Gang różowych kapeluszy
Anna Szczęsna

👒 „𝓖𝓪𝓷𝓰 𝓻óż𝓸𝔀𝔂𝓬𝓱 𝓴𝓪𝓹𝓮𝓵𝓾𝓼𝔃𝔂” 𝓐𝓷𝓷𝓪 𝓢𝔃𝓬𝔃ę𝓼𝓷𝓪👒

 

„Życie to zmiana. Nic nie jest dane na zawsze. Jedyne, co możesz zrobić, to dostrzegać te jasne strony i na nich się skupić”.

 

 

 Wszystko jest możliwe w Gangu Różowych Kapeluszy 

 

▪𝗥𝗘𝗖𝗘𝗡𝗭𝗝𝗔 ▪

 

To historia czterech kobiet.

Kobiet, które różnią się od siebie pod względem charakteru, przeżyć i bagażu życiowego. Jednak wspólnie tworzą naprawdę zgrany zespół. Akceptują swoje wady, wspierają się i bywa, że w nieco szorstki sposób okazują sobie troskę. Ich przyjaźń udowadnia, że każdy etap życia może zaskakiwać i nieść wiele dobrego.

 

Poznaj tej niezwykle silne kobiety i odkryj ich historie 🌸

 

Anna Szczęsna przestawia prawdziwe życie prawdziwych ludzi, bez zbędnych ozdobników - przedstawia fakty takimi, jakimi są. Jeśli chodzi o charakterystykę postaci, to autorka stanęła na wysokości zadania, stworzyła tak autentycznych, a zarazem sympatyczne bohaterki, że nie sposób ich nie polubić. Podczas czytania pozwoliłam sobie na chwilę wzruszenia i uśmiechu, bowiem autorka stworzyła tak piękną historię, że jestem pod wrażeniem do teraz. Pokazała, że życie na emeryturze też może być fajne, a ranga ich problemów może sięgać nawet po te „nastoletnie” rozterki.

 

„Gang różowych kapeluszy” jest przede wszystkim opowieścią niesamowicie prawdziwą, cudownie autentyczną, pozbawioną sztuczności czy przekoloryzowania. Tę historię czyta się jednym tchem, odnajdując na każdej stronie mnóstwo emocji. Opowiada o czterech kobietach, zupełnie zwyczajnych, które swoją przyjaźń stawiają na pierwszym miejscu. Dzięki temu ta powieść nie jest tak przekoloryzowana odbiera się ją bardzo osobiście, można nawet pomyśleć, że tą historię stworzyło samo życie. O takiej damskiej przyjaźni marzy każda z nas. Otuliła mnie swym ciepłem i sprawiła, że z uśmiechem na ustach skończyłam ją czytać! 🌸 I może ta książka nie jest powieścią, w której następują niesamowite zwroty akcji, kiedy akcja pędzi na łeb i na szyję, kiedy czytelnik nie może złapać tchu od nadmiaru wydarzeń. Ale czyta się ją naprawdę przyjemnie i można miło spędzić z nią czas.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

delikatna i bardzo kolorowa jest jesień w Tym swoistym Gangu... aż chce się żyć:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Hmm, chętnie przystąpiłabym do gangu. A tak pozostaje mi wierzyć, że i nasz przetrwa, będzie się spotykał i podejmował wyzwania stawiane przez życie z podobną fantazją i finezją jak bohaterki powieści.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Cztery przyjaciółki - Maria, Serafina, Barbara i Olga - to kobiety dojrzałe, takie 60+. Może by ktoś pomyślał, że do niczego już się nie nadają, tylko usiąść i dziergać na drutach. Jednak one wspierają się, rozumieją bez słów, realizują swe marzenia. A skąd nazwa gang różowych kapeluszy? Przeczytajcie, a uzyskacie na nie odpowiedź

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nasze życia mają swój rytm. Jedna rzecz musi runąć, byśmy mogli zbudować coś nowego. (s. 250) Złota polska jesień jest przepiękna, ale generalnie jesień w naszym kraju jest szara, wietrzna, pochmurna i deszczowa. Pięknych, słonecznych i ciepłych dni babiego lata jest niewiele. Podobnie wygląda jesień życia - przeważają smutne i szare dni, a tych ciepłych i kolorowych jest mało. Ale wcale starość nie musi tak być, o czym przekonują cztery różne charakterologicznie bohaterki powieści ,,Gang różowych kapeluszy" Anny Szczęsnej: Maria jest elegancka, moja ciocia [Serafina] lubi romantyczne zwiewności, twoja mama [Barbara] stawia na rzeczy praktyczne i wygodne, a Olga... Ona musi być gwiazdą. (s.220) Maria właśnie pochowała męża Gucia, jest załamana. Przyjaciółki wspierają ją na różne sposoby. Barbara to typowa matka Polka, a nawet i babka Polka - niańczy całą rodzinę, organizuje wszystkim życie, a zapomina o sobie, swoim wieku i problemach zdrowotnych. Zupełnym przeciwieństwem jest Olga, stara panna (dosłownie!), bardzo elegancka i zmysłowa, sex appeal aż z niej kipi i zniewala mężczyzn niezależnie od wieku. A wszystkie spaja drobna, radosna Serafina, właścicielka kota Cynamona. To ona najbardziej dba o swe przyjaciółki - wspiera je w ciężkich chwilach, poi leczniczymi herbatkami, karmi, otula ręcznie robionymi szalikami. Taka mała elektrownia. Wszystkie pomagają sobie, dogryzają, przekomarzają się i mają prawo więcej oczekiwać od życia i korzystać z niego, gdyż: Starość nie jest niczym przyjemnym. Nie uciekniemy przed tym. (s. 69) Odkurzacz nie wciągnie wszechogarniającej pustki. Wino nie jest dobrą metodą na samotność. Cztery ściany nie zastąpią towarzystwa, zaś telewizja głosu żywego człowieka. Szczególnie Maria pogrążona w żałobie widzi świat i swoją przyszłość w czarnych barwach: Nie mogła się oszukiwać, reszta czasu, jaka jej pozostała, będzie smutna jak ten dzień, czasami tylko rozświetlona radośniejszymi momentami, które będzie zawdzięczała swoim przyjaciółkom. Dzięki nim nie zginie. (s. 67) Ale czy tak musi być? Czy naprawdę po przejściu na emeryturę nic dobrego nie czeka na starszych ludzi w życiu oprócz czekania na śmierć? Czy świat musi o nich zapomnieć? Czy one powinny zamknąć się na starość w domu i zapomnieć o radościach i rozrywkach? NIE! W prostych i dosadnych słowach uświadamia to przyjaciółkom wyzwolona Olga, mówiąc: Tylko dlatego, że nie chcę się dać pochować żywcem? Myślisz, że tylko to nas czeka? Że nic więcej już nas nie spotka? Mylisz się! To nasz czas! Już nie musimy niczym się przejmować. Nie grozi ci ciąża, dzieci nie płaczą, nie musisz się dobrze prowadzić, a jako zdziwaczała staruszka możesz mieć w głębokim poważaniu, co o tobie ludzie pomyślą, bo zawsze znajdzie się wytłumaczenie w postaci jakiegoś alzheimera. Zrozum. Możesz napaść na bank, nago przebiec się ulicami, nawet iść do sex shopu! Bo możesz jutro umrzesz! Jakie to teraz ma znaczenie? Ile jest rzeczy, których chciałaś spróbować, ale się bałaś albo wstydziłaś? (s. 25) Od tego momentu powoli życie seniorek zmienia się, a z czasem symbolem zmian stają się różowe kapelusze. Jednak prozy życia i metryki nie da się oszukać. W starszym wieku ludzie nie mają już tyle siły, zmagają się z chorobami, z samotnością w czterech kątach. I tego autorka nie oszczędziła swoim bohaterkom, tak jak i problemów rodzinnych. Cztery przyjaciółki przedstawiła jako postacie realne i emocjonalne, które są typowymi polskimi emerytkami z charakterystycznymi przypadłościami dla starszego wieku. Na szczęście w powieści występują nie tylko seniorki. Autorka wprowadzając do akcji młodych ludzi, Bognę i Grzesia, nadała jej młodzieńczej świeżości i energii. ,,Gang różowych kapeluszy" wydaje się być lekturą z kręgu łatwych i przyjemnych. Poniekąd rzeczywiście tak jest, lecz prawdziwa wartość tej książki została nieco ukryta. Wiele mądrości życiowych skłaniających do refleksji nad własnym życiem, kryje się w słowach bohaterek. Najważniejsza z nich dotyczy podejścia do życia u jego schyłku. Chociaż jak się dobrze zastanowić, to owe przesłanie tak naprawdę może dotyczyć każdego człowieka, niezależnie od wieku. Życie to nasz największy skarb, największy dar, jaki otrzymaliśmy. I trzeba je wykorzystać maksymalnie, dostrzegać pozytywne strony, cieszyć się nimi i tym, co się ma, rozwiązywać kłopoty, a nie uciekać przed nimi. Rozmowa Serafiny z Marią najlepiej oddaje przesłanie tej powieści: ? Nie ma sensu tworzyć scenariuszy, według których powinno przebiegać nasze życie, rozumiesz? Musisz zaufać. A dzięki temu nie martwic się o rzeczy, które nigdy się nie zdarzą. Przyjmij każdy dzień jako dar. Podziękuj. ? No ale jeśli dzieją się te wszystkie straszne rzeczy? ? Dzieją się po coś. Być może nigdy nie zrozumiesz ich celu, ale nie taka jest twoja rola. Życie to zmiana. Nic nie jest dane na zawsze. Jedyne, co możesz zrobić, to dostrzegać te jasne strony i na nich się skupić. (s. 271) Akcja powieści rozgrywa się w ciągu roku i jest zamknięta klamrą kompozycyjną. Tempo wydarzeń zdaje się być dostosowane do wieku głównych bohaterek i tempa ich poruszania się - niespieszne z powodu wielu rozbudowanych opisów, jakby autorka chciała starość bohaterek oddać czy nawet podkreślić również w inny sposób. A jednak co jakiś czas akcja nabiera dynamizmu dzięki zwrotom. 301 stron zamkniętych w 61 rozdziałach czyta się płynnie i w dobrym tempie, chociaż przy niektórych cytatach trzeba zwolnić, aby mieć czas na refleksję. Aby zapamiętać. Każdy z nas dostaje taki ciężar, jaki jest w stanie udźwignąć. (s. 249) Tytuł powieści jest nieco mylący i to mnie najbardziej zwiodło, zabolało. Oczekiwałam energicznych emerytek wyprawiających Bóg wie co i Bóg wie gdzie, konspirujących przed bliskimi, odkrywających uroki życia na emeryturze. A dostałam obyczajówkę o życiu seniorek, w której dopiero pod koniec zaczyna się dziać coś ciekawego, innego, niecodziennego. Tytuł dopiero na koniec powieści nabiera sensu, aczkolwiek w małym stopniu. Najbardziej mi się podobały owe życiowe mądrości, przymus spojrzenia na swoje życie z dystansem. Bawiły mnie przekomarzania przyjaciółek, dogryzanie sobie wzajemnie i tego chciałabym więcej. Plus za to, że całość nie została przekoloryzowana, a cztery panie ukazane realnie. ,,Gang różowych kapeluszy" Anny Szczęsnej to ciepła i optymistyczna obyczajówka o barwnej jesieni życia okraszonej humorem, choć nie pozbawiona smutnych epizodów typowych dla ludzkiego życia. To propozycja zmiany życia na emeryturze, a raczej motywacja do tego. Drogie seniorki, wszystko przed Wami. Spełniajcie swoje marzenia i nie bójcie się żyć. Carpe diem!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Słyszałam o książce, że jest wprost niesamowita i delikatna! Marże aby ją przeczytać :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Cztery różne kobiety od lat się przyjaźnią. Wspierają się, mimo że w bardzo szorstki sposób okazują sobie uczucia. Ale zawsze mogą na siebie liczyć. Barbara, Maria, Serafina i Olga mają bardzo różne problemy, ale wspólne próbują sobie z nimi poradzić.

 

Muszę przyznać, że mam bardzo mieszane odczucia co do tej książki. Liczyłam na bardzo lekką i zabawną historię. Czy to dostałam? Niby tak, ale myślałam, że więcej będę się przy niej śmiać.

 

Chociaż nie ukrywam, że była to łatwa i przyjemna książka. Fajne oderwanie od cięższych i brutalniejszych książek. Zwłaszcza po "Dziewczynie z sąsiedztwa", o której jeszcze pojawi się post. 

 

Mimo, że książka jest lekka i przyjemna to zmusiła mnie do kilku przemyśleń. Bohaterkami są kobiety w wieku emerytalnym, z jakimś bagażem doświadczeń. Ich przeżycia pokazały mi, że nie warto zamykać się na nowe, a także, że gorsze chwile w przyszłości mogą przynieść coś dobrego. 

 

No i chciałbym mieć w przyszłości takie szalone przyjaciółki, na które zawsze można liczyć ?

 

I chociaż nie do końca dostałam to na co liczyłam to i tak miło spędziłam z nią czas. 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Na prozie Anny Szczęsnej nie można się zawieść. Autorka po raz kolejny funduje nam ciepłą historię, której bohaterkami są kobiety. Tym razem nie są to jednak kobiety młode, emanujące wigorem, życiem. To opowieść o przyjaźni, szczerej, wartościowej, prawdziwej i jakże trwałej. To opowieść o miłości: ,,Miłość u schyłku życia smakuje jak dobre wino i to wystarczy", przeciwieństwach, które lubią się przyciągać oraz o tym, że nigdy nie jest za późno na spełnianie marzeń. Cała recenzja na: http://nietypowerecenzje.blox.pl/2016/06/8222Gang-rozowych-kapeluszy8221-Anna-Szczesna.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)