuje kalendarium najważniejszych wydarzeń od zakończenia Powstania Warszawskiego do zakończenia II wojny światowej. Reszta to bogata bibliografia.

Książka składa się z 16 frapujących rozdziałów, które są przekrojem wydarzeń z sześciu najważniejszy lat w historii świata.
Autor wspomina historię, która nie tylko jest kunsztem militarnych strategii, intryg, czy szaleństwem chorej niemieckiej ideologii ale również ludzkich dramatów.

Z upływem lat, z wygodnego fotela łatwo jest oceniać przebieg wydarzeń, wytykać błędy i głosić mądrości. Autor zdecydowanie unika tej formy. Przedstawia fakty i stawia pytania, na które po przeczytaniu książki sami będziemy mogli na nie odpowiedzieć. Zmusza do refleksji nad minionymi wydarzeniami. Skrupulatnie operuje faktami, wzbogaca je archiwalnymi fotografiami, które nadają mocnego wydźwięku.

Z każdą stroną czuć ogromną pasję autora do historii. Sposób przedstawienia wydarzeń opisany jest przystępnym, zrozumiałym językiem- na co sam autor zwraca uwagę. Jest to ukłon w stronę młodszych czytelników, którzy stawiają pierwsze kroki i dopiero zaczynają zgłębiać swoją wiedzę odkrywając karty przeszłości.
W książce pojawia się spora dawka danych statystycznych, które początkowo wydają się suchym faktem. Jednak po szybkiej analizie, czytelnik uświadamia sobie z jaką skalą się mierzy.

Najbanalniejszym przykładem jest wyobrażenie sobie powrotu z wakacji do rodzinnego miasta. Do miasta, które przestało istnieć, a jego mieszkańcy przepadli. W pojedynkę przemierzamy zgliszcza, próbując zlokalizować własny dom, którego już nie ma.
To jedynie zalążek wiedzy o ofiarach jakie pochłonęła druga wojna światowa.

Autor również nie boi się opisywać drastycznych scen. Wspomina o tych najmłodszych i bezbronnych ofiarach wojny. O dzieciach i niemowlakach. Skrupulatnie przedstawia fakty, potwierdza licznymi przypisami.

W książce doszukamy się wielu ciekawostek, o których nie mówi się na lekcjach historii. Przyznam, że tutaj autor zaskoczył mnie niektórymi faktami. Nie miałem pojęcia, że to Niemcy po raz pierwszy, podczas operacji "KONDRAT II", użyli noktowizora. W treści książki odnaleźć można wiele takich zaskakujących informacji. Orientujecie się czym była podyktowana zmiana nazwy specjalnego pociągu Hitlera albo skąd pochodzi nazwa rosyjskiego czołgu ciężkiego IS-2?

Jak wspomniałem, książka jest przekrojem wydarzeń z 6 lat. Pojawia się w niej niezliczona ilość nazwisk. Większość jest kojarzona z lekcji historii, rodzinnych opowieści, filmów wojennych, seriali czy nawet gier komputerowych nawiązujących do tematyki. Autor przypomina również operacje wojskowe, które miały istotny wpływ na przebieg wojny. Te najbardziej spektakularne również doczekały się wielu ekranizacji filmowych. W moim odczuciu są one doskonałym efektem wizualizacji.

W książce doszukamy się rodzimych akcentów. Mowa tu o Romanie Czerniawskim. Polak, który pełnił funkcję podwójnego agenta. Wodził za przysłowiowy nos i wywodził Niemców w pole.
Czy też korpus gen. Władysława Andersa, któremu udało się zdobyć wzgórze i klasztor w Monte Casino, co miało strategiczny wpływ na dalsze losy.

Mnie osobiście utknęły w głowie "Zaślubiny Polski z Bałtykiem". Kiedy to 18 marca 1945 roku żołnierze polscy dokonali ataku, który miał nie tylko znaczenie militarne, ale również symboliczne. Wojciech Szczurek wrzucił pierścień do wód Bałtyku co symbolizowało powrót Polski nad morze po wielu latach utraty dostępu do wybrzeża.

Najbardziej jednak autor przykuł moją uwagę wspominając o wyzwoleniu obozu Auschwitz, które było nie tylko zakończeniem cierpienia wielu ludzi czy zwrócenia im wolności. To symboliczny moment, w którym Świat poznał skalę Holokaustu i nazistowskich zbrodni. Odnalezienie dokumenty i relacje ocalałych stały się kluczowymi dowodami w procesach norymberskich.

Te wydarzenia, które robią ogromne wrażenie, są również doprawione wstawkami relacji byłych więźniów. Ponownie użyję stwierdzenia- dodają one mocnego wydźwięku. Podkreślają powagę sytuacji.

Wszystkie wspomniane wydarzenia dzieją się w trakcie powolnego upadku III Rzeszy wraz z pogarszającym się stanem zdrowia Adolfa Hitlera. Jednak on sam nadal wierzy w ideologię, która zmierza do upadku. Tutaj autor sukcesywnie podkreśla pomiędzy licznymi operacjami wojskowymi czy innymi wydarzeniami o słynnym zbrodniarzu i jego propagandzie.

I właśnie ten okres najbardziej mnie zaintrygował. Może dlatego, że ostatnie dni Hitlera były przedstawione w filmowej ekranizacji pod tytułem "UPADEK". Autor świetnie przedstawia nie tylko samego Furera, ale jego otoczenie. Mianowicie -postacie, które będą towarzyszyć do ostatnich dni przywódcy III Rzeszy oraz zdrajcy, którzy w zagrożeniu życia potrafią odłożyć wpojoną ideologią na półkę, by tylko przeżyć.

A jak jest ze śmiercią Hitlera? Do dzisiaj jest to wielka zagadka.

Jak sam autor słusznie zwraca uwagę jest wiele sprzeczności, w których można by się doszukać innych teorii. Autor jednak nie snuje swojej wizji, a opiera się na oficjalnym przebiegu wydarzeń.
Szkoda, że autor nie wyraził swojego poglądu na ten temat. Jestem ogromnie ciekawy jaka jest jego opinia związana ze śmiercią Hitlera, czy obiera stanowisko z oficjalną wersją, czy może ma swoje prywatne zdanie, które z pewnością stałoby się kolejnym tematem do dyskusji.

Temat ten do dzisiaj jest ogromnym sporem wielu historyków. A kulisy tego wydarzenia pozostawiają wiele pytań, na które być może nigdy nie usłyszymy odpowiedzi.
Zwieńczeniem historii były procesy w Norymberdze. I tutaj autor pozostawił moment na refleksję.

Zmusił mnie do zadania sobie pytania.

Czy śmierć, to adekwatna kara wymierzona nazistowskim oprawcom za zbrodnie wymierzone przeciwko ludności?

Większość z was pewnie odpowie, że to współmierna kara do czynów jakich się dopuścili.

I tutaj warto wspomnieć, że ogromna ilość niemieckich zbrodniarzy sama zdecydowała się na ten krok, popełniając samobójstwo.

Pojawia się kolejne pytanie, czy zgotowanie niemieckim oprawcom takich samych warunków jakie sami stworzyli w obozach koncentracyjnych, to lepsza kara niż śmierć?

I tutaj ponownie pojawia się chwila na zastanowienie. Czy decydując się na ten krok, nie stalibyśmy się częścią nazistowskiej propagandy, elementem III Rzeszy?

I ostanie pytanie jakie nasuwa się po przeczytaniu książki Krzysztofa Drozdowskiego.

Jaką więc wymierzyć karę?

Zanim odpowiecie na powyższe pytania, sięgnijcie po książkę "Europa w płomieniach. Ostatnie miesiące II Wojny Światowej". Ta pozycja, ułatwi wam odpowiedź na zadane pytania.

𝐏𝐎𝐃𝐒𝐔𝐌𝐎𝐖𝐀𝐍𝐈𝐄

Polecam książkę nie tylko miłośnikom historii, ale również młodszym czytelnikom zaczynającym przygodę z historią. Książka jest świetnym sprawdzianem dla ludzi, którym wydaje się, że na temat drugiej wojny światowej wiedzą wszystko. Stwierdzam ten fakt, gdyż autor swoją pozycją uświadomił mi braki w mojej wiedzy, (a całkiem zielony nie jestem w tym temacie), a zarówno zainspirował do dalszego pogłębiania wiedzy historycznej.

Ogromne uznanie dla autora za pracę jaką włożył w swoją publikację.

Rok 1944 i 1945 to czasy niełatwe, pełne walk, śmierci, niesprawiedliwości. To moment, w którym świat był pełen krwi, a Armia Czerwona coraz bardziej wygrywała. To moment, w którym następuje upadek III Rzeszy.

W książce znajdziemy relacje z ostatnich miesięcy II wojny światowej. Są one dość dokładne, ukazujące zarówno kluczowe bitwy, jak i decyzje polityczne oraz dramat tysięcy ludzi, którzy tak naprawdę nie chcieliby mieć nic wspólnego z wojną. Książka jest naprawdę bogata w treść, która wciąga. Czyta się ją dość szybko, a podczas czytania towarzyszą emocje, niejednokrotnie dość silne.

W książce znajdziemy sporą ilość czarnobiałych ilustracji, które są naprawdę ciekawe. Moim zdaniem pozwalają lepiej sobie wszystko wyobrazić.

„Europa w płomieniach. Ostatnie miesiące II Wojny Światowej” to książka, po którą powinien sięgnąć każdy, kto chciałby dowiedzieć się więcej o ostatnich miesiącach II Wojny Światowej. Moim zdaniem jest wartościowa i ciekawa, polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Krzysztof Drozdowski w swoich historycznych opracowaniach skupia się na tematach związanych z drugą wojną światową i czasach powojennej Polski.

Niedawno miała premierę jego najnowsza książka pt. „Europa w płomieniach. Ostatnie miesiące II wojny światowej”. Tyle już o tym napisano! Czy autor może nas czymś zaskoczyć?

Treść obejmuje lata 1944 i 1945, czyli czas powolnego upadku III Rzeszy. Autor rozpoczyna rozdziałem dotyczącym przegranego powstania warszawskiego, ponieważ jego zakończenie z polskiej perspektywy uważa za rozpoczęcie końcowego okresu wojny. Trudno się z nim nie zgodzić, gdy weźmie się pod uwagę wszystko to, co wydarzyło się w polityce w czasie, gdy w naszej stolicy trwały zacięte walki.

Potem Drozdowski skupia się na radzieckiej operacji „Bagration" i na innych ruchach w polityce, które doprowadziły do przetasowań sojuszniczych i przełomu na wschodzie. W kolejnych rozdziałach czytamy o politycznych intrygach, operacjach wojskowych, brutalnych walkach i ludzkich dramatach.

Nie brakuje również postaci jednego z największych zbrodniarzy w historii, Adolfa Hitlera (zrzucającego winę za wybuch wojny na Żydów, siebie przedstawiającego jako niosącego wybawienie) i jego ostatnich decyzji oraz procesu w w Norymberdze.

Autor prezentuje fakty historyczne w bardzo przystępny sposób. Kieruje wzrok czytelnika również poza granice Europy, przypominając tym samym, że działania wojenne dotyczyły 61 państw na całym świecie.

Treści obejmują informacje o zdarzeniach, wielkich bitwach, politycznych rozgrywkach, ale Drozdowski nie zapomina o cywilach. Znalazł miejsce, by podkreślić, z czym w czasie wojny mierzyli się zwykli ludzie.

W tej książce niezwykle cenne są fragmenty dokumentów, listów i zapisków, a wszystko sprawnie i płynnie jest połączone z treścią narracji tak, że z zainteresowaniem pochłania się każdy rozdział.

Właśnie to jest niesamowite. Drozdowski w dużej mierze zachowuje obiektywizm, a jednocześnie sposobem prowadzenia narracji sprawia, że jego książkę czyta się jak powieść – z ciekawością, napięciem i emocjonalnym zaangażowaniem.

Książka „Europa w płomieniach” ukazała się w ważnym momencie, bo w tym roku mija dokładnie 80 lat od zakończenia II wojny światowej, która odcisnęła piętno na kształcie Europy i na losach narodów, w tym jakże mocno na naszym kraju.

Już sam fakt, że to książka Krzysztofa Drozdowskiego sprawia, że sięgam po nią bez cienia wahania. Czytam wszystkie nowości tego autora i mogę śmiało powiedzieć, że jestem wręcz od niego uzależniona. Każdą kolejną premierę wyczekuję z ogromnym zniecierpliwieniem, bo wiem, że dostanę historię opowiedzianą w sposób, który mnie całkowicie pochłonie. Nie inaczej było tym razem. „Europa w płomieniach” to nie tylko fascynująca podróż w przeszłość, ale także przepięknie wydana książka w twardej oprawie, solidna jakość, w której widać szacunek dla tematu i dla czytelnika. Warto wspomnieć o zdjęcia ch, które przybliżają do opisanych sytuacji.

Bardzo cenię styl pisania Krzysztofa Drozdowskiego, ponieważ jego książki nie są wyłącznie dla historyków. To historie opowiedziane z pasją, przystępnie, ale jednocześnie z ogromną wiedzą i precyzją. Autor nie rozpisuje się bez potrzeby nie ma tu rozwlekania tematów, tylko konkretne, najważniejsze informacje, starannie wyselekcjonowane kąski historii, które wciągają od pierwszych stron. Dzięki temu książkę czyta się jednym tchem. Drozdowski umie znaleźć równowagę między suchymi faktami a ciekawostkami, które sprawiają, że historia przestaje być martwa, a staje się żywa i pełna emocji.

„Europa w płomieniach” to opowieść o końcówce II wojny światowej – lata 1944 i 1945, kiedy świat wstrzymał oddech, obserwując upadek III Rzeszy. To czas brutalnych walk, wielkich operacji wojskowych, politycznych intryg, dramatów ludzkich i ostatnich dni jednego z największych zbrodniarzy w historii Adolfa Hitlera. I właśnie ta postać została w książce pokazana w sposób, który mnie bardzo zaciekawił. Nie tylko jako despotyczny przywódca odpowiedzialny za tragedię milionów ludzi, ale też jako człowiek zagubiony, tchórzliwy, który ucieka od odpowiedzialności przez samobójstwo. To nie jest oczywiście nic nowego, ale autor potrafił to przedstawić tak, że spojrzałam na tę postać z nowej perspektywy.

Bardzo poruszyły mnie opisy losów zwykłych ludzi cywilów, żołnierzy, jeńców, ofiar wojny. To właśnie dla nich, dla tych, którzy zginęli, którzy przetrwali, cierpieli, a potem przez wiele lat dzielili się swoją pamięcią – czytanie takich książek jest dla mnie formą hołdu i honoru. Dzięki nim możemy poczuć ich ból, zrozumieć, jak wyglądało ich życie w czasach, gdy wszystko było zrujnowane. Wojna, choć przerażająca, przypomina nam o wartościach, które tak łatwo zagubić w codzienności o człowieczeństwie, poświęceniu, solidarności. Autor pozwala nam to poczuć niemal na własnej skórze.

Ta książka to również pomnik pamięci, jak sam autor pisze dla wszystkich, którzy walczyli, którzy zginęli, którzy marzyli tylko o tym, by przetrwać. Jednym się to udało, innym nie. Ale wszystkim należy się pamięć i szacunek. I ta książka to daje.

Komu polecam „Europę w płomieniach”? Zdecydowanie każdemu, kto interesuje się historią, ale niekoniecznie musi być znawcą tematu. To książka dla każdego, kto chce dowiedzieć się czegoś więcej, poznać fakty i ciekawostki podane w bardzo przystępnej formie. Dla każdego, kto chce pamiętać. I dla każdego, kto chce zrozumieć, że historia, nawet ta najbardziej brutalna, wciąż potrafi nas czegoś nauczyć. Polecam.

To czego się obawiam siegając po książkę historyczną to fakt, że będzie to lektura trudna. Przesycona patosem i naukowym stylem. W przypadku tej książki , moje obawy, okazały się bezpodstawne, albowiem sposób przedstawienia faktów jest prosty i pozbawiony tej naukowości. To sprawiło, że nawet mnie, historycznemu laikowi książkę czytało się szybko i przyjemnie.

Autor swoją lekturą daje nam solidną lekcję historii i tego co działo się w czasie II Wojny Światowej. My Polacy, jesteśmy głównie skoncentrowani na tym, co działo się u nas, w naszym kraju. Wojna jednak, jak choćby sama nazwa wskazuje miała charakter światowy i w jej przebieg zaangażowanych było wiele państw. Dlatego tutaj, mamy między innymi wspomniane bitwy pod Monte Cassino czy chociażby w Ardenach. Pisarz dużo miejsca poświęca również wszelkim operacjom i działaniom, które wtedy miały miejsce. Jego opisy poparte są cytatami z różnych dokumentów czy na przykład zapisów prasowych. A także wzbogacone zdjęciami. To ugruntowuje realność przedstawionych wydarzeń historycznych.

W książce zwrócono uwagę nie tylko na aspekt polityczny wojennych działań, ale również wiele miejsca poświęcono ludności cywilnej, bestialstwie i okrucieństwie jakie ich w tamtym czasach spotkało. Wszak przemoc, szykanowania, były tym tytułowym ogniem zalewającym wtedy Europę.

Podsumowując. Książka ta to solidna lekcja historii. Obowiązkowe lektura dla miłośników historii, ale też laików takich jak ja, zainteresowanych czasami naszych przodków i wydarzeniami, który dotknęły nie tylko nasz kraj, ale także Europę i w sumie cały świat.

Krzysztof Drozdowski jest dziennikarzem oraz znanym, szczególnie w swoich kręgach, historykiem. Na swoim koncie ma sporo wydanych publikacji, które zainteresują niejednego fana gatunku, albo i laika, który chce się dowiedzieć nieco więcej o naszej przeszłości. W dodatku jego kunszt pisarki jest przyjemnym dla oka, dzięki czemu z łatwością i przede wszystkim z przyjemnością poznaje się losy naszej historii, które w dużej mierze były dramatyczne... 

,,Europa w płomieniach. Ostatnie miesiące II Wojny Światowej" to książka, która opowiada o ostatnich chwilach tej dramatycznej walki, która zebrała ogromne żniwa w ludzkości. To czas, w którym nazistowskie Niemcy zaczęły upadać, a walki swoją brutalnością przechodziły wszelkie wyobrażenia ludzkości. Ludzie wstrzymali oddechy w obawie o przyszłość. 

Autor z wielką dokładnością opowiada o wydarzeniach na końcówce wojny i robi to w bardzo obrazowy sposób, który bez problemu trafi do odbiorcy. Kolejnym z atutów tej książki jest to, że Pan Krzysztof nie skupia się tylko decyzjach dowództwa, czy wielkich planach, jakie są snute, aby kontynuować tą bestialską zbrodnie. W dużej mierze skupia się on również na zwykłych ludziach, którzy również są częścią tego konfliktu. To sprawia, że odbiera się tą książkę inaczej, bardziej osobiście. Nie jest to tylko formalny szkolny podręcznik, ale prawdziwa powieść o przeszłości... 

Bitwy, polityczne rozgrywki, a w tym wszystkim zwykli ludzie, którzy zostali zmuszeni do walki o swoją codzienność...

Kolejnym z atutów tej książki są zacytowane fragmenty listów oraz innych dokumentów, które sprawiają, że czytelnik odczuwa to wszystko jeszcze bardziej. I zdjęcia. Czarno białe zdjęcia, które pozwalają z łatwością zobrazować tamte czasy. 

Widać, że Autor włożył w powstanie tej książki ogrom wiedzy, jak i kawał swojego serca. 

Na koniec wspomnę jeszcze o okładce. Lubię książki w twardych oprawach. Mają one szansę na dłuższe przetrwanie i jakoś bardziej cieszą oko. W dodatku ukazuje ona Europę w płomieniach. Wtedy właśnie tak wyglądał świat... 

Nie widzę tu absolutnie ani jednego minusa, 

Czytajcie. Naszą historię trzeba znać, bo jest naszą. Po prostu. 

80 lat po zakończeniu drugiej wojny światowej Krzysztof Drozdowski zaprasza nas do spojrzenia na tamte wydarzenia z innej perspektywy - świeższej, bardziej ludzkiej i pozbawionej encyklopedycznego tonu, który często odstrasza od literatury historycznej.

Ta książka nie jest kolejnym suchym zestawieniem dat i bitew. To opowieść - o ludziach, emocjach, decyzjach podejmowanych w cieniu upadającego imperium. Autor skupia się na ostatnich miesiącach wojny - od zakończenia Powstania Warszawskiego, przez ofensywę Armii Czerwonej, lądowanie aliantów w Normandii, aż po dramatyczny koniec III Rzeszy i procesy norymberskie.

Drozdowski pisze lekko, przystępnie, ale z ogromnym szacunkiem do faktów i źródeł. Mnóstwo tu cytatów, wspomnień uczestników. Dla mnie była to podróż sentymentalna - wróciły wspomnienia z czasów przygotowań do matury z historii, zwłaszcza że specjalizowałam się wtedy w XX wieku. Gdyby tak wyglądały podręczniki szkolne - krótkie, zwięzłe, a przy tym angażujące i pełne emocji - nauka historii byłaby czystą przyjemnością.

To książka zarówno dla pasjonatów, jak i dla tych, którzy dopiero zaczynają przygodę z historią. Autor umiejętnie balansuje między wojenną narracją a refleksją nad człowieczeństwem w czasie totalnego chaosu.

Polecam każdemu, kto chce zrozumieć, jak naprawdę wyglądał koniec II wojny światowej - bez nadęcia, ale z pasją i rzetelnością.